Για την ακρίβεια δεν ήταν και τόσο ξαφνικό, αλλά ήταν ήδη η 3η φορά σε μία 8ετία, το ’17, το ’19 και στις αρχές Μαρτίου που η Fifa είχε στείλει τελεσίγραφο στην τοπική, ποδοσφαιρική ομοσπονδία για την ανάγκη διεξαγωγής εσωτερικών εκλογών και ανάδειξης μίας διοίκησης που θα ευθυγραμμιζόταν με τις ντιρεκτίβες της παγκόσμιας Αρχής.

 Και οι τρεις προσπάθειες είχαν πέσει όμως στο κενό γιατί ο τότε επικεφαλής, Μακντόμ Σιέντ Φαϊζάλ Σαλέχ Χαγιάτ, επί 40 χρόνια πολιτικός, αλλά και υπουργός σε διάφορες θέσεις αρνιόταν κατηγορηματικά ν’ αφήσει την καρέκλα του, μαζί εννοείται με τη διαχείριση δεκάδων εκατομμυρίων του «Goal Project» μίας πρωτοβουλίας του άλλοτε προέδρου της Fifa, Σεπ Μπλάτερ για την χρηματοδότηση και κατασκευή μοντέρνων εγκαταστάσεων στις χώρες όπου το ποδόσφαιρο θεωρείτο ακόμη «υπανάπτυχτο».

 Γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό, στο Πακιστάν είχαν δωριθεί 18εκ. δολάρια όταν όμως η Fifa έστειλε στο Καράτσι ολόκληρο «Reuters» για ρεπορτάζ αυτοψίας συνειδητοποίησε ότι τα έργα που είχαν γίνει ήταν όλα κι όλα ένα κάγκελο, και μάλιστα σκουριασμένο στη μέση του πουθενά.

 Απόλυτα λογικό να σταματήσει, η μπάλα να κυλάει σε μία χώρα 245εκ. ανθρώπων, που μπορεί να έχει διαφορετική, αθλητική κουλτούρα και να μαγνητίζεται περισσότερο από το Κρίκετ, το Χόκεϊ επί χόρτου ή το Μπάντμιντον, αλλά το ποδόσφαιρο το λατρεύει εξίσου. Πόσο μάλλον τώρα, που τα εγχώρια πρωταθλήματα έχουν σταματήσει οκτώ ολόκληρα χρόνια και η εθνική ομάδα κατρακύλησε στη θέση Νο 198, από τις 210 ομοσπονδίες του ranking/ Fifa: πιο κάτω βρίσκουμε μόνο κάτι Ανγκουίλα, Σρι Λάνκα, Σαν Μαρίνο, Τουρκς εντ Κάικος, κάπως έτσι.

 

 Είναι, λοιπόν παράδοξο. Είναι όμως και μεγάλο κρίμα να σκέφτεσαι πως όταν βλέπεις μία ποδοσφαιρική μπάλα, κατά το 70% των πιθανοτήτων, δηλαδή εφτά φορές, στις δέκα κατασκευάστηκε στο Σιαλκότ και το Πουντζάμπ, στα Βόρειο Ανατολικά σύνορα με την Ινδία.

 Εκεί είναι το «βασίλειο της μπάλας», σ’ εκείνα τα εργοστάσια απασχολείται ακόμη και σήμερα, χειρονακτικά το 8% του ενός εκατομμυρίου πληθυσμού ανθρώπων για να έχουν μετά οι διάφοροι Χάλαντ και Εμπαπέ να παίζουν.

 Μοιάζει, αλλά δεν είναι καθόλου μία απλή διαδικασία: κάθε μπάλα διαθέτει 20 εξάγωνα και 12 πεντάγωνα και η μεταξύ τους συναρμολόγηση χρειάζεται 690 βελονιές, στο χέρι, τρεις ώρες εργασίας από εξειδικευμένο εργάτη που πληρώνεται, για κάθε μπάλα 160 Ρούπιες, 1.73 ευρώ (!) τη στιγμή που στην υπόλοιπη χώρα μία ώρα εργασίας αμείβεται τουλάχιστον τριπλάσια. Παρόλα αυτά, τέτοιες μπάλες κατασκευάζονται κατά 43εκ. μονάδες, το χρόνο, αποτελούν το 53% των εξαγωγών του Πακιστάν και αποφέρουν στην οικονομία του, πάνω κάτω 180εκ. ευρώ ετησίως, χωρίς το ίδιο να έχει δική του μπάλα. Η’ έχει, αλλά εντελώς ξεφούσκωτη.

 Η ελπιδοφόρος εξέλιξη είναι πως, πριν λίγες ημέρες η Fifa ήρε το βέτο σε βάρος της ομοσπονδίας αφού εξασφάλισε ότι ο Χαγιάτ δεν θα βάλει υποψηφιότητα για μία νέα θητεία. Στο Πακιστάν επετράπη να λάβει μέρος στην προκριματική φάση του Κυπέλλου Ασίας, απ’ όπου απουσίαζε από το μακρινό ’68, αλλά στο ντεμπούτο της με τη φαινομενικά εύκολη Μιανμάρ (που την επομένη χτυπήθηκε από το φονικό σεισμό των 7.7 Ρίχτερ), ηττήθηκε 2-1. Αναπόφευκτο, τόσα χρόνια έχει να παίξει ποδόσφαιρο. Λογικό να ήταν «σκουριασμένο», όπως ακριβώς εκείνο το κάγκελο που χτίστηκε στη μέση του πουθενά με 18εκ. δολάρια…  

Υπόλοιπος Κόσμος Πακιστάν