Κι όμως είμαι ακόμα εδώ!

Ιανουάριο είδε το όνειρό του να πραγματοποιείται… Δεκέμβριο το βλέπει να τελειώνει. Κι όμως, ο Αντώνης Πετρόπουλος μπορεί να νιώθει σαν το λιωμένο παγωτό των ξύλινων σπαθιών!
 

Διπλή ταρίφα!

Υπάρχουν όνειρα που προκύπτουν απ’ το ταλέντο. Υπάρχουν εκείνα που γεννιούνται μπροστά σε μία τηλεόραση κι εκείνα που σιωπηλά κρύβονται πίσω από μια βουβή διαδρομή. Εκείνα, όμως, που τα συνδυάζουν όλα είναι κι εκείνα που μπορούν πιο εύκολα να πραγματοποιηθούν. Ένα ψηλό παιδί, που έμοιαζε να έχει λάθος αθλητικό προσανατολισμό, μια αμίλητο παιδί στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου και ένα γκολ στο Άμστερνταμ ενώνονται σε μια ιστορία με απεριόριστες διαδρομές. Ακριβώς, όσες κάνει ένας οδηγός ταξί καθημερινά.

Στο Π. Φάληρο ο Αντώνης Πετρόπουλος θα κάνει τα πρώτα του βήματα. Επηρεασμένος από την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό θα αποφασίσει παρά το ύψος του, να γραφτεί στις ακαδημίες του συλλόγου της γειτονιάς του. «Ξεκίνησα να παίζω μπάλα στο Παλαιό Φάληρο σε ηλικία 10 ετών. Σε ξερό γήπεδο. Δεν είχε χλοοτάπητα τότε», θυμάται για το γήπεδο στο Τροκαντερό, δίπλα στο μετέπειτα κλειστό του τάε κβο ντο. «14 ετών βρέθηκα να αγωνίζομαι στην αντρική ομάδα στο Β’ τοπικό, ακολούθως, πήγα στη Μικτή Αθηνών, ενώ στην ηλικία των 17 με απέκτησε το Αιγάλεω».

Διαβάστε ολόκληρο το θέμα στο gazzetta.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις