O Kώστας Βαϊμάκης γράφει για το τι έγινε και τι δεν έγινε στη Σούπερ Λίγκα που ολοκληρώθηκε, αλλά και τι πρέπει να γίνει στη συνέχεια...
Ο Ολυμπιακός των χτυπητών ελλείψεων, πήρε μαρς το πρωτάθλημα. Ήταν αυτό αποτέλεσμα της δικής του υπεροχής ή της ανυπαρξίας σοβαρού ανταγωνισμού;
Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι ο Ολυμπιακός πήρε απόλυτα δίκαια ένα από τα πιο εύκολα πρωταθλήματα της ιστορίας του, ουσιαστικά από τα Χριστούγεννα; Προφανώς κανείς και ακόμα κι αν κάποιος είναι «ορκισμένος» εχθρός του Ολυμπιακού, οφείλει να αναγνωρίσει πως ήταν καλύτερος από κάθε άλλη ελληνική ομάδα, από την αρχή ως το τέλος της σεζόν. Και καμία «στρατιά δανεικών» στις μισές και βάλε ομάδες της Σούπερ Λίγκας ή φτηνή επιχειρηματολογία για αντιπάλους που ξεχρέωναν κάρτες και δεν ρίσκαραν τραυματισμούς ενόψει Ολυμπιακού, δεν αλλάζει αυτό που είδαμε στο γήπεδο: ο Ατρόμητος χωρίς 7-8 παίκτες κέρδισε με 3-2 στο «Καραϊσκάκης», άρα δεν έχει να κάνει μόνο το ποιοι παίζουν, αλλά κυρίως το πώς παίζουν.
Από την άλλη μεριά δείχνει πολλά για την ποιότητα του πρωταθλήματος η δομή της ομάδας που κατάφερε να πάρει «πασαρέλα» το πρωτάθλημα: ο Ολυμπιακός των τριών διαφορετικών προπονητών και του αποδυναμωμένου ρόστερ σε σχέση με πέρυσι, των μεταγραφών που δεν βγήκαν, αυτών που έφυγαν και δεν αντικαταστάθηκαν, του συχνά μισογεμάτου ή μισοάδειου «Καραϊσκάκης», δεν συνάντησε την παραμικρή αντίσταση από την αρχή της χρονιάς. Κι αυτό δεν είχε να κάνει με την δική του υπεροχή έναντι των ανταγωνιστών αλλά κυρίως με την σχεδόν παντελή έλλειψη ανταγωνισμού. Θυμηθείτε μόνο πού τερμάτισε και πώς έπαιξε ο Ολυμπιακός την προηγούμενη φορά που άλλαξε τρεις προπονητές μέσα στη σεζόν και θα καταλάβετε - τότε όμως υπήρχαν ομάδες να τον κοιτάξουν στα μάτια, να τον κοντράρουν ή να επιβάλουν τον δικό τους νόμο.
Πέρα όμως από το θέμα αλλαγής προπονητών, που έγινε κυρίως για επικοινωνιακούς λόγους και όχι για καθαρά αγωνιστικούς, για να σταματήσει δηλαδή η μουρμούρα των οπαδών, το βασικό θέμα ήταν η έλλειψη παικτών σε θέσεις - κλειδιά. Ελλείψεις που όχι μόνο δεν στοίχισαν, αλλά ούτε καν φάνηκαν λόγω απουσίας αντίπαλου δέους:
- Τερματοφύλακας: κάποτε ο Μέγερι παρουσιάστηκε ως wonder - kid, κυρίως ως αντίβαρο στον πρωτοεμφανιζόμενο και με εκπληκτικές εμφανίσεις Καπίνο. Στη συνέχεια αποκτήθηκε ο Κάρολ για να προσδώσει εμπειρία και ηρεμία στα γκολπόστ. Κανείς από τους δυο δεν έχει το ειδικό βάρος για να είναι ο βασικός γκολκίπερ τα επόμενα χρόνια, γι αυτό στο λιμάνι ψάχνουν για βασικό τερματοφύλακα, παρόλο που δεν λήγουν τα συμβόλαια ούτε του Μέγερι ούτε του Κάρολ.
- Δεξί μπακ: από τον Γενάρη που έφυγε ο Τοροσίδης, «υπηρεσιακοί» έπαιζαν τη θέση, όπως συνέβαινε και στο πρώτο μισό της χρονιάς όποτε ο «Τόρο» απουσίαζε. Ο Μίτσελ καθιέρωσε εκεί τον (στόπερ) Παπάζογλου, ενώ γκεστ εμφανίσεις στη θέση έχουν κάνει ο Ντιακιτέ, ο Μανιάτης (που ήρθε ως δεξί μπακ αλλά κούμπωσε στα χαφ) και ο Μοδέστο.
- Αριστερό μπακ: έφυγε ο Μαρκάνο, ο Ολυμπιακός έμεινε μόνο με τον Χολέμπας και διάφορους «μικρούς» από πίσω, τύπου Λυκογιάννη. Καμία πρόβλεψη δεν υπήρχε ούτε για ισάξιο αντικαταστάση του Χολέμπας, ούτε για μπακ με πιο αμυντικούς προσανατολισμούς για τα δύσκολα ματς, αφού είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Χολέμπας είναι επιθετικογενές μπακ και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο Σάντος τον υπολογίζει περισσότερο για αριστερό χαφ στην Εθνική και ελάχιστα για μπακ.
- Σέντερ μπακ: έφυγε ο Μέλμπεργκ, ήρθε ο Κοντρέρας. Σαν σκέψη σωστή, στην πράξη όμως δεν απέδωσε τα αναμενόμενα. Ο Κώστας Μανωλάς μπορεί να παρουσιάστηκε επικοινωνιακά σαν το next-best-thing αλλά δεν είναι (όχι ακόμα τουλάχιστον), στο κέντρο της άμυνας είδαμε και Σιόβα και Κοντρέρας και Μανωλά και Αβραάμ όταν αποθεραπεύτηκε, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποιο δίδυμο είναι το πιο συμπαγές. Προφανώς, κανένα.
- Αμυντικό χαφ: έφυγε ο Ορμπάιθ και χάλασε όλη η μαγιά του κέντρου: δεν είναι τυχαίο ότι ο Μανιάτης δεν «έβγαλε μάτια» όπως πέρυσι, χωρίς τον Ορμπάιθ δίπλα ή πίσω του. Ο Φέισα μπορεί να ήταν ή να ξαναγίνει ο πλέι-μέικερ που ονειρεύεται ο Μίτσελ αλλά αυτή τη στιγμή δεν είναι, ο «Κάνιο» μεγάλωσε πια για να παίζει σε φουλ τέμπο συχνά, ο Μασάντο και ο Γκρέκο τον ρόλο αυτόν δεν μπορούν να τον παίξουν, ο Μοδέστο επίσης πλησιάζει προς το τέλος της διαδρομής, ο Ντιακιτέ είτε ήρθε είτε όχι το ίδιο και το αυτό και ο Μπόατενγκ μπορεί να ήρθε το Γενάρη, αλλά δικαίωμα συμμετοχής θα δούμε πότε θα έχει.
- Εξτρέμ: ο Μιραλάς μοσχοπουλήθηκε τις τελευταίες μέρες των μεταγραφών και παίκτης στη θέση του δεν αποκτήθηκε. Αποτέλεσμα: ο Ολυμπιακός έμεινε με κλασσικό πλάγιο (είτε για αριστερά είτε για δεξιά) τον Αμπντούν, ο Βλαχοδήμος άρχισε να παίζει επί Μίτσελ, ο Φετφατζίδης πήρε λίγα ματς προς το τέλος και στο μεσοδιάστημα έκαναν περάσματα από τη θέση του αριστερού χαφ - εξτρέμ ο Φουστέρ, ο Γκρέκο, ακόμα και ο Τζεμπούρ όταν πέρναγε ο Μήτρογλου στο γήπεδο.
Κι όμως, παρόλες αυτές τις χτυπητές ελλείψεις ή αδυναμίες, ο Ολυμπιακός δεν συνάντησε το παραμικρό πρόβλημα στον δρόμο για το πρωτάθλημα. Δεν ισχύει όμως το ίδιο στην Ευρώπη, εκεί όπου οι αδυναμίες ούτε να καμουφλαριστούν γίνεται, ούτε να μακιγιαριστούν: αν δεν έχεις αριστερό μπακ ή «κόφτη» ή τερματοφύλακα πρώτης διαλογής στο Champions League ή στα νοκ-άουτ του Europa, δεν προχωράς. Και κάπου εκεί άρχισε και η γκρίνια του κόσμου που κάποτε «χόρταινε» με το πρωτάθλημα και τα «39 εμείς και λιγότερα όλοι σας», αλλά πλέον θέλει και καλές ευρωπαϊκές πορείες και να βλέπει μπάλα αντίστοιχη του εισιτηρίου που πληρώνει.
Πηγή: SportDay
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις