Σε ένα πρωτότυπο σχόλιο, ο Χρήστος Κοντός γράφει για τα Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας που έχει δει από κοντά τον Παναθηναϊκό να κακτακτάει την κορυφή. Αλλά και για το έκτο αστέρι που έρχεται...
Για κάποιους λόγους της τελευταίας στιγμής, στο Τελ Αβίβ δεν είχα πάει. Πήγα την επόμενη χρονιά στη Σαραγόσα. Πρώτη σκηνή που θυμάμαι είναι στο αεροδρόμιο της πόλης, όταν έφτασαν ταυτόχρονα δύο τσάρτερ από την Ελλάδα, το ένα με οπαδούς του Παναθηναϊκού και το άλλο του Ολυμπιακού. Όταν λέμε ταυτόχρονα, εννοούμε αφίξεις με διαφορά λίγων λεπτών και μπόλικο χρόνο παραμονής τους στον ίδιο χώρο μέχρι να πάρουν τις αποσκευές τους, να μπουν στα πούλμαν και να πάνε στα ξενοδοχεία τους.
Ότι υπήρχε ένα άγχος, υπήρχε. Σε τέτοιο συναπάντημα, δε θέλει και πολύ να ξεφύγει κάποιος και να γίνει μετά το «έλα να δεις». Να σας πω τι έγινε; Απολύτως τίποτα. Γιατί; Γιατί με που μπήκαμε στο χώρο του αεροδρομίου, ήταν παρατεταγμένοι Ισπανοί αστυνομικοί δεξιά και αριστερά, σχηματίζοντας διάδρομο για να περάσουμε αναγκαστικά ανάμεσά τους. Ήταν όλοι πάνω από 1,90 μ. ύψος, γεροδεμένοι και ντυμένοι από την κορφή μέχρι τα νύχια στα μαύρα, με κουκούλες στο κεφάλι και χωρίς διακριτικά, με κάτι κλομπ ανά χείρας που έφταναν μέχρι το γόνατο. Εικόνα που θύμιζε Νίντζα.
Τους έβλεπες σου κοβόταν η ανάσα. Περιττό να πω ότι μόνο αγκαλιά δεν μπήκαν στα πούλμαν τους παναθηναϊκοί και ολυμπιακοί. Εκεί δεν κουνήθηκε φύλλο, άσχετα αν αργότερα στους δρόμους της Σαραγόσας και (κυρίως) στις εκδρομές που έκαναν σε γύρω πόλεις κάποιοι μεμονωμένοι, είδαμε συμπλοκές σαν κι αυτές που είχαν γίνει την προηγούμενη χρονιά στο Τελ Αβίβ.
Το παιχνίδι ήταν ο ορισμός της αναποδιάς. Όλα τα συστήματα του Κιουμορτζόγλου ήταν να βγει ελεύθερος ο Αλβέρτης και πέτυχαν. Ο Φράγκι, όμως, είχε (αμαρκάριστος στα περισσότερα) 0 στα 11 τρίποντα, ίσως στη χειρότερη βραδιά της καριέρας του. Δύο να έβαζε θα το παίρναμε το ματς κι ας μείναμε με μόνο έναν πλέι μέικερ (τον Παταβούκα) σε όλο το β' ημίχρονο μετά τον τραυματισμό του Γιαννάκη. Ένα εφιαλτικό τελευταίο δίλεπτο, με το υπέρ μας 52-50 να γίνεται 52-58 στο τέλος με τρίποντα του Τόμιτς και του Έντι Τζόνσον. Η Ρεάλ του Σαμπόνις και του Ομπράντοβιτς, βέβαια, δεν άφησε κανένα απολύτως περιθώριο στον τελικό και πήρε πολύ εύκολα την κούπα.
Η τρίτη ήταν και η φαρμακερή. Όσοι ζήσαμε εκείνες τις στιγμές στο Παρίσι, δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ. Δεν είχα πάει για δουλειά παρά μόνο για τους αγώνες. Ήταν ίσως η καλύτερη περίοδος στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Στο ποδόσφαιρο ήταν «αχνιστό» ακόμα το 0-1 στο Αμστερνταμ που έδινε μεγάλες ελπίδες για τελικό στο Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ στην κενή μέρα από τα παιχνίδια του φάιναλ φορ, η νίκη επί της ΑΕΚ έδωσε ουσιαστικά ένα δεύτερο συνεχόμενο πρωτάθλημα.
Είναι αυτό που λέμε. Συγκοινωνούντα δοχεία είναι όλα στον αθλητισμό. Η αύρα ήταν τόσο θετική εκείνη την εποχή, που γεννούσαν και τα κοκόρια μας. Δε θυμάμαι ποτέ τόσο μεγάλες χαρές σε τόσο μικρό διάστημα. Ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ ήταν χαλαρός. Όλα τα λεφτά ήταν ο τελικός με τη Μπαρτσελόνα και ειδικά το δραματικό φινάλε, σε ένα ματς που το έλεγχε απόλυτα ο Παναθηναϊκός μέχρι το 37' και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα γίνει θρίλερ.
Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα από το χάσιμο της μπάλας με το τάκλινγκ που έκαναν στον Γιαννάκη μέχρι τη βουτιά του Κόρφα στο κέντρο και την τάπα του Βράνκοβιτς όταν είχε τελειώσει ο χρόνος (το κολλημένο χρονόμετρο δεν το είχε πάρει χαμπάρι κανείς), είναι ό,τι πιο έντονο έχω ζήσει στον αθλητισμό. Οκτώ δευτερόλεπτα που κράτησαν μια αιωνιότητα και που ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να σβήσουν από τη μνήμη όσων τα έζησαν από κοντά.
Το μπάσκετ είχε τότε άλλη δυναμική. Καμία σχέση με σήμερα. Η αντιπαλότητα ήταν στο φουλ και ήταν το πρώτο Πρωταθλητριών που σήκωνε ποτέ ελληνική ομάδα. Το ντελίριο που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο. Τι είδαν τα μάτια μου στα επινίκια στον αγωνιστικό χώρο και μετά στ' αποδυτήρια! Τίποτα δεν έχει πανηγυριστεί πιο έντονα απ' αυτό το τρόπαιο, με κερασάκι στην τούρτα τη μεγαλειώδη υποδοχή στο αεροδρόμιο, Παρασκευή απόγευμα.
Πολλοί δεν θυμούνται ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε άλλον έναν τελικό στο Παρίσι, στο ίδιο γήπεδο (Παλέ ντε Μπερσί) που είχε πάρει το ευρωπαϊκό, πέντε χρόνια αργότερα. Ήταν ο μόνος τελικός που έχει χάσει (από τη Μακάμπι) και ήταν για τη Σουπρολίγκα, μια διοργάνωση που είχαν συστήσει όσες μεγάλες ομάδες αντιπαλεύονταν τη ΦΙΜΠΑ. Είχε πολλά επεισόδια στις εξέδρες πριν το τζάμπολ (οι δικοί μας με αστυνομικούς) και θυμάμαι σαν τώρα ένα σκηνικό με ένα δίμετρο θηρίο. Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω και σε ντελίριο. Εμείς πιο κάτω κλαίγαμε από τα χημικά που του έριχναν κατάμουτρα οι αστυνομικοί κι αυτός χαμπάρι, εντελώς στον κόσμο του.
Στην Μπολόνια και στο Βερολίνο δεν πήγα. Έζησα από κοντά τις άλλες δύο κούπες, στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, αλλά ακριβώς επειδή είχαν γίνει μια γλυκιά συνήθεια, καμιά τους δεν πρόσφερε τη δύναμη των συναισθημάτων που είχε γεννήσει εκείνη η αξέχαστη βραδιά στο Παρίσι. Στη Θεσσαλονίκη μόνο ήταν φρικτό αυτό που ζήσαμε μετά τον τελικό, με τα μπλόκα των παοκτσήδων στους δρόμους της πόλης και τις επιθέσεις στα αμάξια που είχαν αθηναϊκές πινακίδες ή επιβάτες με κασκόλ του Παναθηναϊκού. Ήταν δύσκολη βραδιά και υποφέραμε μέχρι να φύγουμε. Ακόμα θυμάμαι το σοκ του φίλου μου του Γρηγόρη. Είχε ανέβει με το καινούργιο του αμάξι (ούτε τα νάιλον στα πίσω καθίσματα δεν είχε προλάβει να βγάλει) και του το διαλύσανε κυριολεκτικά. Πού κουράγιο μετά να πανηγυρίσεις.
Τώρα έφτασε η ώρα της Βαρκελώνης. Σε λίγες ώρες ο Παναθηναϊκός θα έχει ένα ακόμη ραντεβού με την ιστορία. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε εκεί και σίγουρα ζηλεύουμε όσους τυχερούς ζήσουν αυτή την εμπειρία από κοντά. Δεν θα είναι τα πράγματα τόσο εύκολα όσο πιστεύουν οι περισσότεροι, αλλά ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς έχει τον κώδικα της νίκης «κτυπημένο» στο DNA του και θα κάνει τα πάντα για να επιστρέψει με το 6ο αστέρι στη φανέλα του. Τι μπορούμε να του προσφέρουμε εμείς από εδώ; Αγάπη, πίστη και θετική ενέργεια. Αυτά βαραίνουν τη δική μας πλευρά. Για όλα τα υπόλοιπα θα φροντίσουν ο Ομπράντοβιτς και τα παιδιά του.
Πηγή: leoforos.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις