Γράφαμε στο πρώτο ημίχρονο, του ΑΕΚ-Μπάγερν, ότι το γήπεδο έγερνε επικίνδυνα. Η Μπάγερν έπαιζε την Ένωση για πλάκα, λες και αγωνιζόταν με 22 παίκτες και ότι από καθαρή τύχη η ελληνική ομάδα δεν δέχτηκε τρία γκολ. Βρέθηκαν πολλοί να αμφισβητήσουν τα γραφόμενα, δυστυχώς όμως η κατηφόρα φάνηκε περισσότερο στο δεύτερο μέρος που οι κιτρινόμαυροι μπήκαν περισσότερο παθιασμένοι και πίεσαν για το γκολ. Το 0-0 άλλωστε τους έδινε δικαίωμα να ελπίζουν, αφού ο κόσμος με την ώθηση που έδινε το πίστευε πολύ.

Ο Δικέφαλος έβγαλε δύο καλές στιγμές με το σουτ του Μπακασέτα στο 52' και το ψαλιδάκι του Κλωναρίδη στο 59' και από εκεί και πέρα επήλθε η κατάρρευση. Στο 61' ο Χάβι Μαρτίνες τιμώρησε την αμυντική ολιγωρία των κιτρινόμαυρων και δύο λεπτά αργότερα ο Λεβαντόφσκι έκοψε μια και καλή όποιες ελπίδες υπήρχαν, για να γυρίσει το ματς, ώστε να διεκδικούσε η ΑΕΚ κάτι καλύτερο.

Και στα δύο γκολ οι Βαυαροί έπαιζαν πασούλες μέσα στην περιοχή, σαν σε κορόιδο προπόνησης. Το ξαναγράφουμε για να είμαστε ξεκάθαροι. Η διαφορά ποιότητας είναι τεράστια. Δεν περίμενε κανείς από την ελληνική ομάδα να κάνει υπέρβαση.

Αν κοιτάξουμε ποιους παίκτες έχει η μία ομάδα και ποια η άλλη είναι αρκετό για να προβούμε στο συμπέρασμα, ότι το ματς δεν χωρά πολλές αναλύσεις. Νόιερ είχε η Μπάγερν στο τέρμα, Μπάρκα η ΑΕΚ. Κίμιχ-Ραφίνια ακραία μπακ οι Γερμανοί, Μπακάκη-Χουλτ οι κιτρινόμαυροι. Χούμελς-Σούλε οι φιλοξενούμενοι στα στόπερ, Τσιγκρίνσκι-Γαλανόπουλο οι γηπεδούχοι. Και βλέπεις Τιάγκο Αλκανταρα- Χαβι Μαρτίνες-Χάμες Ροντρίγκες στον γερμανικό άξονα και Σιμόες-Γαλανόπουλο-Κλωναρίδη στον ελληνικό. Μπροστά δε η διαφορά είναι περισσότερο αισθητή. Γκναμπρι-Λεβαντόφσκι-Ρόμπεν οι κόκκινοι, Μάνταλο-Πόνσε-Μπακασέτα οι κιτρινόμαυροι.

Το ματς έμοιαζε χαμένο, από χέρι, η ΑΕΚ όμως όφειλε να το παλέψει. Και το έκανε. Άντεξε μέχρι το 61', έβγαλε μερικές στιγμές ενθουσιασμού, γιατί κλασσικές φάσεις δεν τις λες και αποδέχτηκε τη μοίρα της.

Η ΑΕΚ ηττήθηκε αλλά ο κόσμος ήταν ο απόλυτος νικητής σε αυτήν την αναμέτρηση. Προσωπικά δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου το ΟΑΚΑ τόσο παθιαμένο. Ούτε με τη Μίλαν το 2006 δεν ήταν τόσο φλογερός ο παλμός στην κερκίδα.

Υπήρχαν στιγμές που τα ενωσίτικα συνθήματα κατάπιναν τα συντονισμένα γερμανικά τραγούδια που τα έκαναν να μοιάζουν σαν ψίθυροι. Η πίεση του κόσμου βοήθησε πολύ και την ομάδα, της έδωσε ρυθμό, σε ορισμένα σημεία, αλλά αν οι φίλαθλοι μπορούσαν να επηρεάσουν τόσο πολύ την έκβαση ενός παιχνιδιού σε παιχνίδια Champions League, τότε θα βλέπαμε συχνότερα νίκες, σαν και αυτή του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ.

Είναι σημαντικό να ακούς τους οπαδούς να φωνάζουν ακόμα πιο δυνατά μετά τα γκολ που δεχόταν η ομάδα τους. Στο τέλος μάλιστα πρόσφεραν ζεστό χειροκρότημα στους παίκτες του Μαρίνου Ουζουνίδη.

Αν μη τι άλλο, το σκηνικό σε αυτό το Νταχάου της Καλογρέζας θύμισε κάτι από Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί που η ΑΕΚ θα επιστρέψει σε λίγα χρόνια για να γράψει μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες και να θέσει τον απόλυτο στόχο: Την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:

Απίστευτο σκηνικό στο ΟΑΚΑ - Αυτός ο άσος της ΑΕΚ «τα άκουσε» από τον κόσμο - Νέα τραγική εμφάνιση

 

Μπάγερν Μονάχου Champions League ΑΕΚ