Οταν ο βαρόνος Πιερ ντε Κουμπερτέν αποφάσιζε να αναβιώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες και αναδείκνυε το νόημα τους τονίζοντας ότι «l'important dans la vie ce n'est point le triomphe, mais le combat», προφανώς δεν ήξερε ότι εκείνη τη στιγμή άνοιγε την Κερκόπορτα για να μπαίνει ο κάθε πικραμένος!

Το εννοώ αυτό, διότι με το που διακήρυξε ότι «το σπουδαίο στη ζωή δεν είναι ο θρίαμβος αλλά ο αγώνας», τότε ακριβώς απέκτησε νόημα και η ελληνική παροιμία που λέει «κουτσοί, στραβοί στον Αγιο Παντελεήμονα»!

Ή μάλλον (για να μη δώσω κιόλας αφορμή με τον συγκεκριμένο Αγιο στα παλικάρια της Χρυσής Αυγής) «κουτσοί, στραβοί στο τζαμί της Νιαμέι», όπως λέγεται η πρωτεύουσα του Νίγηρα, από την οποία προέρχεται ο φοβερός και τρομερός Χαμαντού Τζίμπο Ισάκα!

Στα 35 του χρόνια, ο κωπηλάτης Τζίμπο Ισάκα είναι ένας από τους έξι αθλητές που εκπροσωπούν τη χώρα της Δυτικής Αφρικής και (το περασμένο Σάββατο στις προκριματικές σειρές του απλού σκιφ) έκλεψε την παράσταση, όχι με την επίδοσή του ή επειδή τάχα έβαλε υποθήκη για μετάλλιο, αλλά απλούστατα επειδή κατάφερε επιτέλους να τερματίσει!

Στο γνωστό ελληνικό ανέκδοτο, έπειτα από έναν αγώνα γουότερ πόλο, οι Πόντιοι, λέει, μολονότι είχαν χάσει με 50-0, πανηγύριζαν μόνο και μόνο επειδή δεν πνίγηκε κανείς τους, αλλά και στο καινούργιο αγγλικό ανέκδοτο οι απόγονοι του Ισάκα Νταμπορέ έστησαν τρικούβερτο γλέντι για τον ίδιο λόγο: ο κωπηλάτης τους έφτασε ζωντανός στην Ιθάκη που (για τις ανάγκες του έργου) έχει μετονομαστεί σε Ιτον Ντόρνεϊ!

Για να μη μένουν κενά στη διήγηση, διευκρινίζω ότι ο ανωτέρω αναφερόμενος πυγμάχος Ισάκα Νταμπορέ αποτελεί την εμβληματικότερη αθλητική φυσιογνωμία στην ιστορία της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Νίγηρα, καθότι το 1972 στο Μόναχο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, που είναι και το μοναδικό ολυμπιακό λάφυρο στα χρονικά της χώρας

Το Σάββατο ο Ισάκα τερμάτισε πέμπτος στην τέταρτη από τις έξι προκριματικές σειρές του απλού σκιφ και κατατάχθηκε 33ος επί συνόλου 33 αθλητών που συμμετείχαν στην κούρσα, με χρόνο 8 λεπτά, 24 δευτερόλεπτα και 56 εκατοστά, ενώ ο προτελευταίος (ο Καμερουνέζος Ετια Ντούμπε) χρειάστηκε 56 δευτερόλεπτα λιγότερα για να διανύσει την απόσταση.

Για τον αθλητή που πήρε την πρώτη θέση δεν το συζητώ: ο Γερμανός Μάεγενς τερμάτισε σε 6:42.52, που σημαίνει πως όταν ο Αφρικανός τερμάτισε, αυτός είχε προλάβει να δώσει συνέντευξη στη μικτή ζώνη και να κάνει και το ντους του!

Υπερβάλλω όπως ίσως υπερέβαλε και ο (πεντάκις ολυμπιονίκης και θρυλική φιγούρα του αθλήματος) σερ Στίβεν Ρεντγκρέιβ, ο οποίος βλέποντας τον ασθμαίνοντα Ισάκα να τερματίζει, εν μέσω παλλαϊκής αποθέωσης από τους θεατές, είπε ότι «είναι καλό να ενθαρρύνονται μικρές χώρες να συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά όχι να αδικούνται κωπηλάτες που άξιζαν να βρίσκονται εδώ».

Μ' αυτά και μ' αυτά γυρίζω δώδεκα χρόνια πίσω και ξαναβλέπω τώρα μπροστά μου τις σπαρταριστές σκηνές που εκτυλίχθηκαν στις 19 Σεπτεμβρίου του 2000 στο «Αquatics Center» του Σίδνεϊ, με πρωταγωνιστή τον εξ Ισημερινής Γουινέας ορμώμενο Ερίκ Μουσαμπανί, ο οποίος κολύμπησε τα 100 μέτρα ελεύθερου στυλ σε ένα λεπτό, 52 δευτερόλεπτα και 72 εκατοστά, όσο δηλαδή χρειαζόταν ο Ιαν Θορπ για τα 200 μ. ελεύθερο!

Ο τότε ρέκορντμαν κόσμου, Μάικλ Κλιμ, είχε κολυμπήσει το κατοστάρι σε 48.18, αλλά με μια ουσιώδη διαφορά: αυτός είχε αντιπάλους στις γύρω διαδρομές, ενώ ο φουκαράς ο Ερικ κολύμπησε μονάχος του εκείνο το πρωινό, καθώς ο (συμπατριώτης του κωπηλάτη Ισάκα) Μπάρε από τον Νίγηρα και ο Ορίποφ από το Τατζικιστάν ακυρώθηκαν λόγω εσφαλμένης εκκίνησης!

Ούτως ειπείν, αν και ο Μουσαμπανί έτρεχε μόνος του, ευτυχώς δεν βγήκε δεύτερος!

Η Ισημερινή Γουινέα είναι μια αφρικανική χώρα 500.000 ψυχών με πρωτεύουσα το νησί Μαλάμπο, όπου, ελλείψει πισίνας και λοιπών στοιχειωδών συνθηκών, ο Ερικ έκανε προπόνηση σε ένα ποτάμι δίπλα σε κροκόδειλους και φίδια, ενώ (όπως και στην περίπτωση του Ισάκα) συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες χάρη στη «wild card» που είχε λάβει από τη ΔΟΕ.

Οντας ένας ήρωας κατά λάθος («accidental hero», όπως χαρακτηρίστηκε από τον διεθνή Τύπο), ο Μουσαμπανί έγινε η απόλυτη εικόνα των Αγώνων του 2000, ξεπερνώντας σε δημοσιότητα τον (εθνικό ήρωα των Αυστραλών) Θορπ, τον Νέμοφ και τη Μάριον Τζόουνς: άμα τη αφίξει του στο ολυμπιακό χωριό τον υποδέχτηκε ο Κλιμ (όπως το είχε ζητήσει ο ίδιος), στο οίκημα στο οποίο διέμενε η αποστολή της Ισημερινής Γουινέας είχε αναρτηθεί ένα πανό με την ένδειξη «Eric the swimmer lives here» («ο Ερικ ο κολυμβητής ζει εδώ»), ενώ για τους επόμενους δυο μήνες έτρεχε ολημερίς κι ολονυχτίς σε τιμητικές εκδηλώσεις και δεξιώσεις ανά τον πλανήτη!

Δεν ξέρω αν ο Ισάκα θα ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο, σίγουρα, πάντως, αυτός είναι ένας δρόμος που τον άνοιξε για τα καλά κάποτε ο Κουμπερτέν.

Πηγή: Goal

Ολυμπιακοί Αγώνες