Η ζωή επιστρέφει με βραδείς αλλά σταθερούς ρυθμούς προς την κανονικότητα, δίνοντας μου την ευκαιρία να βρεθώ στο Μόναχο για να παρακολουθήσω μια τιτανομαχία ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία στα πλαίσια του Euro 2020.
Euro 2020: 12 Ιουνίου 2004. Η Ελλάδα κερδίζει τη Πορτογαλία στο Ντραγκάο και στα μάτια μου οι εικόνες των Ελλήνων φιλάθλων, μου προκαλούν την επιθυμία να βρεθώ εκεί. Όντας μαθητής κάτι τέτοιο ήταν πάντα δύσκολο. Σε κάθε διοργάνωση που περνούσε μουρμούριζα πως την επόμενη θα είμαι εκεί. Έτσι το καλοκαίρι του 2019 κατάφερα να αγοράσω εισιτήρια, χωρίς να γνωρίζω της ομάδες που θα παρακολουθήσω, ελπίζοντας πως αν είναι εκεί η Εθνική μας ομάδα, στη τελική να μπορέσω να τα ανταλλάξω ή να τα πουλήσω για να καταφέρω να είμαι στην γιορτή βλέποντας την ομάδα της χώρας μου. Η Ελλάδα δε τα κατάφερε, εγώ όμως ναι και η κληρωτίδα έγραψε πάνω στο εισιτήριό μου Γαλλία Γερμανία, στο Μόναχο και στο Αλλιάνζ Αρίνα. Απίστευτο!
Γράφει ο Θανάσης Παρασχούδης*
Έρχεται η πανδημία, η διοργάνωση αναβάλλεται για το 2021 και παράλληλα το όνειρο παραμένει ως έχει. Λίγους μήνες πριν το παιχνίδι, αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτες ενθαρρυντικές ειδήσεις που κάνουν λόγω για παρουσία φιλάθλων στις κερκίδες.Έπειτα από νέα κλήρωση που πραγματοποίησε η UEFA, μου έκανε το χατίρι να διατηρήσω τα μαγικά χαρτάκια στη κατοχή μου και πλέον τίποτα δεν θα με σταματούσε τον δρόμο μου προς το Μόναχο. Θα μπορούσα κάλλιστα να είχα μείνει εκτός γηπέδου καθώς το προνόμιο αυτό το είχε μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 25% από τους σχεδόν 70 χιλιάδες που είχαν προμηθευτεί ένα εισιτήριο
Η διαδικασία του ταξιδιού
Η νέα κληρωτίδα των εισιτηρίων καθυστέρησε, πράγμα που μου έδινε λίγο χρόνο για να προετοιμαστώ, για το επερχόμενο ταξίδι προς τη πρωτεύουσα της Βαυαρίας. Αναζητώντας εναργώς τη διαδικασία για να ταξιδέψω, τηλεφωνώντας μέχρι και στο Γερμανικό Προξενείο για να καταφέρω αποκωδικοποιήσω αυτά που έγραφαν οι διάφορες σελίδες ταξιδιωτικών γραφείων, μπόρεσα να ακολουθήσω τη διαδικασία που απαιτούνταν. Ένα μοριακό τεστ για την πτήση, τη φόρμα εισόδου στη χώρα, rapid τεστ στη Γερμανία 24ωρων για να μείνω στο ξενοδοχείο κάτι που το έμαθα μόλις έφτασα, εκ νέου μοριακό για την επιστροφή μου στην Ελλάδα και τέλος δεύτερο rapid τεστ για την είσοδο μου στο γήπεδο, που έπρεπε να γίνει από συγκεκριμένη εταιρία σε συγκεκριμένες περιοχές του Μονάχου και ήταν αποκλειστικά για τους φιλάθλους.
Αφού έφυγε το άγχος όλων αυτών των διαδικασιών, ήμουν πλέον ελεύθερος να γνωρίσω μια από τις ομορφότερες πόλεις της Γερμανίας αλλά και να εκπληρώσω μια μου επιθυμία
Το Μόναχο, η υπέροχη αυτή πόλη
Ο καιρός καταπληκτικός καθ’όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, βοήθησε πολύ στο να μάθω καλύτερα τη πόλη περιπλανώμενος στα πιο σημαντικά σημεία της. Στις άπειρες πλατείες ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει τον ήλιο, κυκλοφορώντας πλέον χωρίς προστατευτική μάσκα, αναπνέοντας αέρα αισιοδοξίας. Πρώτη στάση η διάσημη πλατεία Marienplatz όπου εκεί αντίκριζες συγκεντρωμένους και τους πιο πολλούς Γάλλους οπαδούς, που κατέβαζαν τη μια μπύρα πίσω από την άλλη. Η διαδρομή επέβαλλε στάσηστην Odeonplatzμε τα ωραία καφέ ενώ δεν παρέλειψα την παλιά πόλη, Altstadt όπου βρίσκονται ωραία μαγαζάκια, να προμηθευτεί κανείς μερικά αναμνηστικά.
Οι εκκλησίες με την μοναδική αρχιτεκτονική δημιουργούν ένα παραμυθένιο σκηνικό.
Εννοείται πως βρέθηκα και στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν για του Ολυμπιακούς Αγώνες το 1972, αλλά μεταξύ μας η συντήρησή τους είναι τόσο καλή, που φαίνεται σαν να φτιάχτηκαν το 2004…
Στα του αγώνα...
Την ημέρα του αγώνα τα αεροπλάνα από τη Γαλλία προσγειώνονται το ένα πίσω από το άλλο και έτσι οι δρόμοι του Μονάχου κατακλύζονται από Γάλλους φιλάθλους.
Η πόλη ζει και αναπνέει για την αναμέτρηση. Γαλλικά και Γερμανικά τηλεοπτικά δίκτυα σταματούν τον κόσμο στο δρόμο για να αποσπάσουν μια πρόβλεψη, ένα στιγμιότυπο πανηγυρισμών, βάζοντας στο κλίμα αυτούς που έμειναν πίσω.
Ένας απ’ αυτούς είμαι και εγώ!
Όλοι οι δρόμοι του Μονάχου οδηγούν στο γήπεδο της πόλης, το οποίο είχε φορέσει τα καλά του, για την γιορτή του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Με το που θα εισέλθω στην κερκίδα γίνεται φανερή και η διαφορά δυο λαών. Οι Γερμανοί τηρώντας κατά γράμμα το πρωτόκολλο, κάθονται ανά δυο καρεκλάκια και φορώντας τις μάσκες τους, αν όχι όλοι, η πλειονότητα εξ’ αυτών. Από την άλλη, οι Γάλλοι ο ένας πάνω στον άλλον τραγουδάνε και φωνάζουν για την Εθνική τους.
Εντός ολίγων λεπτών, οι Παγκόσμιοι Πρωταθλητές Γάλλοι κάνουν την εμφάνισή τους στον αγωνιστικό χώρο για την προθέρμανση μέσα σε αποθέωση. Ανταποδίδουν τους ευφημισμούς, και ξεκινάνε προσηλωμένοι τη δουλειά τους.
Μια ξεχωριστή στιγμή ήταν η ομιλία του προπονητή τερματοφυλάκων στον αρχηγό της ομάδας, Ούγκο Λορίς, λίγο πριν κάνει τη τελευταία άσκηση και φύγει για τα ενδότερα του γηπέδου. Με πατρικό ύφος προσπαθούσε να χωρέσει σε λίγες λέξεις πολλά συναισθήματα, “ντοπάροντας’ ψυχολογικά τον ποδοσφαιριστή του.
Οι Γερμανοί αντιθέτως, μπήκαν εντός του σταδίου πολύ πιο αθόρυβα απ’ ότι θα περίμενα. Ο Λέον Γκορέτζκα, ο μεγάλος απών της βραδιάς, παρακολουθούσε από κοντά την σωματική προετοιμασία των συμπαικτών, στεκούμενος εντός αγωνιστικού χώρου και όχι στη κερκίδα.
Η μικρή τελετή που έλαβε χώρα πριν το παιχνίδι ήταν αρκετά ζωντανή και ενθουσιώδης, γεγονός που με παραπλάνησε η εμφάνιση ενός αλεξιπτωτιστή στην οροφή του γηπέδου, ο οποίος ήταν ακτιβιστής της Greenpeace. Ωστόσο, η πτώση του με το ανεμόπτερό του, ήταν κάτι που προκάλεσε ένα μικρό πανικό και φυσικά άφησε πίσω τραυματίες, μαζί και τον ίδιο.
Οι πρωταγωνιστές
Το παιχνίδι ξεκινάει και οι Γάλλοι δείχνουν την θέληση τους για το αποτέλεσμα από τα πρώτα λεπτά, με τους Γερμανούς να είναι εμφανώς νωχελικοί. Τα φώτα έπεσαν φυσικά στον Καριμ Μπενζεμά, ο οποίος επέστρεφε στους “Τρικολόρ” μετά από χρόνια, αγωνιζόμενος στο πρώτο του επίσημο ματς. Ωστόσο οι Εμπαμπέ και Πογκμπά θα στρέψουν τη λάμψη αυτή πάνω τους, ο πρώτος με την ταχύτητα και τις ενέργειές του και ο δεύτερος με τις παμπόνηρες πάσες του, που έκοβαν στα δυο την άμυνα των “Πάντσερ”. Επίσης αρκετό πάθος έβγαλαν οι Παβάρ και Ερναντέζ, οι δυο ακραίοι οπισθοφύλακες, καταπίνοντας χιλιόμετρα συνεισφέροντας τόσο αμυντικά, αλλά και επιθετικά. Μάλιστα από τον Ερναντέζ προήλθε και το αυτογκόλ του Ματς Χιούμελς, που έβαλε τη Γαλλία σε θέση οδηγού στο παιχνίδι, κάτι που δεν άλλαξε μέχρι το τελικό σφύριγμα του Ισπανού διαιτητή, Ντελ Θέρο Γκράντε.
Οι Γερμανοί είχαν και αυτοί τις ευκαιρίες τους, αλλά στη τελική πάσα, οι Μίλερ, και Γκνάμπρι δεν μπορούσαν να βρεθούν με τον τρίτο της παρέας στην επίθεση, Κάι Χάβερτζ. Ακόμη ήταν έκδηλη η τρομερή ικανότητα των Γκιούντογαν αλλά και Κρόος να οργανώνουν το παιχνίδι βρισκόμενοι πάντα σε ιδανικό σημείο μέσα στο τερέν, είτε για να γίνουν αποδέκτες της μπάλας είτε για να χτίσουν υπομονετικά το επιθετικό κομμάτι της Γερμανικής ομάδας, ένα δείγμα της υψηλής τακτικής τους αντίληψης αλλά και της εμπειρίας τους πλέον.
Αυτός όμως που ξεχώρισε από την ομάδα του Γιόακιμ Λέβ δεν ήταν άλλος από τον Μάνουελ Νόιερ. Ο τερματοφύλακας των Γερμανών στάθηκε σαν πραγματικός αρχηγός, αλλά είχε και τον ρόλο του προπονητή μέσα στο γήπεδο κατευθύνοντας μαεστρικά τους συμπαίκτες του. Τα βρήκε σκούρα, όταν η ομάδα του πίεσε ψηλά και άφησε χώρους πίσω κενούς. Ήταν ο μόνος που έστησε τη μπάλα για ελεύθερο κτύπημα off-side στο γκολ του Μπενζεμά την ίδια ώρα που οι Γάλλοι πανηγύριζαν έξαλλα. Ακόμα και ο Ντελ Θέρο Γκράντε με τους βοηθούς τους αλλά και τους διαιτητές VAR, έβλεπαν ξανά και ξανά τη φάση. Τελικά δικαιώθηκε ο Γερμανός.
Το φινάλε της αναμέτρησης
Οι Γάλλοι επανέλαβαν, αυτό που έπραξαν και στον ημιτελικό του Euro του 2016, νικώντας την Γερμανία, ρίχνοντάς την στο Καναβάτσο. Μια ενδεχόμενη ήττα από την Πορτογαλία και πάλι μέσα στο Μόναχο μπορεί να αποτελέσει τη δαμόκλειο σπάθη, που θα της κόψει πρόωρα τη πορεία των Γερμανών. Το τελικό σφύριγμα της λήξης ήταν το έναυσμα για αγκαλιές ανάμεσα στους Γάλλους φιλάθλους, και ένα δυνατό ξεφύσημα απογοήτευσης για τους Γερμανούς. Οι Γάλλοι ποδοσφαιριστές πλησίασαν το πέταλο όπου βρίσκονταν οι συμπατριώτες τους, δίνοντας οι πιο πολλοί τις φανέλες τους, σαν ένα μικρό ευχαριστώ για την υποστήριξη που δέχθηκαν. Στην αντίπερα όχθη οι Γερμανοί με σκυμμένα κεφάλια, σκεφτόντουσαν ήδη το επόμενο παιχνίδι.
Στη θέαση του άδειου γηπέδου της Αλλιάνζ Αρίνα, και έχοντας απολαύσει μια σπουδαία αναμέτρηση, αναλογιζόμουν πόσο ωραία θα ήταν να βρισκόταν και η δική μας Εθνική ομάδα σ’ αυτή τη γιορτή, να μας ενώσει πάλι, και έστω για λίγο να μας καθηλώσει στις οθόνες ή ακόμα καλύτερα στις κερκίδες. Ας ελπίσουμε σε 3 χρόνια από τώρα να δηλώσουμε παρών...
Το εισιτήριο του αγώνα ήταν ηλεκτρονικό και κάπως έτσι χάθηκε. Δυστυχώς δε μπόρεσα να κρατήσω ένα αναμνηστικό από το παιχνίδι. Θα έχω όμως καλά χαραγμένο στη μνήμη μου αυτό το συναίσθημα του δέους που μου προκάλεσε αυτή η μοναδική ατμόσφαιρα, σ’ ένα τέτοιο γήπεδο, έχοντας ως θέα ποδοσφαιρικούς αστέρες, και αντικρίζοντας διαφορετικούς λαούς, με άλλες κουλτούρες, άλλες θρησκείες και άλλο χρώμα δέρματος, να αγκαλιάζονται στη νίκη, να σκύβουν το κεφάλι στην ήττα, μα πάνω απ’ όλα να έχουν αγάπη για την πατρίδα τους και φυσικά γι’ αυτό το όμορφο παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο...
*Ο Θανάσης Παρασχούδης είναι απόφοιτος ΤΕΦΑΑ και προπονητής τερματοφυλάκων στην ακαδημία της ΠΑΕ Ξάνθη.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Sportdog Team
