Αναλυτικά το άρθρο του:

Ναι, είμαι Παναθηναϊκός!

Θέλω να το ξέρετε όλοι/ες εσείς που (θα) με διαβάζετε εδώ.

Όχι, δεν είμαι περισσότερο Παναθηναϊκός από όσο είμαι δημοσιογράφος.

Θέλω επίσης να το ξέρετε όλοι/ες εσείς που (θα) με διαβάζετε εδώ.

Πριν από μερικά χρόνια ένας φίλος μου άρρωστος γάβρος, ο Τζοβάνι (όχι ο παίκτης χαχαχαχα) σταμάτησε απότομα να πηγαίνει στο γήπεδο, ενώ μέχρι τότε πήγαινε ακόμα και στις προπονήσεις. Ένα βράδυ σε ένα μπαρ τον ρώτησα γιατί.

-Κοίτα, μου είπε, στο τελευταίο ντέρμπι με σας χάσαμε στο Καραϊσκάκη 2-1… Βγήκα από το γήπεδο και έβριζα, που ενώ είμασταν καλύτεροι… που ο διαιτητής ήταν καραγκιόζης κ.λπ. Ξαφνικά πέφτω πάνω στον αδελφό μου, που επίσης είναι άρρωστος γάβρος, ράκος και αυτός… και τι μου λέει; «Άσε ρε Τζοβάνι αφού παίξανε καλύτερα…χάσαμε δίκαια».

Γύρισα το βράδι σπίτι και σκέφτηκα:

-Αφού ο αδελφός μου που τον εμπιστεύομαι τυφλά, μου είπε ότι παίξαμε χάλια και εγώ είδα ότι παίξαμε εξαιρετικά… πάει να πει ότι δεν είμαι καλά… πάει να πει ότι το πάθος μου επηρέασε το οπτικό μου νεύρο, την κρίση μου. Τέρμα το γήπεδο για μένα…

Ναι, ξέρω πολύ καλά ότι ο Μπουμσόνγκ ΔΕΝ μπορεί να σταματήσει τον Μιραλάς, ξέρω ότι ο Καραγκούνης παίζει ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’90 και συμφωνώ με τον Νίκο Αλέφαντο όταν λέει ότι ο Λέτο είναι προβλέψιμος παίκτης.

Χαζός είμαι να μην ξέρω ότι ο Σισέ θα ’χε βάλει τριπλάσια γκολ στην καριέρα του στην Ελλάδα, αν όλο αυτό το διάστημα είχε έστω και έναν που να του έδινε σχετικά συχνά την μπάλα εκεί που τη ζητάει… δηλαδή εκεί που πρέπει;

Φυσικά και αγαπάω τον Παναθηναϊκό και θέλω οπωσδήποτε να κερδίζει ακόμα και όταν παίζει χειρότερα από τον αντίπαλό του… όμως όταν την ίδια στγμή στο διπλανό κανάλι παίζει η αγαπημένη μου Τότεναμ, η Μπόκα ή η Μπάγερν, τότε οι πιθανότητες είναι να ξεχαστώ στα δικά τους ματς…

Όχι, δεν αγαπώ τον Παναθηναϊκό περισσότερο από την τέχνη του ποδοσφαίρου. Είναι δυνατόν να προτιμώ να βλέπω τον Στέργο Μαρίνο αντί του Γκάρεθ Μπέιλ; Είναι σαν να τρελαίνομαι με τον Μάρκος Σεφερλή κι όχι με τον Τζίμ Κάρεϊ… με την Κοκκίνου κι όχι με την Gaga.

Μπορώ να βάλω τα μυαλά στα κάγκελα… αποκλείεται όμως να βάλω κάγκελα στο μυαλό μου.

Ναι, θέλω να κερδίσει ο Παναθηναϊκός με πεντακάθαρο οφσάιντ στο 94' μέσα στο Καραϊσκάκη. Το προτιμώ ακόμα και από ένα κανονικό γκολ. Προφανώς και ξυπνάει μέσα μου ο οπαδός… αλλιώς θα παρακολουθούσα μανιωδώς σκάκι. Όμως αποκλείεται να λέω (και πολύ περισσότερο να γράφω) ότι ΔΕΝ ήταν οφσάιντ.

Ένα γκολ από έναν παίκτη που είναι δέκα μέτρα οφσάιντ από τη στιγμή που κατακυρωθεί, μετράει ως γκολ. Μπορεί να δώσει ένα πρωτάθλημα ή έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Ποιος είπε ότι τα μη κανονικά γκολ δεν μετράνε; Τέλος.

Αν όμως κατακυρωθεί στο μυαλό σου ότι ΔΕΝ ήταν οφσάιντ, μετράει ως ηλιθιότητα.

ΥΓ. Θέλω να ευχαριστήσω δημοσίως τον φίλο μου από τα παλιά Βασίλη Σκουντή, που όταν του το ζήτησα με έφερε αμεσως σε επαφή με τον Βασίλη Παπαθεοδώρου και τώρα είμαι κι εγώ μέλος αυτής της δημοσιογραφικής παρέας που τόσο είχα ζηλέψει.

Πηγή: gazzetta.gr