Ο Αλέξης Σπυρόπουλος γράφει στο blog του για ποιον λόγο αντιμετωπίστηκαν διαφορετικά τα σφυρίγματα του Δαλούκα από εκείνα του Σταθόπουλου στα παιχνίδια μεταξύ του Παναθηναϊκού και του Άρη.
Συνέπεσε να είμαι σε θέση τηλεθεατή, και στο "πέναλτι Δαλούκα" του πρώτου γύρου και στο "γκολ Μίσελ" το Σαββατόβραδο. Τότε, σ' ένα καφέ στον Θεολόγο. Τώρα, σ' ένα φιλικό σπίτι στο Παλαιό Φάληρο. Η εμπειρία μου, τι εισπράττει ο τηλεθεατής σε πραγματικό χρόνο, είναι η εξής.
Το πέναλτι, τη στιγμή που συνέβη, παρασέρνει. Οτι, όντως, είναι. Μετά το πρώτο ριπλέι, αρχίζεις να καταλαβαίνεις "τι είναι και πώς είναι" που λέει κι ο Ντούσκο. Οτι, δηλαδή, δεν ήταν. Οτι ήταν βουτιά του Βίντρα, μόλις ένιωσε την (αναθεματισμένη για ορολογία) "επαφή". Ενώ στο γκολ, αμέσως ψάχνεσαι. Να βρεις πώς στον κόρακα μπορεί να μη μέτρησε. Ενα "τι έγινε, ρε παιδιά;"
Εδώ, σε αντίθεση με το προηγούμενο, το ριπλέι επιβεβαιώνει την ανακλαστική αντίδραση. Το γκολ ανήκει στη "δεν ακυρώνεται ποτέ" κατηγορία. Οπως ένα, θυμάμαι έτσι πρόχειρα απ' την εφετινή ανθολογία, του Αστέρα Τρίπολης στο Καραϊσκάκη. 'Η ένα άλλο, του Πανσερραϊκού στο Παγκρήτιο.
Ο Δαλούκας έσκαψε τον λάκκο του το ίδιο εκείνο βράδι και, έκτοτε, αφανίστηκε. Μπορεί να επανεμφανιστεί στο προσκήνιο κάποτε, σαν Κασναφέρης στην υπηρεσία μιας Ξάνθης. Σαν διαιτητής, όχι. Ο Σταθόπουλος σφύριξε, σαν βγαλμένος απ' την παλαιά σχολή. Στον αέρα, προτού μπλέξουμε. Επειτα, αφού έχουμε προλάβει το μπλέξιμο, μπορούμε να σκεφτούμε τι σφυρίξαμε. Τι διάολο, κάτι θα βρεθεί.
Ο Σταθόπουλος, ενώ στον κώδικα αξιών ενός μέσου τηλεθεατή έπεσε σε βαρύτερο σφάλμα, δεν προκύπτει από κάπου ότι θ' αφανιστεί γι' αυτό. Η αντιδιαστολή, κάτι αφήνει για "ηθικό δίδαγμα". Οτι δεν είναι οι φάσεις αυτές καθαυτές, η βαρύτητα των σφαλμάτων, το καίριο. Το καίριο είναι η πολιτική. Ο Δαλούκας, πολιτικά, πλήρωσε σωρευτικά.
Ο,τι ακουγόταν γι' αυτόν, αριστερά και δεξιά. Ο,τι ακουγόταν, για το "κουμάντο Πατέρα" στη διαιτησία. Ο,τι δεν αποκλείεται να το παραφούσκωνε με καμάρι κι ο ίδιος ο Πατέρας σε ανύποπτες στιγμές, αριστερά και δεξιά. Και, φυσικά, πλήρωσε (ο Δαλούκας) ότι τότε ήταν 2η αγωνιστική. Κι ο Ολυμπιακός είχε ξεκινήσει, στην 1η, με ήττα! Και στον Πατέρα ακόμη, καλώς ή κακώς, έβλεπε (ο Ολυμπιακός) τον άμεσο αντίπαλο που είχαν ανάγκη να βγάλουν απ' τη μέση.
Σε ορολογία Μαρινάκη, το σαββατιάτικο ήταν αρκετά πιο...έγκλημα κατά της Ελλάδας. Αλλ' ενώ τότε με τον Δαλούκα η επιλογή ήταν να κάνουν να σειστεί το σύμπαν, τώρα με τον Σταθόπουλο το πέρασαν, επικοινωνιακά, στα εντελώς κουφά. Με τον ίδιον Σταθόπουλο, για τον οποίον είχαν κάνει εκείνη την "πολλή φασαρία για το τίποτα" στην πρεμιέρα του Καυτανζογλείου!
Η απόσταση στην αντίδραση έχει, βέβαια, την εύκολη εξήγησή της. Τώρα, ο Ολυμπιακός είναι στο +5. Και δεν έχει μονάχα την εικόνα της βαθμολογίας, για να νιώθει την αυτοπεποίθηση του κυρίαρχου. Εχει και την όχι αγωνιστική, τη διοικητική αν θέλετε, έλλειψη αντίπαλου. Αντε και σηκώνεις σαματά, για το γκολ Μίσελ. Σε ποιόν όμως, αν όχι σαφώς έστω εμμέσως, να δώσεις διαρροή ότι το χρεώνεις; Στον Βεκρή ή στον Γόντικα; Ως και του...Πιλάβιου η μόδα, με τα ξεγυριστά πρωτοσέλιδα, μοιάζει πια να έχει παρέλθει.
Το φάντασμα-Πατέρας εξέλιπε, ως αντίπαλον δέος, πλέον. Εξέλιπε; Ναι, αλλά καμιά φορά μπορεί να 'ναι και βολικό το ν' ανασύρεται σαν σκιάχτρο. Οπως αυτές τις ώρες, στις οποίες χρησίμευσε σαν πρόχειρο εύρημα για τον νέο κύκλο της κόντρας με τον Κόντη. Απ' τον οποίον κύκλο, αυτές τις ανταλλαγές άσφαιρων, μάθαμε την "άχρηστη πληροφορία" ότι ο Μαρινάκης, σαν σωστό πλουσιόπαιδο, λούφαρε στον Στρατό! Ενα ενδιαφέρον θέμα, να το σκάλιζε στις παλαιές εποχές της τηλεοπτικής δόξας του, και να γαργαλούσε το φιλοθεάμον κοινό, ο Μάκης...
Αν μη τι άλλο, το περιβάλλον στο ελληνικό ποδόσφαιρο το έχει αυτό. Να μη περνά ούτε μέρα, δίχως να μαθαίνουμε κάτι.
Πηγή: contra.gr
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις