O Ανδρέας Δημάτος δεν ασχολείται ...ιδιαίτερα με το φιλικό της Εθνικής, όσο με τη μετάγγιση ταλέντου, που επιχειρεί σιγά αλλά σταθερά ο Σάντος.
Για αυτή την ομάδα έχουμε συνηθίσει να μιλάμε για τη συνέπειά της, τη σοβαρότητα που έχει αποκτήσει και το μέταλλο για το οποίο μίλησε και στο Δουβλίνο ο Φερνάντο Σάντος, μέταλλο που έχει αποκτήσει με τις νίκες της και στα επίσημα, αλλά και στα φιλικά της παιχνίδια.
Μία Εθνική ομάδα που από το 2002 και ύστερα με πολύ μικρά έως ανύπαρκτα διαλείμματα είναι πάντα συνεπής στο ραντεβού της με τη σοβαρότητα σε μία σταθερή διαδρομή από την οποία δεν παρεκκλίνει ποτέ πλέον…
Mία Εθνική ομάδα που εκτός όλων των άλλων με αυτό το 1-0 στο εντυπωσιακό «Αβίβα» θα διατηρήσει πιθανότατα από κάτω της την Βραζιλία στην παγκόσμια βαθμολογία της FIFA ό,τι και να κάνει η «σελεσάο» στα δύο δικά της φιλικά μέσα στον Νοέμβριο…
Μήπως όμως θα πρέπει σιγά - σιγά να αρχίζουμε πέρα από μέταλλο, φανέλα και προσωπικότητα να αρχίσουμε να βλέπουμε και τις ποδοσφαιρικές αρετές αυτής της ομάδας καθώς και τη δυνατότητα που διαθέτει να αναπτυχθεί περαιτέρω για να μας προσφέρει και ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου;
Μήπως αυτή η ομάδα μπορεί τελικά να μας δώσει και το κάτι παραπάνω και έχουμε υποτιμήσει την προσπάθεια του Φερνάντο Σάντος να μεταγγίσει σιγά-σιγά αλλά σταθερά ποιότητα και ταλέντο με παίκτες και νεαρούς σε ηλικία, αλλά και με τη δυνατότητα να ομορφύνουν το παιχνίδι της;
Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος του Πορτογάλου τεχνικού όταν πήρε το τιμόνι της Εθνικής από τον Οτο Ρεχάγκελ γνωρίζοντας πολύ καλά (ως κυνικά ρεαλιστής και σαν άνθρωπος αλλά και σαν προπονητής) ότι θα ήταν αδύνατον να τον ξεπεράσει ως προς τα αποτελέσματα και τις επιδόσεις του με αποκορύφωμα την κατάκτηση του Euro.
«Ας πούμε ότι θα προσπαθήσουμε να βαλουμε κάποια καινούργια στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας και να την κάνουμε πιο θεαματική» ήταν μία από τις πρώτες δηλώσεις του. Η μεγάλη κουβέντα είχε να κάνει με τη δύσκολη αναπλήρωση των ισχυρών προσωπικοτήτων που διέθετε η Εθνική ομάδα του 2004, αλλά και με τις δεδομένα περιορισμένες επιλογές κυρίως στα χαφ. «Βγάζουμε και αμυντικούς και επιθετικούς, αλλά όχι και τους ποδοσφαιριστές που μπορεί να κάνουν παιχνίδι» υποστηρίζαμε οι περισσότεροι.
Και η αμυντική γραμμή, αλλά και η επίθεση δεν είχε μεγάλα προβλήματα σε σχέση με την Πορτογαλία. Η συζήτηση είχε να κάνει με την προσωπικότητα του Ζαγοράκη, το αριστερό πόδι του Τσιάρτα, τον Γιαννακόπουλο στα αριστερά, τον Αγγελο Μπασινά και από εκεί και πέρα τους σε πιο προχωρημένη ποδοσφαιρικά ηλικία και πιο... ταλαιπωρημένους σε σχέση με το 2004 Καραγκούνη και Κατσουράνη.
Κάπως έτσι η Εθνική έφτασε στο Δουβλίνο, χωρίς κανέναν ποδοσφαιριστή από την ομάδα της Πορτογαλίας. Δεν μας ενθουσίασε τόσο η απόδοσή της όσο η αξιοποίηση ολοένα και περισσότερων επιλογών από τον Φερνάντο Σάντος και οι πολλές αλλαγές σε σχέση με τις κλήσεις του για τα δύο επίσημα παιχνίδια με τη Βοσνία και τη Σλοβακία.
Οπως και να το κάνουμε ο Πορτογάλος έχει πλέον αξιοσημείωτες επιλογές στη διάθεσή του που μας αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ειδικά από τη στιγμή που παίκτες σαν τον Ταχτσίδη ή τον Σταφυλίδη δεν δυσκολεύονται να δείξουν σημάδια γρήγορης προσαρμογής.
Αυτή η τριάδα για παράδειγμα στα χαφ με Φορτούνη - Ταχτσίδη και Νίνη δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τρία παιδιά που αναπνέουν υγιή ποδοσφαιρικό αέρα στην Ευρώπη και που η λογική λέει ότι συνεχώς θα βελτιώνονται αρκεί να μην κάνουν το... έγκλημα και βιαστούν να γυρίσουν στα... εύκολα του υποβαθμισμένου ελληνικού πρωταθλήματος. Μία τριάδα πολύ σύγχρονη ποδοσφαιρικά, πιο... ευρωπαϊκή σε σχέση με τα σχήματα που μπορούσε να επιλέξει ο Ρεχάγκελ στην Πορτογαλία, χωρίς βεβαίως καμία διάθεση υπορτίμησης.
Μαζί με τις δύο παλιοσειρές (Καραγκούνης – Κατσουράνης) που χθες είχαν… ρεπό συν τους Τζιόλη (ποδοσφαιριστής που δείχνει λες και η Εθνική ομάδα είναι ο... σύλλογος στον οποίο αγωνίζεται), Μανιάτη (με εμπειρίες Champions League πλέον) αλλά και τους Χριστοδουλόπουλο - Φωτάκη αρχίζουμε και αποκτούμε πολυτέλεια επιλογών για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου στο χώρο της μεσαίας γραμμής. Με τον Σάντος να έχει κι άλλους παίκτες στο μυαλό του...
Από εκεί και πέρα υπολογίστε ένα από τα κορυφαία (και πιο μικρά σε ηλικία) αμυντικά δίδυμα στην Ευρώπη (Κυριάκος Παπαδόπουλος- Σωκράτης Παπασταθόπουλος), αλλά και τις πολλές επιλογές πίσω από αυτούς. Ο Αβρααμ ετοιμάζεται να επιστρέψει, στην προηγούμενη κλήση ήταν ο Μαλεζάς, ενώ υπάρχουν ακόμα Μανωλάς-Σιόβας με σημαντικές παραστάσεις στον εφετινό Ολυμπιακό.
Οι επιλογές στα μπακ είναι εντυπωσιακά πολλές για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι αν οι Τοροσίδης-Βύντρα είναι κλασσικοί στα δεξιά, προσωπικά δεν θυμάμαι άλλη φορά η Εθνική ομάδα να μπορούσε να στηριχθεί σε τέσσερις πολύ καλού επιπέδου αριστερούς μπακ: Χολέμπας, Σπυρόπουλος, Τζαβέλας συν τον ρούκι Σταφυλίδη που κι αυτός ετοιμάζεται για Μπουντεσλίγκα.
Κάτω από τα δοκάρια ένας ανερχόμενος ευρωπαϊκών στάνταρ πορτιέρο με τον Ορέστη Καρνέζη να δείχνει ο πιο πλήρης Ελληνας τερματοφύλακας μετά την απόσυρση του Αντωνη Νικοπολίδη.
Ως προς την επίθεση είναι δεδομένο ότι οι επιλογές είναι πιο πολλές παρά ποτέ και σίγουρα σε σχέση με την Πορτογαλία, όταν κατακτήσαμε το EURO με ενάμισι επιθετικό, τον Χαριστέα συν τον τραυματία Νικολαϊδη... Δεν υπάρχουν μόνο Σαμαράς και Γκέκας, δεν είναι μόνο τα πολύτιμα γκολ του Σαλπιγγίδη, έρχονται από πίσω ένας Μήτρογλου στα καλύτερά του (πλέον τον πιστεύουν όλοι αλλά και εκείνος έχει πάρει στα σοβαρά τον εαυτό του) και ο Αθανασιάδης με ολοένα καλύτερες επιδόσεις στον ΠΑΟΚ.
Τι λείπει, λοιπόν, από αυτή την ομάδα που εκτός από τον πολύ καλό της χαρακτήρα μπορεί να προσθέσει και ταλέντο και ποιότητα και εκτός από το αποτέλεσμα να επιδιώξει πολύ καλύτερα πράγματα εντός γηπέδου; Είναι τόσο αβάσιμη η αισιοδοξία για κάτι πολύ σπουδαιότερο στον ενάμισι χρόνο μέχρι τη Βραζιλία και αφού βεβαίως πρώτα εξασφαλίσουμε την πρόκριση κόντρα στην εξίσου ταλαντούχα Βοσνία;
Πηγή: Goal
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις