Δεν παίζουμε με τη Μέρκελ αδέλφια!

Γενικώς ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της χώρας μας, καταδεικνύει ότι είμαστε βαθύτατα προβληματικοί και μάλιστα σε πολύ μεγάλο ποσοστό.

Περισσότερο θυμώνω με το (διόλου ευκαταφρόνητο) ποσοστό που προτίμησε να κάτσει σπίτι του και να απόσχει. Σας ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ ούτε να δικαιώσω, ούτε να κατανοήσω τη λογική της αποχής, είτε συνιστά (κάποιου είδους;) πολιτική θέση, είτε απλώς λογική παραλίας και φραπέ.

Εν συνεχεία, προβληματίζομαι με ο,τιδήποτε ακραίο, γιατί (πρωτίστως) δε συνάδει με την αισθητική μου και νιώθω ότι με προσβάλει. Παρ' όλα αυτά δημοκρατία έχουμε και δεν μπορώ παρά να σεβαστώ όσους ψήφισαν όπως ψήφισαν. Τουλάχιστον έφτασαν μέχρι την κάλπη.

Αυτό όμως που πραγματικά με εξοργίζει είναι να κάνουμε σημαία μας τον αυνανισμό, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε έρωτα. Τί θέλω να πω; Η Ελλάδα που δεν μπορεί να κάνει στην ''αξιαγάπητη'' κυρία Μέρκελ αυτό που στην πραγματικότητα θέλει δια της πυγμής (ποιάς;) των πολιτικών της, προσπαθεί να εκτονώσει την ενέργειά της μέσω της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου. Διαβάζω στο facebook, στο twitter, αλλά και σε τίτλους τα εμπνευσμένα: ''Μέρκελ ερχόμαστε'', ''έτσι περνάνε αυτοί που σας χρωστάνε'', βλέπω φωτογραφίες του Καραγκούνη (δεν θα παίξει ρε παιδιά) με την γερμανίδα καγκελάριο και διάφορα άλλα ''τσαχπίνικα'' και τρελαίνομαι.

Και να νικήσουμε τη Γερμανία, ούτε τη Μέρκελ θα έχουμε ...(μπιιιιιιιπ), ούτε το θέμα του μνημονίου θα έχουμε λύσει, ούτε θα ξεχρεώσουμε. Και φυσικά δεν θα βρούμε δουλειές, δεν θα γλιτώσουμε τους φόρους, δεν θα νικήσουμε αυτούς που θέλουν να μας εξαφανίσουν από τον χάρτη. Μην φορτώνετε την καμπούρα της εθνικής ομάδας με τέτοιες ευθύνες. Δεν τους αναλογούν, δεν τις έχουν.

Το να παίζεις με το θυμικό του κόσμου είναι έως και επικίνδυνο. Συνιστά στα σίγουρα αποπροσανατολισμό.

Την Παρασκευή το βράδυ δεν παίζουμε με την Μέρκελ. Παίζουμε με τον Σβαϊνστάιγκερ, τον Λαμ, τον Νόιερ, τον Μπατστούμπερ και τους υπόλοιπους παίκτες του Γιόακιμ Λεμπ.

Μπορώ να δεχτώ τους παραλληλισμούς σε επίπεδο πλάκας, αλλά δεν προσωπικά έχω καμία πρόθεση να αρθρώσω δημόσιο λόγο (όση βαρύτητα μπορεί να έχει) ακολουθώντας την... ''ψευδαίσθηση σεξ'', χρησιμοποιώντας τον άθλο της εθνικής ομάδας για λαϊκισμό.

Εκτός κι αν όλη αυτή συζήτηση πορώσει τους (ή κάνει κάτι άλλο -που δεν θα γράψω- στους) διεθνείς μας και τους βοηθήσει να μασάνε σίδερα στον Γκντάνσκ. Τότε θα το σκεφτώ να δικαιώσω τον τίτλο του Βουγιού στην περιγραφή του ματς Γερμανία-Δανία. Εάν στα πρόσωπα των Γερμανών ποδοσφαιριστών βλέπουν ένα πρόσωπο που θέλουν να πατήσουν κάτω, ας το κάνουν. Αλλά και πάλι αυτή είναι μια συζήτηση που μπορούν να κάνουν μεταξύ τους. Δεν θα την αναπαράξω, γιατί με αυτού του είδους τις σκέψεις, με όλες αυτές τις λογικές, ψηφίζουμε (ή δεν ψηφίζουμε) με τα αποτελέσματα που από το πρωϊ της Δευτέρας όλοι μας θα βιώσουμε.

Κακός σύμβουλος το θυμικό.

Ας κρατήσουμε χαμηλά τη μπάλα κι ας απολαύσουμε το νέο μεγάλο επίτευγμα αυτών των παιδιών. Ας χαμογελάσουμε. Μην δηλητηριάζουμε τα πάντα.

Η νίκη την Παρασκευή δεν θα συνιστά εθνικό θρίαμβο επί της Μέρκελ και η ήττα δεν θα συνιστά εθνική ταπείνωση από την καγκελάριο. Εδώ μιλάμε για ποδόσφαιρο!!!

Υ.Γ: Δεν καταλαβαίνω καθόλου τους συμπολίτες μας που βγήκαν στο δρόμο το βράδυ της Κυριακής με σημαίες και με ταμπούρλα για να πανηγυρίσουν. Τί ακριβώς πανηγύρισαν;

Πηγή: pamesports.gr