Η τριάδα αγώνων του Ολυμπιακού με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Άντερλεχτ έφερε κουβέντα για τον Σίλβα, τις επιλογές του και κυρίως αυτά που “πρέπει” ή “δεν πρέπει” να κάνει στη ρεβάνς με τους Βέλγους. Πάμε να τα δούμε ένα-ένα με ψυχραιμία, πηγαίνοντας ανάποδα, απ’την επίθεδη προς τα τα μετόπισθεν.

Ιντέγε ή Πουλίδο
Ο Ιντέγε μάζεψε πολύ γκρίνια μετά τη μάλλον αναιμική παρουσία του κόντρα στην ΑΕΚ και κυρίως μετά τη χαμένη ευκαιρία στο Βέλγιο. Είναι άδικο ένας φορ να κρίνεται από μία φάση και μόνο, ειδικά απ’τη στιγμή που το πρόβλημα για τον Νιγηριανό δεν είναι το δοκάρι με την Άντερλεχτ.

Ο Ιντέγε είναι εμφανώς κουρασμένος, μπουκωμένος, αφού τράβηξε όλο το κουπί απ’την αρχή της σεζόν. Συν τοις άλλοις, ακόμα και όταν ήταν φρέσκος δεν μας έδειξε ποτέ ούτε πως είναι finisher ολκής, ούτε πως έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί φάσεις για τον εαυτό του.

Επτά γκολ έχει πετύχει ο Ιντέγε στη Superleague και τα πέντε είναι στο δεύτερο ημίχρονο, όταν δηλαδή ο Ολυμπιακός έχει προβάδισμα και βρίσκει πιο εύκολα φάσεις. Δύο μόνο γκολ έχει πετύχει στο πρώτο ημίχρονο και ήταν και τα δύο στην κόντρα, με ΠΑΟΚ στην Τούμπα και Λεβαδειακό στο Φάληρο.

Είναι σαφές πως ο Νιγηριανός, θέλει χώρους, είναι σκόρερ αντεπιθέσεων. Όταν ο Ολυμπιακός επιτίθεται σε σετ παιχνίδι , τότε ο Ιντέγε προσφέρει βοηθώντας την ομάδα, όχι τελειώνοντας φάσεις. Στο διάστημα που ήταν βαρύς, το έχασε κι αυτό.

Γράφω “ήταν” γιατί ο Σίλβα τον ξεκούρασε την Κυριακή και μου μοιάζει παράλογο να συζητάμε πως θα πρέπει να τον αφήσει στον πάγκο. Αυτός είναι ο φορ του όλη τη χρονιά, πήρε τις ανάσες του και θα είναι λογικό να επανέλθει.

Όχι μόνο γιατί αυτός είναι η βασική επιλογή, που υπηρετεί τα θέλω του προπονητή, αλλά και γιατί ο Πουλίδο δεν έχει πείσει για το αντίθετο. Έχει ποιότητα, σκόραρε με τον Ατρόμητο, αλλά φαίνεται περισσότερο όταν παίζει μαζί με τον Ιντέγε. Το λογικό είναι να ξεκινήσει ο Νιγηριανός και ο Πουλίδο να μείνει στον πάγκο ως λύση εκτάκτου ανάγκης.

Τσόρι ή Σεμπά
Για τον Τσόρι τα πράγματα είναι διαφορετικά απ’το δίλημμα Ιντέγε/Πουλίδο. Διαφορετικά γιατί ο διεκδικητής της θέσης δεν χρειάζεται να δώσει εξετάσεις. Δεν αμφιβάλει κανείς ούτε για την ποιότητά, ούτε για την προσφόρά του, την ώρα που ο “βασικός” Σεμπά αμφισβητείται έντονα και ανοιχτά.

Αν ο Πάρντο ήταν διαθέσιμος, η συζήτηση δεν θα ήταν τόσο έντονη. Όχι γιατί ο Κολομβιανός έχει κάνει τέλεια σεζόν, αλλά γιατί παρά τις δικές του αδυναμίες έχει προσφέρει πολύ περισσότερα απ’τον Σεμπά, έχει πείσει πως είναι σωστό να περιμένεις πράγματα απ’αυτόν.

Ο Σεμπά έχει ένα γκολ και μηδέν ασίστ στο πρωτάθλημα και είναι σαφές πως προτιμάται απ’τον Σίλβα κυρίως γιατί (ελλείψει του Πάρντο) είναι ο μοναδικός τρεχαλατζής ακραίος που έχει, αυτός που θα υπηρετήσει το πλάνο με πολλά αμυντικά τρεξίματα στο πλάι.

Δεν είναι εύκολο να λες πως ένας προπονητής πρέπει να απαρνηθεί μια βασική αρχή του ποδοσφαιρικού σχεδίου του. Ο Σίλβα όλη τη σεζόν τέτοιους βάζει στο πλάι, γιατί αυτά θέλει απ’τους πλαϊνούς. Δεν έχει δείξει καμία ευελιξία στο να στείλει εκεί τον Φορτούνη ή τον Τσόρι, οπότε δεν είναι απλό να συζητάμε πως θα πρέπει να το κάνει στο πιο κρίσιμο ματς.

Όμως, η πραγματικότητα λέει πως μάλλον επιβάλλεται. Κανείς δεν ξέρει πως μπορεί να παίξει ένας παίκτης σε κάποιο ματς, όμως η φόρμα λέει πως ο Σεμπά δεν έχει πολλά να δώσει. Ακόμα και καλός να είναι, όπως ήταν σε αρκετά ματς φέτος, έχει πείσει πως έχει τελείωμα, πως θα πάρει κάτι ο Ολυμπιακός απ’αυτόν;

Με ένα γκολ και μηδέν ασίστ, δεν ποντάρεις πάνω του. Πόσω μάλλον όταν βλέπεις “μπουκωμένο” τον βασικό φορ. Τότε σκέφτεσαι πως χρειάζονται γκολ απ’τους “πίσω” παίκτες, τότε θυμάσαι πως ο Φορτούνης του έδωσε πάρε-βάλε στο Βέλγιο και ο Σεμπά το πέταξε έξω, όπως έχει κάνει τόσες φορές.

Ναι, δεν είναι συμβατή με τη λογική Σίλβα η ταυτόχρονη παρουσία Φορτούνη-Τσόρι, πόσω μάλλον όταν ο τρίτος θα είναι ο Ντουρμάζ, που κι αυτόν ακραίο δεν τον λες. Όμως, οι τρεις τους έχουν μαζί 20 γκολ (χωρίς τα πέναλτι) και 14 ασίστ φέτος στο πρωτάθλημα. Έχουν απειλή και δημιουργία μαζί, στοιχεία απαραίτητα σε μια ομάδα που καλείται να ανατρέψει σκορ και δεν είναι και η πιο απειλητική σε σετ παιχνίδι.

Κανείς τους δεν βολεύεται να παίζει δεξιά, ίσως θα πρέπει να αλλάζουν θέσεις για να μη “χάνονται”. Δεν θα είναι εύκολο να λειτουργήσει, χρειάζεται να δουλέψουν πολύ και ανασταλτικά. Όμως, είναι μάλλον προτιμότερο να έχει ο Ολυμπιακός ταυτόχρονα στο χορτάρι τους μεσοεπιθετικούς που έχουν προσφέρει τα περισσότερα φέτος, που έχουν πάρει ματς, παρά τον “ανώνυμο” Σεμπά.

Κι αν ο Σίλβα παρόλα αυτά θέλει σώνει και ντε να έχει τον Σεμπά στο γήπεδο, τότε ας θυσιάσει τον Ντουρμάζ, που κι αυτός δεν είναι και στην καλύτερη φόρμα του.

Ζντιέλαρ ή Κασάμι
Για τον Ζντιέλαρ έμαθα πως ο Σίλβα τον πάει με χίλια. Τον θεωρεί εξαιρετικό ποδοσφαιριστή και μάλιστα λέει πως “απ’αυτόν θα ξεκινάει η ενδεκάδα του χρόνου”. Εκείνος τον προπονεί, εκείνος ξέρει καλύτερα. Υποθέτω όμως πως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως ο Ζντιέλαρ είναι ακόμα “άγουρος” και πως δεν θα χαθεί δα και η πρόοδός του αν δεν ξεκινήσει την Πέμπτη με την Άντερλεχτ.

Μαθαίνω επίσης πως το “δεν θα χαθεί δα και η πρόοδος του Ζντιέλαρ αν δεν παίξει” είναι και το κλίμα στην ομάδα, γύρω απ’τον Σίλβα. “Καλά κάνεις και τον βάζεις, αλλά μήπως σ’αυτά τα ματς να πάμε με τους πιο έμπειρους;” Μιλάμε βέβαια για προτάσεις και συζητήσεις, όχι για υποδείξεις. Ο Σίλβα θα αποφασίσει.

Όμως, δεν είναι μόνο θέμα αξίας ή εμπειρίας, είναι και θέμα χαρακτηριστικών. Ήταν ορατό στους αγώνες κόντρα στον ΠΑΟΚ και στο Βέλγιο, για όποιον ήθελε να το δει: το δίδυμο με τον Μιλιβόγεβιτς έκανε “δυσκίνητο” τον ήδη συντηρητικό επιθετικά Ολυμπιακό. Ήταν εύκολη για τον αντίπαλο η στόχευση στον Φορτούνη, αφού στον άξονα ήταν μόνος του, χωρίς παίκτη να ανεβαίνει πίσω του, χωρίς καλή οργάνωση από χαμηλά.

Κάποιος θα πει πως αν τελικά παίξει ο Τσόρι μαζί με τον Φορτούνη, τότε ίσως να έχει έναν λόγο παραπάνω να παίξει ο Σίλβα με τους holding Μιλιβόγεβιτς-Ζντιέλαρ. Ακόμα κι έτσι, νομίζω πως το κάθετο παιχνίδι του Κασάμι είναι απαραίτητο. Μπορεί ο Σίλβα να βλέπει στον Ζντιέλαρ το 8άρι που θέλει, αλλά ο Σέρβος δεν είναι ακόμα αυτό: θα γίνει, αν γίνει, κάποια στιγμή και μέχρι τότε ο Κασάμι είναι ο box-to-box μέσος της ομάδας και μάλιστα σε καλή κατάσταση, όπως έδειξε με ΑΕΚ και Ατρόμητο.

Στο φινάλε, με αυτόν πορεύθηκε ο Σίλβα φέτος, αυτόν είχε ως ιδανικό παρτενέρ του Μιλιβόγεβιτς στο Champions League και του Καμπιάσο στα ματς που ο Σέρβος ήταν τραυματίας. Ο Κασάμι διατήρησε τη θέση του και στα ματς του πρωταθλήματος, ακόμα κι όταν ίσως χωρούσε ένα μικρό rotation.

Δυσκολεύομαι να δεχθώ πως σε όλα αυτά τα ματς, για όλο αυτό το διάστημα, ο Σίλβα έπαιζε με έναν παίκτη που δεν του άρεσε και απλώς περίμενε την ώρα που θα τον “παρκάρει” για τα μάτια του Ζντιέλαρ.

Και ο Καμπιάσο;
Η χρησιμοποίηση του Αργεντινού είναι ένα αίνιγμα φέτος. Ο Σίλβα τον έχει αδικήσει, αλλά ο Καμπιάσο έχει αποδειχθεί 100% επαγγελματίας, Ούτε πρόβλημα έχει δημιουργήσει, ούτε αγγαρεία κάνει. Οι πληροφορίες έλεγαν πως είχε έναν μικροτραυματισμό, πως δεν ήταν 100% έτοιμος το τελευταίο διάστημα.

Παρόλα αυτά τον είδαμε μια χαρά κόντρα στον Ατρόμητο, με ένα πλατύ χαμόγελο που σκόραρε, παρότι ήταν ένα ασήμαντο γκολ, σε ένα ματς που δεν έκρινε τίποτα. Ο Καμπιάσο ούτε μανουριάζει σαν τον Μπερμπάτοφ, ούτε αποδείχθηκε ανήμπορος να βοηθήσει σημαντικά, όπως ο Εσιέν.

Θα μπορούσε εύκολα να πάρει τη θέση του Μιλιβόγεβιτς, αν και είναι κατανοητό πως ο Σίλβα δεν θα ήθελε να αλλάξει τόσα πολλά πριν από ένα τόσο κρίσιμο ματς.

Μιλιβόγεβιτς στοπερ
Υπάρχει βέβαια και η άποψη πως με τα θέματα που έχουν Μποτία-Ντα Κόστα, ο Σίλβα θα μπορούσε να στείλει στους στόπερ τον Μιλιβόγεβιτς και να τους χωρέσει όλους. Ο Μιλιβόγεβιτς στόπερ, μπροστά του Καμπιάσο-Κασάμι και Φορτούνης-Τσόρι στην τριάδα πίσω απ’τον Ιντέγε. Όμως, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως οι προπονητές σπάνια επιλέγουν τέτοια “πειράματα”, ειδικά σε τέτοια παιχνίδια. Εύκολες είναι τέτοιες προτροπές απ’τους απ’έξω, αλλά ο προπονητής δύσκολα αποφασίζει τόσο δραστικές αλλαγές σε ματς που κρίνουν πολλά.

Ο,τι κι αν επιλέξει ο Σίλβα, το έργο του Ολυμπιακού είναι δύσκολο. Κανείς δεν λέει πως αν βάλει Τσόρι και Κασάμι θα πάρει σίγουρα την πρόκριση, κανείς δεν λέει πως είναι σίγουρα αποκλεισμένος αν επιμείνει σ’αυτά που δεν βγήκαν με ΠΑΟΚ και Άντερλεχτ.

Και εννοείται πως κανείς δεν ζητάει απ’τον Πορτογάλο να αλλάξει τελείως τη φιλοσοφία και τις αρχές που τον έφεραν ως εδώ. Ο Ολυμπιακός θα είναι ξανά “σφιχτός”, χωρίς πολλά ρίσκα, με πρώτο μέλημα το μηδέν και υπομονή όσον αφορά τη επίθεση. Αυτός είναι πάντα, πόσω μάλλον τώρα που ένα γκολ του αντιπάλου θα τον στείλει να κυνηγάει τρία.

Δεν λέμε να παίξει με δύο φορ, δεν λέμε να αλλάξει δραστικά την διάταξή του και να παίξει κάτι διαφορετικό, απλώς συζητάμε πως μπορεί να γίνει καλύτερος απ’τις επιλογές των προσώπων. Τα υπόλοιπα στο χορτάρι.

Πηγή: contra.gr

Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός