Την επιτυχία μίας ομάδας σφραγίζουν οι τίτλοι. Αυτοί κατοχυρώνουν με κάθε επισημότητα την καλή πορεία ενός ποδοσφαιρικού συγκροτήματος. Το έπαθλο μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη αξία, αν κατακτήθηκε κόντρα σε έναν μεγάλο αντίπαλο. Γι'αυτό η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, στον τελικό κόντρα στον Παναθηναϊκό, από τον Πανιώνιο αποτέλεσε σημείο αναφοράς για την ομάδα της Νέας Σμύρνης.

Στις 29 Απριλίου 1998, σαν σήμερα δηλαδή, πριν 19 χρόνια, οι «κυανέρυθροι» επικράτησαν 1-0 του «τριφυλλιού» και σήκωσαν την κούπα μέσα στο Καραϊσκάκη. Το χρυσό γκολ είχε πετύχει ο Δημήτρης Ναλιτζής στο 53' με κεφαλιά, ύστερα από μία αντεπίθεση που έχει μείνει στην ιστορία.

Ο Φύσσας βγαίνει στον αιφνιδιασμό από αριστερά, πασάρει στον Σαπουντζή, ο οποίος πλάσαρε, η μπάλα αποκρούεται και φτάνει δεξιά στον Καμίτση που σέντραρε και ο επιθετικός του Πανιωνίου με εύστοχη κεφαλιά έγραψε ιστορία. «Σκεφτείτε, ότι το αριστερό μπακ (Φύσσας) και το δεξί (Καμίτσης) βγήκαν μπροστά, κάτι που δεν γίνεται συχνά στο ποδόσφαιρο. Δεν βγαίνουν και τα δύο μαζί, συνήθως μόνο το ένα. Είναι αυτό που λέμε για το ένστικτο της ομάδας, όταν κάνει μία αντεπίθεση. Εγώ ακολούθησα τη φάση ως σέντερ φορ και βρέθηκα στο καταλληλότερο σημείο, ώστε να στείλω τη μπάλα σε άδεια εστία. Αλλά καμία φορά αυτά τα εύκολα γκολ είναι και δύσκολα. Αν δεν βάλεις σωστά στο κεφάλι γκολ δεν μπαίνει», θυμάται ο Δημήτρης Ναλιτζής μιλώντας στον SportDog για την επιτυχία του Πανιωνίου, εκείνο το βράδυ του Απρίλη, στο Φάληρο.

Ο δρόμος μέχρι τον τελικό δεν επιφύλαξε τεράστια εμπόδια, αλλά ούτε ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. «Είχαμε περάσει κυρίως μικρές ομάδες που δεν μας είχαν δυσκολέψει. Μόνο με τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά έπρεπε να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις. Ήταν δύο πολύ δύσκολα ματς. Μέσα στην Τούμπα σκόραρα εγώ και στη Νέα Σμύρνη ο Βόκολός. Αυτά τα παιχνίδια ήταν ο πρώτος τελικός για μας. Θεωρήσαμε, τότε με τα παιδιά, ότι αφού περάσαμε τον ΠΑΟΚ ήταν σαν να είχαμε κατακτήσει το Κύπελλο», σημειώνει ο νυν γενικός αρχηγός των Νεοσμυρνιωτών.

Στον τελικό οι «κυανέρυθροι» άφησαν πίσω τους τις ανησυχίες. Δεν ταλαιπώρησαν το μυαλό τους με σκέψεις. Καθότι γνώριζαν, ότι ήδη είχαν κατορθώσει κάτι μεγάλο. Η ομάδα είχε να προκριθεί σε τελικό 19 χρόνια, από τον αγώνα με την ΑΕΚ, το 1979, όταν και είχε επικρατήσει 3-1 των «κιτρινόμαυρων» ύστερα από φοβερή ανατροπή. Σημαδιακό βέβαια ήταν το γεγονός, ότι και το παιχνίδι εκείνο είχε διεξαχθεί στο Καραϊσκάκη, κάτι που φάνταζε ως καλός οιωνός για τους Νεοσμυρνιώτες.

«Με τον Παναθηναϊκό πήγαμε να απολαύσουμε το παιχνίδι και ό,τι έβγαινε. Ήμασταν χαρούμενοι, δεν μας έπαιρνε από κάτω η σκέψη, ότι αν χάναμε θα ήταν αποτυχία. Το πιστεύαμε όμως και το δείξαμε μέσα στο γήπεδο. Υπερβάλλαμε εαυτούς όλοι μας. Το θέλαμε πολύ και με τη βοήθεια του θεού και του κόσμου, κατορθώσαμε και φέραμε ένα τίτλο στην Πλατεία, κάτι που ήταν πολύ σημαντικό», τόνισε ο βετεράνος γκολτζής του Πανιωνίου.

Ποιες σκέψεις πέρασαν αστραπιαία από τον Δημήτρη Ναλιτζή κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης; «Το άγχος κυριαρχούσε μόνο στα τελευταία λεπτά. Εγώ θυμάμαι, ότι κοιτούσα το ρολόι και έλεγα “άντε να περάσει η ώρα”. Αγωνιστικά δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά πράγματα. Ξέρεις, ότι ο αντίπαλός σου ήταν δυνατός και εμείς το αουτσάιντερ. Πήγαμε καθαρά να βγάλουμε εγωισμό και πάθος στο παιχνίδι και να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία που θα μας δινόταν για να σκοράρουμε και να κρατήσουμε το αποτέλεσμα μέχρι τέλους», απαντά.

Ο σκύλος του ζήτησε να περιγράψει τις στιγμές που εκτυλίχθηκαν μετά το 53' όταν και πέτυχε το γκολ που έκρινε τον αγώνα. «Μετά χαθήκαμε στον ουρανό. Οι εικόνες είναι πολύ γρήγορες. Η χαρά ανεβάζει στα ύψη την αδρεναλίνη. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα εκείνη την ώρα. Ζήσαμε απίστευτες στιγμές. Ήταν κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό», αναφέρει.

Ο ίδιος εκτός από τον Πανιώνιο έχει παίξει σε ΑΕΚ και ΠΑΟΚ! Κάποτε ακούγονταν φήμες, ότι τρέφει ενωσίτικα συναισθήματα. «Η οικογένειά μου είναι από την Ορεστιάδα, είναι ΑΕΚ, ο παππούς μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη και πολλές φορές πηγαίναμε στο γήπεδο», λέει παραδεχόμενος τις αεκτζήδικες καταβολές του και ξεκαθαρίζει: «Όταν παίζεις μπάλα δένεσαι με την ομάδα που παίζεις. Και εγώ βλέπω τα παιδιά που παίζουν τώρα στον Πανιώνιο. Οι περισσότεροι δεν είναι Πανιώνιοι. Ζήτημα είναι αν βρεις έναν που είναι από μικρός Πανιώνιος, αλλά παίζουν με τέτοιο πάθος και αγάπη για την ομάδα που δένονται μαζί της και γίνονται στην πορεία και αυτοί οπαδοί της. Την αγαπάς και τη γουστάρειςτην ομάδα. Είναι τέτοιο το κλίμα που σε επηρεάζει.

Μικρός το όνειρό μου ήταν να παίξω και να καθιερωθώ στον Πανιώνιο. Πήγα στη Νέα Σμύρνη από τη Νίκη Ρέντη που έπαιζε Α' Πειραιώς. Οπότε με αυτά τα όνειρα πήγα. Δεν κάνεις οπαδικές σκέψεις, γιατί δεν προλαβαίνεις στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Έχεις μία συμπάθεια, αλλά μέχρι εκεί. Δεν γίνεσαι να μη δεθείς με τις ομάδες που παίζεις. Και ο Γιαννακόπουλος λέγανε, ότι είναι Παναθηναϊκός, πήγε στον Ολυμπιακό και έγινε μέρος των επιτυχιών της ομάδας του».

Βάσει εικόνας, ο Πανιώνιος θα μπορούσε να προχωρήσει φέτος στο Κύπελλο και να πετύχει ανάλογη επιτυχία με αυτή του 1998. «Αυτό είπα στα παιδιά πριν αποκλειστούμε από το Κύπελλο. Είχα πει στο ξενοδοχείο, ότι είναι ευκαιρία, να διεκδικήσουμε τον τίτλο με το υλικό που έχουμε. Μας στράβωσαν όμως τα πράγματα. Μείναμε απέξω. Ήταν όμως μεγάλη ευκαιρία για μένα. Είμαστε σε καλή χρονιά, οι άλλες ομάδες δεν ήταν σε φόρμα, θα μπορούσαμε να περάσουμε και να το διεκδικήσουμε. Δεν πειράζει όμως. Και πάλι η φετινή επιτυχία είναι μεγάλη. Δεν είναι λίγο πράγμα η θέση που βρίσκεται η ομάδα, η οποία της δίνει εισιτήριο για έξοδο στην Ευρώπη», κατέληξε ο Δημήτρης Ναλιτζής.

Χρήστο Κωνσταντινίδη Πανιώνιος Παναθηναϊκός Ολυμπιακός