Ο κατάλληλος άνθρωπος

Η ΑΕΚ, ύστερα απ' τα 30 ματς της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος, ήταν στο -10 απ' τον Παναθηναϊκό. Κι ύστερα από μόλις τρεις αγωνιστικές στα πλέι-οφ, ήδη τον έχει στο +4. Τα μαθηματικά του ελληνικού ποδοσφαίρου μπορούν, πάντοτε, να είναι μια ξεχωριστή ιστορία. Ακόμη κι ο ΠΑΟΚ, στο -12 απ' τους Πράσινους στη regular season, τους προσπέρασε κιόλας (+2).

Η Ενωση έγινε, λοιπόν, η ομάδα του «πρώτου γύρου» των πλέι-οφ. Προπορεύεται. Όχι δίχως λόγο. Ξεκινώντας απ’ τον πιο βασικό, εδώ και κάμποσον καιρό ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που της έχει βάλει, σε σειρά σημαντικών αναμετρήσεων, γκολ είναι ο…Μπλάνκο. Την περασμένη Πέμπτη, στο 1-1 με τον Παναθηναϊκό. Τρία παιγνίδια στα πλέι-οφ, κι ένας ο τελικός κυπέλλου τέσσερα, και δύο οι ημιτελικοί με τον ΠΑΟΚ έξι, όλα παιγνίδια με σοβαρό διακύβευμα, μόνο Μπλάνκο!

Αναφερόμαστε, εάν τυχόν ξεχάσαμε, στην ίδια ομάδα που στις 30 αγωνιστικές 2010-2011 είχε δεχθεί…37 γκολ, η 5η χειρότερη επίδοση σ’ ολόκληρη τη Σούπερ Λιγκ. Το εύρημα του Μανόλο Χιμένεθ με τους τρεις χαφ απ’ τους τέσσερις του «διαμαντιού», τρεις εργατικούς κεντρικούς χαφ απλωμένους μπροστά απ’ τους δύο στόπερ αλλά και βοηθητικούς των δύο ακραίων μπακ, είναι εμφανές ότι έχει λειτουργήσει.

Γίνεται δυο φορές αξιέπαινο ότι, ενώ όλοι οι ποδοσφαιριστές του ρόστερ υπόκεινται σε rotation, παρά ταύτα το εύρημα λειτουργεί υπεράνω προσώπων. Η ΑΕΚ έχει βρει ένα τρόπο, όχι όμορφο, όχι άσχημο, απλώς να της πηγαίνει. Οποιος μπαίνει, ξέρει να εξυπηρετήσει και να υποστηρίξει αυτόν τον τρόπο. Χάρη στους μέσους, βρήκαν την υγειά τους οι πίσω, οι τέσσερις Ελληνες της ευθείας, αλλ’ εξίσου βρήκαν την υγειά τους και οι 1+2 μπροστά. Το δεκάρι και οι δύο κυνηγοί. Οι πίσω δεν επιβαρύνονται, πλέον, αφόρητα. Και οι μπροστινοί επιβαρύνονται με μικρότερο όγκο «αμυντικής» δουλειάς. Οι «υγιείς» είναι οι ήρεμοι και οι συγκεντρωμένοι.

Ο Χιμένεθ, για έξι ματς σε δυόμισι εβδομάδες στο φινάλε της χρονιάς, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη ομάδα. Το κοντρόλ του, πώς μοιράζει την κατανάλωση και την καταπόνηση, είναι υποδειγματικό. Ολ’ αυτά, (υπερ)αρκούν. Στα πλέι-οφ περιττεύει η υψηλή τέχνη. Δεν παίζει κανείς, για δόξα. Χρειάζεται ουσία, ρεαλισμός, πρακτικό πνεύμα. Κι η επανεμφάνιση, τώρα, του Σκόκο «ισιώνει» τον δρόμο της ΑΕΚ. Απλοποιεί πράγματα, που η ΑΕΚ θα χρειαζόταν παρακαμπτήριους, και περισσότερο κόπο, για να τα φτάσει. Ένας δρόμος, ακόμη δύσκολος. Με δύο σερί εκδρομές, σε Θεσσαλονίκη και Βόλο, όπου τους περιμένουν «με τα γιαταγάνια». Κι έπειτα το τελευταίο ματς, σε ουδέτερο έδαφος με ουδέτερη ατμόσφαιρα, κατά του Παναθηναϊκού.

Ο ΠΑΟΚ, απέναντι στον τρόπο της ΑΕΚ, εφηύρε για την κυριακάτικη επίσκεψή του στο Μαρούσι ένα δικό του. Ένα κάτι σαν 3-3-3-1. Ηταν ξεκάθαρο προϊόν του προβληματισμού που, ακριβώς, ο τρόπος-ΑΕΚ του έβαλε. Ηδη μία επιτυχία της ΑΕΚ «εις βάρος» του ΠΑΟΚ, προτού καν αρχίσει ο αγώνας, δηλαδή. Δεν θα μάθουμε ποτέ, εάν ήταν καλό το εύρημα του Χάβου. Διότι το κατέστρεψε, περίπου εν τη γενέσει του, η ΑΕΚ βομβαρδίζοντάς το από ψηλά με χειρουργική ακρίβεια. Μακάρι να ήταν το χειρότερο, και να έφταιγε τούτη η φαεινή έμπνευση του προπονητή για το 3-0 στο ταμπλό. Αλλ’ ο ΠΑΟΚ, στο Ολυμπιακό Στάδιο χάνει είτε είναι άδειο είτε είναι γεμάτο, χάνει απ’ τον Παναθηναϊκό, χάνει απ’ την ΑΕΚ, χάνει με 4-3-3, χάνει με 4-4-2, χάνει με τον Βιεϊρίνια και τον Ιβιτς, χάνει χωρίς τον Βιεϊρίνια και τον Ιβιτς, εν ολίγοις «ακυρώνει» κάθε συζήτηση αν έφταιξε το ένα ή αν έφταιξε το άλλο.

Ο φάκελλος «ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ» είναι…της μεταφυσικής. Εχει να νικήσει στο Στάδιο, απ’ τον περασμένο αιώνα. Και να ‘θελαν, αποκλείεται να τα κατάφερναν με τέτοια «συνέπεια». Πάντοτε στο ΟΑΚΑ, να ‘ναι τόσο ίδιοι όσο κάθε φορά. Ενώ, στο μεταξύ, όλ’ αυτά τα χρόνια έχουν φύγει με νίκες (εναντίον των ιδίων αντιπάλων) απ’ τη Λεωφόρο, απ’ το Καραϊσκάκη, απ’ τη Φιλαδέλφεια, απ’ τη Ριζούπολη. Αρχίζει κανείς να πιστεύει πως και στον τελικό κυπέλλου να ‘φταναν, μόνο και μόνο λόγω ΟΑΚΑ θα την πάθαιναν κι απ’ τον Ατρόμητο. Το κακό νέο είναι ότι έχουν άλλο ένα ματς στο ΟΑΚΑ, με τον Παναθηναϊκό. Το καλό νέο είναι ότι ο συνδυασμός «Τούμπα και Βιεϊρίνια», ένας συνδυασμός που αλλάζει δραστικά τα χαρακτηριστικά του ΠΑΟΚ, θα ‘ναι ο κανόνας στα δύο απ’ τα τρία ματς που τους μένουν.

Ο Βόλος δεν αντέχει καμία προσέγγιση. Ο Ολυμπιακός Βόλου ήταν, μάλλον τον έκανε ο Παναθηναϊκός να φαίνεται, ομάδα-τσουνάμι. Εγινε…πατητήρι, απ’ τα λίγα. Ένα σλάλομ των νικητών, ανάμεσα σε άψυχα αγάλματα. Ο Παναθηναϊκός, τέτοια Ευρώπη, σαν την περσινή του Ολυμπιακού ας πούμε, δεν τη χρειάζεται για να τη διεκδικήσει. Να την κάνει, τι; Θα του είναι περιττός φόρτος, στο όποιο «νέο ξεκίνημα» (γιατί, εκ των πραγμάτων, κάποιας μορφής νέο ξεκίνημα θα βάλει μπροστά για) του χρόνου.