Αναγνώστες μου, γεια σας

Όταν ήμουν 15 χρονών οι περισσότεροι συμμαθητές μου κάπνιζαν. Στην Πλατεία Βάθη που πήγα σχολείο (ω ναι) το κάπνισμα ήταν μαγκιά - υπήρχαν μάλιστα κάτι καλόπαιδα που έκαναν από «Σέρτικα Λαμίας» μέχρι στριφτά με καπνό και... ροκανίδι. Οταν έβηχαν νόμιζες ότι τραβούσαν μανιβέλα σε εντούρο. Είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο η παράνοια που κάποιοι θεωρούσαν δείγμα ανωτερότητας το… φλέμα!

Εγώ πάλι δεν κάπνισα ποτέ. Το δοκίμασα μια φορά, δεν μ' άρεσε και το παράτησα. Αλλά αυτή η επιλογή μου είχε το τίμημά της: «Τι φοβάσαι ρε Κυριαζή, μην σε πιάσει η μαμάκα σου και σε κάνει ντα;», ήταν η λιγότερο επώδυνη από τις ειρωνείες που άκουγα όποτε αρνούμουν ένα τσιγάρο-κέρασμα. Ετσι, η στάση «σπασίκλα» που τήρησα στο κάπνισμα (και σε άλλα ζητήματα, πιο... σκληρά) με απέκλεισε από τις «χάι» παρέες του Λυκείου, συνεπακόλουθα και από τις «χάι» γκόμενες με τη σνομπ συμπεριφορά, που τους άρεσαν οι ζόρικοι. Παρ' όλα αυτά δεν το μετάνιωσα…

…συνεπώς κατανοώ απόλυτα τον «Τζίγγερ» όταν λέει ότι δεν μετάνιωσε που δεν «προστάτεψε» τον ΠΑΟ με δωροδοκίες. Οπως και στη δική μου περίπτωση, το «τίμημα» της στάσης του ήταν η αμφισβήτηση από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης που τον θεωρούσε «αδύναμο» ή ακόμα και «ανίκανο» να αναμετρηθεί με τον «μάγκα τον Σωκράτη».

Η μόνη διαφορά μας είναι ότι εγώ για να γλιτώσω τη χλεύη των νταήδων έπρεπε να εγκαταλείψω το σχολείο με τον κίνδυνο να καταλήξω μια μέρα «ταλέντο» στην Αννίτα Πάνια. Αντίθετα, ο Βαρδινογιάννης μπορούσε απλώς να φύγει από τον ΠΑΟ και να συνεχίσει τη ζωή του αμέριμνος. Και μάλιστα σε περιόδους που είχε τη δυνατότητα να πουλήσει την ΠΑΕ έναντι ικανοποιητικού τιμήματος αντί να τη χαρίσει...

Αν ο περίφημος «δικηγόρος του διαβόλου» ήταν υπαρκτό πρόσωπο, κάπου εδώ θα παρενέβαινε για να ρωτήσει: «Και θα έφευγαν κοτζάμ Βαρδινογιάννηδες με δεκαετίες προσφοράς στον ΠΑΟ επειδή τους έκραζαν οι οργανωμένοι;». Προφανώς όχι. Και εγώ αν ήμουν ο Τζίγγερ δεν θα το κουνούσα ρούπι. Ομως αρνούμενος (ή αδυνατώντας) να πολεμήσει το παρασκήνιο ενόσω στην τροπαιοθήκη της ομάδας αλώνιζαν... αράχνες, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ ήταν εκείνος που θεμελίωσε το αδιέξοδο στη σχέση του με τον κόσμο.

Με όσους παραδέχονταν την προσφορά της οικογένειας έστω κι αν ήταν απογοητευμένοι από την έλλειψη τίτλων, καθώς και με τους άλλους, που ήθελαν και θέλουν τον Παναθηναϊκό καλύτερο από τον Ολυμπιακό με κάθε μέσο, σε κάθε μέτωπο: μέσα και έξω από το γήπεδο.

Τέλος πάντων, ω γέγονε, γέγονε. «Απαλλαγμένοι» σήμερα από τον Τζίγγερ, εμείς οι Παναθηναϊκοί έχουμε πλέον την «πολυτέλεια» να οραματιστούμε τον επόμενο μεγαλομέτοχο (αν υπάρξει τέτοιος βεβαίως): Τον θέλουμε ψηλό; Μελαχρινό; Με μπάκα; Με μούσι; Με ηθικές αναστολές; Με ακόρεστες διαθέσεις; Old money ή ξαναμμένο νεόπλουτο με μπόλικα φράγκα για πέταμα; Τι θέλουμε επιτέλους; Διότι μέχρι σήμερα κάποιοι βροντοφώναζαν για αυτό(ν) που ΔΕΝ ήθελαν. Αλλά, προσωπικά, ποτέ δεν κατάλαβα τι (ή ποιόν) θέλουν ακριβώς. Ούτε μπορώ να ξέρω τι σκέφτεται η σιωπηρή πλειονότητα που παρακολουθεί αποσβολωμένη, ίσως και μπαϊλντισμένη με τις μετοχικές παλινωδίες.

Τουλάχιστον ξέρω τι θέλω εγώ. Εναν μεγαλομέτοχο στιβαρό σαν τον Καπετάνιο με την ίδια ποδοσφαιρική φιλοσοφία: Για τις ομάδες που χτίζονται και δεν αγοράζονται. Για τα αποδυτήρια που πρέπει να είναι στρατώνας και όχι τσίρκο. Για τη δύναμη και τη δυναμική που μεταφράζεται κυρίως σε αίγλη και λιγότερο σε τίτλους. Διότι το παρασκήνιο στο ποδόσφαιρο δεν είναι εφεύρημα της «Παράγκας 1» ή «2». Ωστόσο, ο περίφημος «Βαρδινογιαννισμός», από τη σεζόν 1983-84 οπότε και κατακτήθηκε ο πρώτος τίτλος μέχρι το 1996, απέφερε 6 πρωταθλήματα. Μέσα σε 13 χρόνια, πήρε 4 τίτλους η ΑΕΚ, πήρε και ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ, η Λάρισα... Φαίνεται ότι επί της παντοδυναμίας του, ο Καπετάνιος αντιλαμβάνονταν την αξία των αντιπάλων του. Δεν το ισχυρίζομαι εγώ, το «λένε» οι αριθμοί...

Και συνεχίζω. Θα ήθελα έναν μεγαλομέτοχο, «μπολιασμένο» με το μικρόβιο της Ευρώπης. Που θα τρελαίνεται για ευρωπαϊκές πορείες και θα ρισκάρει τίτλους για πάρτη τους. Που θα γουστάρει να κερδίζει την Πόρτο και όχι το Αιγάλεω. Που θα ξανακάνει τον ΠΑΟ... Panathinaikos. Που θα φτάσει τρεις φορές στα ημιτελικά, δύο φορές στην οκτάδα και θα πετύχει αμέτρητες σπουδαίες νίκες μέσα - έξω. Κάτι σαν τον «Ευρωπαίο» τον Βαρδινογιάννηδων ένα πράμα...

Θα ήθελα έναν ιδιοκτήτη που θα στηρίζει τον Ελληνα ποδοσφαιριστή. Που θα τον δουλεύει στις ακαδημίες, θα του δίνει ευκαιρίες, θα τον βελτιώνει και άμα λάχει θα τον κάνει και «σημαία». Που θα ντύσει στα πράσινα Σαραβάκους και Λυμπερόπουλους στα είκοσί τους (αν υπάρξουν ποτέ ξανά τέτοιοι), που θα δώσει ρέστα για Σαλπιγγίδηδες και Αποστολάκηδες ή θα σφυρηλατήσει νέους Καραγκούνηδες, Μπασινάδες, Νίνηδες, ακόμα και Γκούμες βρε αδερφέ - εκτός κι αν κάποιος επιμένει ότι ο Καντέ και ο Σαριέγκι, με τους οποίους πορευτήκαμε και επί της ανθηρής πολυμετοχικότητας (ωιμέ), είναι καλύτεροι του Γιαννάκη.

Θα ήθελα έναν νοικοκύρη που να σέβεται το κράτος και κατ' επέκταση εμένα, όχι ως Παναθηναϊκό αλλά ως πολίτη. Κάποτε, όταν ο Τζόγγερ έλεγε «δεν χρωστάμε πουθενά», πάντα βρισκόταν κάποιος να απαντήσει «σιγά τα αβγά, πόσους τίτλους πήρες είναι το θέμα». Σήμερα, στην Ελλάδα του Μεσοπρόθεσμου, του ταπεινωμένου συνταξιούχου, του χαμηλόμισθου που δίνει μάχη επιβίωσης, του μαθητή που ξεκινάει το σχολειό χωρίς βιβλία και του ανέργου με την τσακισμένη αξιοπρέπεια, δεν είναι και λίγο να ξέρεις ότι ο Παναθηναϊκός δεν υπήρξε, έστω και δυνητικά, μέρος του δικού σου προβλήματος. Δεν του χαρίστηκαν οφειλές, δεν μπήκε σε άρθρα 44, δεν διακανόνισε χρέη έναντι πινακίου φακής. Ελπίζω ότι δεν θα το κάνει στο μέλλον...

Καταλήγω με έναν συλλογισμό. Εχω την αίσθηση ότι ο Τζίγγερ έχασε το παιχνίδι όταν ο ίδιος «πρόδωσε» τις αρχές με τις οποίες η οικογένειά του είχε διαποτίσει την πορεία της στην ΠΑΕ. Οταν άφησε ξεκρέμαστη την ευρωπαϊκή ομάδα της τριετίας 2000-2003, ακυρώνοντας μόνος του την πιο σοβαρή και ισορροπημένη προσπάθεια που έκανε ποτέ. Οταν αντικατέστησε τον καλό Ελληνα ποδοσφαιριστή-θεμέλιο της εθνικής επιτυχίας του EURO με τον φτηνό ξένο.

Οταν απέφυγε να χτυπήσει τη γροθιά στο τραπέζι (όπως παλιότερα ο θείος του) και αναλώθηκε σε επικοινωνιακά πυροτεχνήματα τύπου DVD, που του στέρησαν το δίκιο του ταπεινώνοντας ακόμα περισσότερο τον κόσμο (φανατικούς και μη). Οταν όριζε στη θέση του προέδρου ανθρώπους που στερούνταν εκτοπίσματος, ενώ θα μπορούσε να βγει ο ίδιος μπροστά ως Βαρδινογιάννης, έστω κι αν τη δουλειά θα την έκανε ένας τεχνοκράτης τύπου Φιλιππίδη. Αλλωστε, την ευθύνη για ό,τι (κακό) συνέβαινε στον ΠΑΟ, ο κόσμος του την είχε χρεώσει προ πολλού...

Φυσικά, εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να βρεθεί αύριο το ελιξίριο της νεότητας, να το κάνει εισαγωγή η ΒΙΑΝΕΞ, να γίνει ο Παύλος ξανά πενηντάρης, να αγοράσει την ΠΑΕ και να την κάνει «εξάστερη» μέχρι το 2020. Προσδοκώ συνειδητά ένα θαύμα της επιστήμης διότι το καλούπι έσπασε και χουβαρντάς Παναθηναϊκός σαν τον Παύλο δεν ξαναβγαίνει. Επίσης, εχθρός του καλύτερου είναι το κάλλιστο. Θα μπορούσε δηλαδή ο εμίρης του Κατάρ (αυτός που λιγουρεύεται Eurobank, Alpha Bank, Ελληνικό και Σκορπιό) να δει σε εφιάλτη τον Τοτσέ να χάνει τετ-α-τετ και όταν με το καλό ξυπνήσει να ψαχουλέψει στην τσέπη που και με τα «ψιλά» να πάρει το 54,7% της ΠΑΕ, την Παιανία, το ΟΑΚΑ, τον Μουρίνιο και τον Νεϊμάρ. Και τον Σισέ πίσω. Και να ξεχάσουμε τον Βαρδινογιάννη πριν την παρέλαση.

Υπάρχει βέβαια και το άλλο ενδεχόμενο. Να ενδιαφερθεί για τον δύσμοιρο ΠΑΟ ένας νέος Κοσκωτάς. Ενας νέος Σαλιαρέλης. Μια απρόσωπη ENIC. Ενας «Μάκαρος». Ή τίποτα πολυμετοχικοί που θα κάνουν ΑΜΚ χωρίς το... Κ (για να μην ξεχνιόμαστε). Μπροστά σε αυτή την προοπτική ή στην άλλη, των μέτοχων - αμέτοχων και της σταδιακής απαξίωσης μιας ομάδας που χωρίς τίτλους άντεξε αλλά χωρίς αίγλη δεν ζει, ελπίζω ότι ο επόμενος μεγαλομέτοχος θα κρατήσει τα καλά των Βαρδινογιάννηδων και θα αποφύγει τα λάθη τους. Αλλωστε έχει έναν «μπούσουλα» 32 χρόνων για να μελετήσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Και να μην ξεχνά ότι καλός ιδιοκτήτης δεν είναι πάντα ο αρεστός. Αλλά ούτε και εκείνος που αψηφά τον κόσμο. Αντε και καλή μας τύχη...

Πηγή: Sentragoal.gr

Βαρδινογιάννης Παναθηναϊκός