Η αρχή έγινε και είναι αλήθεια πως ήτανε καιρός. Με αφορμή το «Αν θέλουμε να αποδοκιμάσουμε, να μη το κάνουμε όταν αγωνίζονται οι παίκτες. Γράφει ο Γιάννης Τσαούσης.
Ας περιμένουμε τη λήξη», ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά είναι πλατύς και μπορεί να εξελιχθεί σε πεδίο δόξης λαμπρόν.
Επιθυμώντας να συνεισφέρει στο δημόσιο διάλογο η ασημαντότητά μας καταθέτει μερικές (παρεμφερείς) προτάσεις για την επαναφορά της ποδοσφαιρικής ηθικής στην εξέδρα και την εξομάλυνση των αναίτιων παθών που δημιουργούνται, ευελπιστώντας ότι αρκετές διοικήσεις ομάδων θα τις λάβουν υπόψιν τους και -μαζί με τις δικές τους προσθήκες- θα οικοδομήσουν ένα νέο πλαίσιο εμπιστοσύνης το οποίο θα επαναφέρει την αστική ευγένεια και τον καθωσπρεπισμό στις κερκίδες των αθλητικών χώρων της επικράτειας.
1. Οι φίλαθλοι που δυσκολεύονται να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό κατά τη διάρκεια του αγώνα δεν θα καταπιέζονται, αλλά θα εφοδιάζονται κατά την είσοδό τους στο γήπεδο με μπλοκάκι και στυλό. Κάθε φορά που θα τους έρχεται μια συγκεκριμένη αποδοκιμασία στο μυαλό θα την καταγράφουν στο χαρτί και μόλις ο διαιτητής σφυρίξει την λήξη θα τις ξεστομίζουν όλες μαζί προς τους αποδέκτες τους, πριν αυτοί εγκαταλείψουν τον αγωνιστικό χώρο.
2. Κτίζοντας αρραγείς δεσμούς εμπιστοσύνης μεταξύ ομάδας και κόσμου, κάθε φορά που στο παιχνίδι θα συμβαίνει φάση/γεγονός/στιγμιότυπο που χρήζει αποδοκιμασίας, από τα μεγάφωνα του γηπέδου θα ακούγεται ειδικό ηχητικό μήνυμα που θα καλεί σε αυτοσυγκράτηση. Στο τέλος, όμως, του αγώνα όλες οι φάσεις που έχουν μαζευτεί θα προβάλλονται σερί από τα μάτριξ του γηπέδου, ούτως ώστε να ξεσπάσουν οι «μερακλήδες» μια και καλή.
3. Σε περίπτωση που σκοράρει παίκτης ομάδας ο οποίος είναι σχετικά παραγκωνισμένος ή ντεφορμέ, παρακαλείται ο κόσμος να πανηγυρίσει λίγο πιο έντονα για να του δώσει κουράγιο. Καλλιτέχνες είναι κι αυτοί άλλωστε, για ένα χειροκρότημα ζούνε.
4. Όταν η ομάδα μας κάνει καθυστέρηση την οποία θεωρούμε απαράδεκτη και αντιδεοντολογική, διαμαρτυρόμαστε συμβολικά τεντώνοντας το χέρι στο οποίο φοράμε το ρολόι προς τον αγωνιστικό χώρο και δείχνοντας με τον δείκτη του άλλου χεριού «την ώρα» στους παίκτες.
5. Όταν είμαστε πίσω στο σκορ και θεωρούμε ότι ο προπονητής πρέπει να «φρεσκάρει» την ομάδα βάζοντας έναν επιθετικό δεν φωνάζουμε, ούτε χτυπάμε τον πάγκο, ούτε τραγουδάμε κάποιο συγκεκριμένο όνομα για να «ασκήσουμε πίεση». Φωνάζουμε απλώς ομαδικά «γκόοολ» και ο κόουτς θα καταλάβει.
6. Δεν αντιδρούμε a priori αρνητικά σε περίπτωση τραυματισμού αντίπαλου ποδοσφαιριστή. Τα ντεμοντέ και αντιαισθητικότατα «Πέεεεθανεεεε...», «Ψόοοφησεεε...» και «Θέλει γ@*ήσι για να συνεχίσει» ανήκουν στο παρελθόν. Περιμένουμε υπομονετικά να δούμε τι θα γίνει και χειροκροτούμε ιπποτικά όποιον μεταφέρεται εκτός γηπέδου με φορείο.
7. Δεν «απαιτούμε» με φωνασκίες να βγεί κίτρινη ή κόκκινη κάρτα σε αντίπαλο. Ο διαιτητής ξέρει. Αντιθέτως, δείχνουμε ανωτερότητα αν στο ημίχρονο των παιχνιδιών μαζευόμαστε σε παρέες και συζητάμε τις τελευταίες προσθήκες, αλλαγές και τροποποιήσεις στον ΚΑΠ.
8. Όποιος έχει κάποιο συγκεκριμένο θέμα με την αγωνιστική συμπεριφορά κάποιων παικτών, τις επιλογές του προπονητή, αποφάσεις της διοίκησης κλπ., δεν το εκφράζει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού αλλά συμπληρώνει την ειδική φόρμα που θα υπάρχει έξω από κάθε θύρα και την ρίχνει στο ειδικό «κυτίο παραπόνων». Ακολούθως το περιεχόμενό της αξιολογέιται και ταχυδρομείται επίσημη απάντηση του σωματείου. Σε περίπτωση, δε, που οι προτάσεις είναι γόνιμες και προάγουν το άθλημα, ο φίλαθλος καλείται να συμμετάσχει σε ένα από τα διαλογικά σουαρέ της ομάδας που διεξάγονται καθημερινά στις 4 το απόγευμα σε όλα τα προπονητικά κέντρα, συνοδεία τσαγιού και μπισκότων. Αυτό θα πει «ποδοσφαιρικός πολιτισμός».
ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις