"Dura lex, sed lex". Και στα ελληνικά, για να μην ανατρέχουμε σε μεταφράσεις "σκληρός νόμος, αλλά νόμος". Οι τρεις διαιτητές στο ΑΕΚ - Άρης εφάρμοσαν όσα ορίζει ο κανονισμός, υλοποιώντας αυτό που ακούς σε κάθε βήμα σου: "Να εφαρμοστεί ο νόμος". Και;

Άλλοι μίλησαν για "παρωδία", άλλοι κατηγόρησαν -ελαφρά τη καρδία- τους διαιτητές ότι διακωμώδησαν το άθλημα, άλλοι πάλι θυμήθηκαν τη Δράμα και την αποβολή του Πάσαλιτς (ευτυχώς κανείς δεν ανέτρεξε στην τεχνική ποινή που είχε δοθεί στον Κανάρη, όταν είχε διαμαρτυρηθεί για φάουλ του Παπαφλέσσα), αλλά κανείς:

Δεν είπε ότι ο Άρης οφείλει να αρπάξει τον ΜακΝιλ από το αυτί και να του πει πως δεν έχει δικαίωμα (όσο φορά τη φανέλα του Άρη) να κυνηγά διαιτητές κι εν πολλοίς να καταδικάζει την ομάδα του.

Δεν είπε ότι οι αναπληρωματικοί και οι παράγοντες έχουν υποχρέωση να καθίσουν στον πάγκο και δεν μπορούν να πατήσουν παρκέ, ούτε για να χωρίσουν αυτούς που πλακώνονται. Αν νιώθουν την αδρεναλίνη να κυλά, ας βγουν έξω από το γήπεδο να κυνηγιούνται.

Δεν είπε στους καθολικά διαμαρτυρόμενους ότι δεν μπορείτε να γκρινιάζετε και γιατί εφαρμόζονται και γιατί δεν εφαρμόζονται οι κανονισμοί. Να τους κάνουμε λάστιχο για να σας βολέψει.

Βεβαίως, όταν έχεις μάθει -γιατί εδώ πρέπει να λέμε αλήθειες, διαφορετικά ας καθίσουμε αναπαυτικά να δούμε την Κορομηλά να σπάει αυγά στη μούρη της- να διαμαρτύρεσαι γιατί ο αντίπαλος κερδίζει "μούφα" πέναλτι και μόλις πέσει ο δικός σου παίκτης στο κέντρο ουρλιάζεις "πέναλτι", πώς να αντιληφθείς αν εφαρμόζονται ή όχι οι κανονισμοί;

Βεβαίως, όταν έχεις μάθει να πηγαίνεις στο καφενείο (είτε σε αυτό που χτυπάνε πούλια στο τάβλι, είτε στο ηλεκτρονικό, που το ονομάζουν facebook) και να λες "ναι, αλλά σ' εκείνο το παιχνίδι, στο τρίτο λεπτό του δευτέρου δεκαλέπτου, δεν έδειξε βήματα…", πώς να αντιληφθείς ότι στον αθλητισμό δεν υπάρχουν συμψηφισμοί και δεν είναι υποχρεωμένος ο ένας διαιτητής να ακολουθεί τον άλλον, ούτε καν να θυμάται τι σφύριξε πριν τρία χρόνια;

Το μπάσκετ είναι σαν την εκκλησία, πολλοί μπαίνουν και λίγοι καταλαβαίνουν. Αυτοί που καταλαβαίνουν σπάνια φωνάζουν. Κι όσοι δεν κατάλαβαν (για παράδειγμα) γιατί έγραψα το άρθρο για τον συμπαθέστατο Δημήτρη Πρίφτη, ίσως αν το ξαναδιαβάσουν και δουν την αντίδραση του ΜακΝιλ, κάτι να καταλάβουν παραπάνω.

Οι διαιτητές έκαναν λάθος -γιατί είπαμε τα λέμε όλα- στη φάση του Ζάρρα (στο 55-50), καθώς ο Κάρτερ έκοψε αφού είχε βρει ταμπλό. Στην επόμενη φάση μέτρησαν καλάθι, επειδή ο Έρικ είχε επαφή με τη στεφάνη, δείγμα του ότι δεν είχαν πρόθεση να αδικήσουν κάποιον. Επίσης, βλέποντας στο ριπλέι το κόψιμο του Έρικ (στο πρώτο ημίχρονο), εμφανώς η μπάλα είναι στην κάθοδο, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού.

Αυτός, όμως, που επιχειρεί μέσα από δύο φάσεις να κρίνει τη διαιτησία (θαρρώ και από την πλευρά της ΑΕΚ υπάρχουν δύο αντίστοιχες φάσεις, που μπορεί να διαμαρτύρονται), απλά δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει. Τη φιλοσοφία κρίνεις, τα κριτήρια (αν είναι ίδια και στις δύο πλευρές), αν αντιμετωπίζουν εν ολίγοις με το ίδιο βλέμμα τους δύο αντιπάλους.

Αποφεύγω όπως ο διάβολος το λιβάνι να γράφω για τη διαιτησία. Καλό είναι, όμως, πού και πού να μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε ως παράγοντα διεξαγωγής ενός αγώνα τους "γκρίζους" κι όχι ως την εύκολη δικαιολογία για την ήττα. Κι εμείς, κι οι παίκτες, κι οι προπονητές, κι οι παράγοντες.

Α1 Άρης ΑΕΚ Μπάσκετ SPORTS