Στα social media διάβασα οπαδούς αρκετών ομάδων να λένε "καλά, πως κάνετε έτσι, έναν προπονητή άλλαξε η Λίβερπουλ, δεν πήρε και τον Μέσι". Αυτό που δεν σκέφτονται είναι πως μιλάμε για έναν σύλλογο που απ'το 1892 μέχρι σήμερα είχε μόλις 20 προπονητές και ο Κλοπ είναι ο 21ος. Κι απ'τη στιγμή που μιλάμε για ομάδα που ποτέ δεν απέκτησε παίκτη παγκόσμιας κλάσης, η αλλαγή προπονητή είναι η κορυφαία στιγμή, γιατί πολύ απλά η Λίβερπουλ τους προπονητές τους έχει πάνω απ'όλους.

Ο Κλοπ ήταν καταδικασμένος να προκαλέσει μεγαλύτερο ενθουσιασμό κι από μεταγραφή. Αρκεί κανείς να σκεφτεί πως (Νταλγκλίς εξαιρουμένου) οι δύο προηγούμενοι προπονητές της Λίβερπουλ ήταν ο Χόγκσον και ο Ρότζερς, προπονητές που θα μπορούσε να πάρει και η Σάντερλαντ, η Σαουθάμπτον, η Νιουκάστλ.

Ο Κλοπ είναι άλλο έργο, είναι πραγματική κίνηση-δήλωση από πλευράς των ιδιοκτητών της και πάμε να δούμε τα σημαντικότερα σημεία της πρόσληψής του απ'τη Λίβερπουλ.

Το παρασκήνιο

Η μοίρα του Ρότζερς σφραγίστηκε μετά την εντός έδρας ήττα της Λίβερπουλ απ’τη Γουέστ Χαμ. Ναι, ήταν μόλις το 4ο παιχνίδι της χρονιάς, ήταν η πρώτη ήττα των Κόκκινων στο πρωτάθλημα, αλλά εκεί πάρθηκε η απόφαση. Πράγμα που σημαίνει πως οι ιδιοκτήτες της Λίβερπουλ, οι Αμερικανοί της FSG, δεν ήταν απολύτως σίγουροι πως έκαναν το σωστό όταν μίλησαν μαζί του και τελικα κράτησαν τον Ρότζερς το καλοκαίρι.

Όσα είδαν στο χορτάρι στο εύκολο πέρασμα της Γουέστ Χαμ απ’το Άνφιλντ τους έπεισαν πως χρειάζονται αλλαγή και τη χρειάζονται τώρα. Ο,τι κι αν συνέβαινε στη συνέχεια, δεν θα έσωζε τον Ρότζερς, εκτός φυσικά αν νικούσε τη Γιουνάιτεντ στο Ολντ Τράφορντ.

Εννοείται πως δεν το πέτυχε, αλλά αντιθέτως ενίσχυσε την άποψη που δεν μπορεί να συνεχίσει όταν έφερε 1-1 με την Μπορντώ, τη Νόριτς, την Καρλάιλ, τη Σιόν και την Έβερτον, ενώ ενδιάμεσα νίκησε μόνο τη Βίλα με 3-2.

Γιατί τώρα;

Εκτός του Ρότζερς, η Λίβερπουλ σκέφτηκε και κάτι άλλο. Το καλοκαίρι πολλές μεγάλες ομάδες θα ψάχνουν νέο προπονητή. Ίσως η Μπάγερν, η Σίτι, μπορεί η Ρεάλ, η Γιουνάιτεντ, ακόμα και η Άρσεναλ, ενώ κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει (ακόμα και μέσα στη σεζόν) με την Τσέλσι και τον Μουρίνιο. Με τους Αντσελότι-Κλοπ διαθέσιμους, στη Λίβερπουλ σκέφτηκαν πως τώρα είναι ευκαιρία να προσλάβουν κάποιον που πιθανότατα το καλοκαίρι θα έχαναν για ομάδα με καλύτερο ρόστερ και πορτοφόλι. 

Τους συμβαίνει κάθε χρόνο με μεταγραφικούς στόχους, αφού η Λίβερπουλ δεν μπορεί να μπει σε πλειστηριασμούς, χάνει παίκτες όταν τους θέλουν κι άλλες ομάδες (Σάντσεθ, Μαχιταριάν) και καταλήγει να αποκτά αυτούς που δεν θέλει κανείς άλλος.

Γιατί Κλοπ;

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Αμερικανοί του χτύπησαν την πόρτα. Το έκαναν δύο φορές στο παρελθόν για να πάρουν την ίδια απάντηση: “Είμαι αφοσιωμένος στην Ντόρτμουντ”. Η αλήθεια είναι πως ενδιάμεσα απέκτησαν αμφιβολίες για το αν ο Κλοπ είναι κατάλληλος, αφού δέχθηκαν συμβουλές πως ο Γερμανός είναι ρίσκο, μια απρόβλεπτη επιλογή.

Τα άφησαν όλα στην άκρη και κατάλαβαν πως ο Αντσελότι είναι κατάλληλος για να αναλάβει έτοιμες ομάδες, συλλόγους που μπορούν να του προσφέρουν ο,τι θέλει και μετά να του πουν “ορίστε, αυτοί είναι, πάρε τίτλους”. Η Λίβερπουλ απέχει πολύ από μια τέτοια κατάσταση, στην ουσία δεν έχει υπάρξει ποτέ σύλλογος με τέτοια συμπεριφορά.

Στις δύο μοναδικές δουλειές του μέχρι τώρα, σε Μάινζ και Ντόρτμουντ, ο Κλοπ ανέλαβε ομάδες που δεν ήταν στα καλύτερά τους και τις οδήγησε σε επιτυχίες ακόμα μεγαλύτερες απ’αυτές που του ζητήθηκαν όταν ανέλαβε. Χωρίς λεφτά, χωρίς μπάτζετ, με παίκτες νέους, που έγιναν πολύ-πολύ καλύτεροι στα χέρια του, απέδωσαν ως ομάδα καλύτερα απ’την ατομική αξία που είχε ο καθένας τους. Ένωσε τους οπαδούς, τους ενθουσίασε και χρησιμοποίησε την ενέργειά τους για να φτιάξει σύνολα που πήγαν καλύτερα απ’αυτό που θα ήταν “λογικό”.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί πείστηκαν πως πρέπει να προσλάβουν τον Κλοπ. Έχει κάνει ξανά αυτό που του ζητάνε πλέον στο μεγάλο λιμάνι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα επαναλάβει με επιτυχία.

Γιατί Λίβερπουλ;

Ο Κλοπ είπε πως το αναλάβει κανείς τη Λίβερπουλ είναι ίσως η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική πρόκληση στον κόσμο. Είτε έχει δίκιο είτε όχι, είναι σαφές πως στο μυαλό του η πρόκληση είναι αυτή που ήθελε. Οι επιλογές του μετά την Ντόρτμουντ ήταν η Μπάγερν ή μια ομάδα στην Αγγλία, αφού είχε απορρίψει την Ισπανία λόγω γλώσσας.

Ο Κλοπ κατάλαβε πως η Μπάγερν θέλει να κρατήσει τον Γκουαρδιόλα και να τον πείσει να συνεχίσει κι άλλο στο Μονάχο. Ανεξάρτητα του αν αυτό θα συμβεί, ο Γερμανός αποφάσισε πως δεν έχει νόημα να περιμένει για κάτι αμφίβολο. Πήρε την επιλογή της Λίβερπουλ παρότι είναι σίγουρο πως το καλοκαίρι θα μπορούσε να βρει ομάδα σε καλύτερη κατάσταση.

Όπως δήλωσε κι ο ίδιος, δεν ήταν ποτέ ο τύπος που θα διαλέξει τον εύκολο δρόμο, δεν τον ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

Και πως θα παίξει;

Στην πρώτη του συνέντευξη ο Κλοπ ρωτήθηκε τι στιλ ποδοσφαίρου θέλει να παίξει κι απάντησή του ήταν “άγριο”. Λογικό, αφού η Ντόρτμουντ του πέτυχε και έγινε διάσημη με ίσως το πιο έντονο στιλ παιχνιδιού στην Ευρώπη. Ο Κλοπ εφάρμοσε το gegenpressing, τον τρόπο πίεσης που ο ίδιος ονόμασε έτσι, και η Ντόρτμουντ ήταν η καλύτερη ομάδα αντεπιθέσεων στον κόσμο.

Στην πρώτη συνάντηση με τον Γκουαρδιόλα, η Μπάγερν νίκησε με 3-0, αλλά για να το κάνει αναγκάστηκε να παίξει με μακρινές μπαλιές απ'την άμυνα προς την επίθεση. Ο Κλοπ το θεώρησε παράσημο για την ομάδα του να αναγκάσει τον Πεπ να παίξει έτσι κι ο ίδιος ο Γκουαρδιόλα έλεγε πως δεν είχε ποτέ στη ζωή του ομάδα να πιέζει και αντεπιτίθεται έτσι.

“Όλες οι μεγάλες ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο κατοχής, αλλά δεν μπορείς να ξεκινήσεις κατευθείαν έτσι”, δήλωσε. “Το πιο σημαντικό είναι η άμυνα, το να αισθάνεσαι σιγουριά”. Κάπως έτσι θα ξεκινήσει και θα δούμε πως θα πορευτεί στη συνέχεια. Το σίγουρο είναι η μεγάλη ένταση. Στην Ντόρτμουντ έπειθε τους παίκτες του να αγωνίζονται σαν να δίνουν τον τελευταίο τους αγώνα, με ένταση και τρεξίματα ανώτερα όλων.

“Μπορούμε να γίνουμε μια ομάδα που είναι πολύ δύσκολο να τη νικήσεις. Μετά η νίκη έρχεται πολύ πιο εύκολα”.

Δεν θα είναι εύκολο να αλλάξει πολλά χωρίς προετοιμασία, αλλά σίγουρα θα ανεβάσει την ένταση στο τέρμα. Αρκεί να έχει στο μυαλό του πως στην Αγγλία δεν έχει τη διακοπή της Γερμανίας, τότε που πάντα φρόντιζε να φορτίζει τις μπαταρίες των παικτών.

Προσδοκίες δημιουργεί η σκέψη του πως θα δουλέψει με τους Τζαν-Φιρμίνιο, δυο παίκτες που προέρχονται απ'την Μπουντεσλίγκα, αν θα μπορέσει να ωριμάσει τον Κουτίνιο και πως θα διαχειριστεί τον Μπεντέκε, παίκτη που ήθελε στην Ντόρτμουντ ως αντικαταστάση του Λεβαντόφσκι.

Ποιους θα φέρει;
Ένα απ'τα μεγάλα προβλήματα της εποχής Ρότζερς ήταν οι διαρκείς διαμάχες με την επιτροπή μεταγραφών της Λίβερπουλ. Στην ουσία δεν συμφωνούσαν σε τίποτα και το αποτέλεσμα ήταν ο Ρότζερς να “καίει” τους παίκτες που του πήραν και δεν ήθελε για να χρησιμοποιεί τους δικούς του. Ο Κλοπ ήταν απ'την αρχή ξεκάθαρος πως θεωρεί τρέλα την κουβέντα γύρω απ'την επιτροπή. Θέλει να συνεργάζεται με ανθρώπους που ξέρουν περισσότερα απ'αυτών στον τομέα των μεταγραφών, αρκεί να έχει τον τελευταίο λόγο.

“Δεν θα πάρουμε παίκτη που δεν θέλω και δεν θα φύγει παίκτης με τον οποίο θέλω να δουλεύω”. Για το τελευταίο ας μην πάρει και όρκο. Το σημαντικό είναι πως φαίνεται στον ορίζοντα μια γενική αλλαγή της Λίβερπουλ στον τομέα των μεταγραφών. Με τον Ρότζερς στον πάγκο η Λίβερπουλ ξόδεψε πάνω από 300 εκατομμύρια για να αποκτήσει 31 ποδοσφαιριστές. Σύμφωνα με τον Μπεν Σμιθ του BBC, πλέον η λογική θα είναι 300 εκατομύρια για 15 ποδοσφαιριστές.

Βέβαια, για να γίνει αυτό θα πρέπει η Λίβερπουλ να αυξήσει το μπάτζετ των συμβολαίων, που έχει μικρύνει πολύ τα τελευταία χρόνια. Μεγάλοι παίκτες δεν είναι αυτοί που κοστίζουν ακριβά, αλλά αυτοί που αμοίβονται ακριβά. Αν η Λίβερπουλ θέλει να φύγει απ'το “ταλαντούχοι, κάτω από 23” θα πρέπει να αυξήσει τα λεφτά που δίνει για συμβόλαια.

Αδρεναλίνη
Μια ιστορία που δεν ήξερα για τον Κλοπ και τη διάβασα αυτές τις μέρες αφορά ένα τηλεοπτικό περιστατικό. Το 2006 ήταν ο κεντρικός σχολιαστής των αγώνων του Μουντιάλ για λογαριασμό της γερμανικής τηλεόρασης ως προπονητής της Μάινζ και μάλιστα είχε γίνει πολύ δημοφιλής και αρεστός απ'τη συνολική παρουσία του εκεί.

Πριν την έναρξη κάποιας εκπομπής, ο κεντρικός παρουσιαστής του είπε πως ξέρει πως τον θεωρούν άνθρωπο που ξέρει να δίνει κίνητρο, να ξυπνάει τον κόσμο, να τον παίρνει μαζί του. “Αν ήμουν παίκτης σου, τι θα έκανες για να μου ανεβάσεις την αδρεναλίνη”, ρώτησε τον Κλοπ. Αυτός τον κοίταξε για λίγο και μετά τον χαστούκισε δυνατά στο πρόσωπο, δευτερόλεπτα πριν βγουν στον αέρα.

Χαστούκια με το καλημέρα
Ο Κλοπ έριξε ήδη δύο πολύ δυνατά χαστούκια στη Λίβερπουλ, πριν καν δώσει τον πρώτο του αγώνα ως προπονητή της. Ξέρω πολύ καλά πως όλα τα χρόνια οι νέοι παίκτες-προπονητές λένε τα ίδια πράγματα. “Η ιστορία του συλλόγου, οι μεγάλοι παίκτες που έβλεπα παλιά, το Άνφιλντ, οι οπαδοί, η εκπληκτική ατμόσφαιρα, α και πόσο απίστευτο ήταν αυτό το 3-3 με τη Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη".

Ο Κλοπ δεν είπε κουβέντα για το 3-3, δεν ανέφερε το όνομα κανενός παίκτη απ'τη δεκαετία του 1970 ή του 1980, όταν έβλεπε τη Λίβερπουλ να θριαμβεύει κόντρα σε Γερμανικές ομάδες. Και το πήγε ένα βήμα παραπέρα, με δύο δυνατά χαστούκια.

Πρώτο χαστούκι, στη βραδινή συνέντευξη στο κανάλι της ομάδας. “Αυτή τη στιγμή όλοι στην οικογένεια της Λίβερπουλ είναι λίγο νευρικοί, λίγο απαισιόδοξοι, αμφιβάλλουν πολύ συχνά. Όλοι περνάνε καλά στο γήπεδο, ωραία ατμόσφαιρα, αλλά δεν πιστεύουν. Το μήνυμα μου προς αυτούς είναι ένα: Πρέπει να αλλάξουμε, από αμφισβητίες σε πιστούς. Τώρα".

Δεύτερο χαστούκι, οι ατάκες για την ιστορία: “Οι οπαδοί θέλουν μόνο να βλέπουν τι έγινε πριν πέντε χρόνια, 10, 20. Η ιστορία είναι σπουδαίο πράγμα, αλλά μόνο για τις αναμνήσεις. Η ιστορία είναι απλώς τα θεμέλια. Δεν μπορείς να την κουβαλάς σε σακίδιο στην πλάτη σου κάθε μέρα”.

Δύο δυνατά χαστούκια, που τα έδωσε με τον πιο ωραίο τρόπο, με χαμόγελο. “Ξεκολλάτε και ξυπνήστε”. Θα τον αποθεώσω αν μετά τον πρώτο του αγώνα στο Άνφιλντ πάει στη συνέντευξη Τύπου και πει “συγγνώμη, αυτό το θεωρείτε ωραία ατμόσφαιρα; Αυτό είναι εκκλησία μπροστά σ'αυτά που έχω ζήσει στο Βεστφάλεν, ξυπνήστε”.

Come together
Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του Abbey Road, του τελευταίου δίσκου των Beatles. Είναι ούτως ή άλλως ο αγαπημένους μου και μου τον θύμησε ξανά το χθεσινό δεν-έχω-λόγια-να-το-περιγράψω tweet της Ντόρτμουντ, που συνδύαζε τον Κλόπ, το εξώφυλλο και τον πρώτο στίχο του Λένον (που χθες είχε γενέθλια) απ'το θρυλικό A day in the life.

Διέκοψα την ακρόαση για τη μεσημεριανή συνέντευξη Τύπου και θεωρώ πως η μεγαλύτερη ατάκα του ήταν όταν ρωτήθηκε αν θέλει να γίνει θρύλος σαν τον Σάνκλι, τον Πέισλι και τον Νταλγκλίς. "Δεν έχει σημασία τι πιστεύει ο κόσμος για σένα όταν έρχεται, αλλά τι πιστεύουν όταν φεύγεις".

Οι Beatles το 1962 ήταν ένα μάτσο χαζά που έγραφαν επιτυχίες που άρεσαν στα κορίτσια και επτά χρόνια αργότερα έφυγαν με το Abbey Road ως μια αντροπαρέα από ιδιοφυίες που άλλαξε τη μουσική για πάντα. Επτά χρόνια έκατσε ο Κλοπ στη Μάινζ, επτά και στην Ντόρμουντ. Θα δούμε πόσο θα κάτσει στη Λίβερπουλ και τι θα σκέφτεται ο κόσμος γι'αυτόν όταν θα αποχωρήσει.

Μέχρι τότε, μέχρι τον πρώτο αγώνα, την πρώτη προετοιμασία, τις πρώτες μεταγραφές, την πρώτη κρίση, μένει το πρώτο τραγούδι του δίσκου. Come together, right now, over me. Αυτό, το πέτυχε με το καλημέρα. Με χαστούκια.

Πηγη: contra.gr

Γνώμες LIFE