Είναι η ήττα καταστροφή; ΟΧΙ! Άλλωστε, αν διαβάζετε πίσω από τις λέξεις, δεν πιστέψαμε ποτέ στην πρόκριση, όχι από απαισιοδοξία, αλλά επειδή βλέπαμε τα δεδομένα. Κι αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους (προσωπικά το πράττω πάντα), θα γράψουμε το πολύ απλό: Φώτη χάσαμε.

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός έχει πολλά δικαιολογητικά, αφού κλήθηκε να κοουτσάρει μια ομάδα που… αλλάζει δέρμα, που είναι σε μεταβατικό στάδιο, άρα δεν σκοπεύαμε (και δεν τον κάνουμε) να τον κρίνουμε εξ αποτελέσματος. Θα τον κρίνουμε για άλλα πράγματα, γιατί -κατά την ταπεινή μου άποψη- φέρει ακέραιη την ευθύνη, όχι για τον αποκλεισμό, αλλά γιατί έφτιαξε ομάδα δημοσίων σχέσεων.

Σε ένα τουρνουά μικρής διάρκειας, με καθημερινά παιχνίδια, δεν είχαμε κανέναν λόγο να πάμε με 10 παίκτες. Αφού δεν ήθελε τους Μπόγρη - Χαραλαμπόπουλο, ας έπαιρνε έναν παίκτη που να μπορεί να μαρκάρει στην περιφέρεια. Δεν θέλεις (κακώς) τον Παππά; Πάρε τον Μούρτο που παίζει άμυνα, να έχεις έναν ακόμα. Ή όποιον θέλεις εσύ, αρκεί να παίζει.

Θα πείτε ότι στα "μεγάλα" ματς δεν είναι υποχρεωτικό το άνοιγμα του ρόστερ. Συμφωνώ. Μόνο που δεν είναι υποχρεωτικό να κάνουμε εμείς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο περιφερειακό. Το έχουν αναλάβει οι Αμερικανοί κι είμαι βέβαιος πως σε λίγο καιρό θα είναι εξαιρετικός σε όλα τα επίπεδα. Στα δικά μου μάτια είναι All Star παίκτης.

Μόνο που με τον Γιάννη στο "2" χάνουμε το πλεονέκτημα να κινείται πιο γρήγορα από τα αντίπαλα "4άρια", άσε που παίζαμε με πέντε "ψηλούς", σχήμα που στο σύγχρονο μπάσκετ δεν υπάρχει. Γι΄ αυτό κι όταν κόντυνε η ομάδα άλλαξαν όλα και ξαναμπήκαμε στο παιχνίδι.

Σβήστε τα όλα αυτά. Πάμε στο σημαντικότερο. Έχασε από έναν προπονητή που δεν έχει πετύχει ποτέ! Ο Άτσο Πέτροβιτς φημίζεται μόνο για το όνομα (του αδερφού του) που κουβαλά. Δεν είναι προπονητής που θα απαντήσει σε "τρυκ", μόνο που εμείς δεν κάναμε κανένα.

Βγάλε, βρε παιδί μου, τον Μπουρούση έξω, να μπει ο Γιάννης μέσα, να αποκτήσει πλεονέκτημα. Ένα "σκριν κοντών" να βγει μόνος του ο Γιάννης, κάτι που να τον υποχρεώσεις να σκεφτεί, μια άμυνα πιο σύνθετη, κάτι. Ακόμα και στο τέλος, που έπρεπε να κυνηγήσουμε, μια… ειδική κατάσταση, αντί για τον Μπουρούση μέσα, την ώρα που θέλαμε καλή άμυνα.

Εκτός από έλλειψη παικτών (στη Σύρο, με τον Πρίντεζη, θα έχει παίκτες με περισσότερες συμμετοχές από αυτούς που ήταν στο Τορίνο), είχαμε -γι΄ άλλη μια χρονιά- έλλειψη φαντασίας. Και μπάσκετ χωρίς φαντασία και νέες ιδέες δεν γίνεται.

Βεβαίως, δεν είναι μόνος του ο Φώτης. Ο Δημήτρης Πρίφτης είναι στο τιμ σε άλλη μια αποτυχία, όπως κι ο Θανάσης Σκουρτόπουλος. Κανείς δεν είχε (ή δεν εισακούστηκε) μια… μοντέρνα ιδέα, ένα πλάνο διαφορετικό, να μπερδέψει τον Άτσο, που κατά κανόνα πετάει αετό και που ενδεχομένως θα κλείσει την καριέρα του με μεγαλύτερη επιτυχία την πρόκριση επί της Εθνικής μας στον τελικό.

Γιώργος Κογκαλίδης Εθνική Ελλάδας Μπάσκετ SPORTS