Η Γιουβέντους επιστρέφει στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση με στόχο «να πάει όσο πιο μακριά γίνεται».
Μετά από μια επιτυχημένη χρονιά με τη κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ιταλία και παίζοντας και στο τελικό του κυπέλλου, ξεκίνησε τη σαιζόν με τέσσερις νίκες – τρεις για το πρωτάθλημα σε ισάριθμα παιχνίδια και μία για το ιταλικό σούπερ καπ – και θέλει να επαναλάβει τα περσινά κατορθώματα της, αλλά και να είναι ανταγωνιστική στα ευρωπαϊκά της παιχνίδια.
Η φετινή χρονιά είναι ιδιαίτερη για τη Γιουβέντους, διότι δε θα έχει στις τάξεις της τον κορυφαίο Ιταλό ποδοσφαιριστή τα τελευταία 20 χρόνια και μεγάλο αθλητή Αλεσσάντρο Ντελ Πιέρο, αλλά και την απουσία του προπονητή της Αντόνιο Κόντε από τους πάγκους εξαιτίας τιμωρίας του από την ιταλική ομοσπονδία. Παρ’ όλα αυτά η εικόνα της στα φιλικά και στα πρώτα επίσημα παιχνίδια είναι πολύ καλή.
Η ομάδα την περσινή σαιζόν στηρίχτηκε κυρίως στα συστήματα 4–4–2 και στο 4–2–3–1, λίγες φορές πήγε στο 4–3–3 και προς το τέλος της χρονιάς έπαιξε και 3–5–2 ένα σύστημα το οποίο φέτος όπως έδειξαν τα πρώτα παιχνίδια θα είναι η βάση της. Είναι σημαντικό βέβαια να δούμε τη διαχείριση που θα γίνει τη φετινή χρονιά, καθώς υπάρχει και το Champions League στο οποίο θα δοθεί μεγάλο βάρος, τόσο με την επιλογή συστήματος όσο και με το rotation που θα γίνει σε πρόσωπα.
Η περίοδος 2011-2012
Την περίοδο 2011–2012 ο Αντόνιο Κόντε την ξεκίνησε με το σύστημα 4–4–2 δίνοντας βάση κυρίως στη ταχύτητα, στην πίεση, στη κίνηση χωρίς την μπάλα και στη γρήγορη μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση και το αντίθετο, στο λεγόμενο transition game. Οι παίκτες που αποτελούσαν τη βάση του συστήματος ήταν οι Μπουφόν στο τέρμα, ο Λίχτσταϊνερ ως δεξί μπακ, ο Κιελίνι ως αριστερό μπακ και οι Μπαρτσάλι – Μπονούτσι ως στόπερ. Όπως βλέπουμε η αμυντική πεντάδα (μαζί με τον Μπουφόν) ήταν σταθερή στα περισσότερα παιχνίδια και είχε μεγάλη ομοιογένεια. Στο χώρο του κέντρου δέσποζε η μορφή του Αντρέα Πίρλο σε θέση κεντρικού χαφ που αμύνεται – κόβει – φτιάχνει παιχνίδι παίρνοντας την πρώτη πάσα – σκοράρει – μοιράζει ασίστ, δίπλα του ο πολύ σταθερός και ανεβασμένος Μαρκίζιο, στα πλάγια από δεξιά ο Πέπε και αριστερά εναλλάσσονταν οι Βιντάλ – σε ένα σύνθετο ρόλο παίζοντας κυρίως προς τα μέσα και όχι πάνω στη γραμμή – Τζιακερίνι και Εστιγκαρίμπια ( οι δύο τελευταίοι έπαιζαν περισσότερο στη γραμμή). Το επιθετικό δίδυμο ήταν οι Βούτσινιτς και Μάτρι.
Όταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς το σύστημα διαφοροποιήθηκε, κυρίως άλλαξε η θέση του Βιντάλ που μετατοπίστηκε στον άξονα ως επιτελικό χαφ και «έβγαινε» ως δεύτερος επιθετικός, και του Βούτσινιτς που ξεκινούσε τις προσπάθειες του από τα αριστερά ως αριστερό εξτρέμ στο 4–2–3–1 ή στο 4–3–3. Οι υπόλοιποι παίκτες είχαν ίδιους ρόλους και κυρίως οι τέσσερις της άμυνας και οι δύο κεντρικοί χαφ, οι οποίοι εξασφάλιζαν την απαραίτητη συνοχή. Υπήρχαν παίκτες κατά τη διάρκεια της σαιζόν που ερχόντουσαν από τον πάγκο και έδιναν πολλές λύσεις σε αυτές τις αλλαγές του συστήματος όπως ο Ντελ Πιέρο, ο Κάσερες, ο Ντε Τσέλιε, ο Μποριέλο και ο Κουαλιαρέλα.
Στα τελευταία περσινά παιχνίδια ο προπονητής της ομάδας δοκίμαζε ένα σύστημα 3–5–2 που είχε ως βάση του τα 3 κεντρικά στόπερ Κιελίνι – Μπαρτσάλι – Μπονούτσι και στον άξονα τους Πίρλο – Μαρκίζιο – Βιντάλ. Στόχος με αυτό το σύστημα ήταν να υπάρχει ένας ισχυρός άξονας στο αμυντικό κομμάτι, ενώ στο επιθετικό η παρουσία των Πίρλο – Μαρκίζιο – Βιντάλ εξασφάλιζε την πολύ καλή κυκλοφορίας της μπάλας, αλλά και την επιθετική υπεραριθμία καθώς και οι τρεις αυτοί παίκτες πατούσαν περιοχή με αποτέλεσμα είτε να μοιράζουν αρκετές ασίστ, είτε να σκοράρουν. Στα πλάγια ως μπακ – χαφ ήταν οι Λίχτσταινερ δεξιά και Ντε Τσέλιε αριστερά, ενώ στην επίθεση έπαιζαν οι Βούτσινιτς και Μάτρι. Παρατηρούμε λοιπόν πως ο Κόντε όλη τη χρονιά έδινε κάτι διαφορετικό στην ομάδα και δούλεψε σε διάφορα σχήματα ανάλογα με τις ανάγκες που υπήρχαν, χωρίς όμως να αλλάζει τις βασικές αρχές του σύγχρονου ποδοσφαίρου που είναι η ταχύτητα, η καλή κυκλοφορία και η πίεση ψηλά.
Η φετινή Γιουβέντους
Φέτος η ομάδα ξεκίνησε από εκεί που σταμάτησε πέρσι, δηλαδή από το 3–5–2 με το βασικό κορμό να είναι ίδιος και να υπάρχουν για αρχή δύο μόνο προσθήκες από μεταγραφές:
- Στο τέρμα βρίσκεται ο Μπουφόν,
- τα 3 στόπερ είναι οι Κιελίνι – Μπαρτσάλι – Μπονούτσι, ενώ ο Μαρόνε είναι η πρώτη επιλογή όταν απουσιάζει κάποιος από τους 3 βασικούς. Ο Μαρόνε είναι ένας πολύ καλός τεχνίτης που μπορεί να κάνει παιχνίδι από την άμυνα εξαιτίας της πολύ καλής τεχνικής που διαθέτει.
- ο Λίχτσταϊνερ ως δεξί μπακ – χαφ που πατάει περιοχή και σκοράρει ή δίνει ασίστ,
- ο Ασαμόα (μεταγραφή από Ουντινέζε) ως αριστερό μπακ – χαφ για να κάνει την ίδια δουλειά με τον Λίχτσταϊνερ ,
- τρία κεντρικά χαφ που είναι οι Πίρλο – Μαρκίζιο – Βιντάλ και οι οποίοι δίνουν μεγάλη δύναμη και ποιότητα αμυντικά και επιθετικά, και τέλος
- επιθετικό δίδυμο που αποτελείται από τους Βούτσινιτς και Τζιοβίνκο (μεταγραφή από Πάρμα) που έχουν πολύ καλή συνεργασία: ο Βούτσινιτς κινείται κυρίως στο ύψος της μεγάλης περιοχής και εντός αυτής, ενώ ο Τζιοβίνκο κινείται πιο περιφερειακά. Και οι δύο όμως έχουν μεγάλη ευχέρεια στο σκοράρισμα, αλλά και στο να δημιουργούν ασίστ για τους παίκτες που έρχονται από τις πίσω ζώνες.
Το μεγάλο στοίχημα φέτος για τον Κόντε είναι, να εξελίξει τόσο την ομάδα ως σύνολο, όσο και τους παίκτες ατομικά, για να την παρουσιάσει έτοιμη στο Champions League, αλλά και για να διατηρήσει το τίτλο της στην Ιταλία. Η μεγάλη Κυρία επέστρεψε και είναι έτοιμη να προσφέρει καινούριες χαρές στους φίλους της.
Δείτε το πρώτο μέρος του αφιερώματος του SkySports για την Γιούβε εδώ:
Juventus 2011/2012: Goals, Highlights… από Juventuz_org
ΠΗΓΗ: Overlap.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις