«Πώς εξηγείς το γεγονός ότι η εικόνα της εθνικής ομάδας τα τελευταία οκτώ χρόνια (προκρίσεις σε διεθνείς διοργανώσεις κ.λπ.) είναι αντιστρόφως ανάλογη της εικόνας του ελληνικού πρωταθλήματος, που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται χειρότερη; Αυτά δεν υποτίθεται ότι, τρόπον τινά, πάνε πακέτο; Οφείλεται μόνο στη σοβαρότητα του Ρεχάγκελ (πριν) και του Σάντος (τώρα);» ρωτάτε πολλοί από χθες με αφορμή τις ομορφιές που επιτυγχάνουν οι διεθνείς. Κι είναι ωραία η ερώτηση, σηκώνει μπόλικες παρατηρήσεις ως τροφή για σκέψη...

Γιατί, λοιπόν, η εικόνα του πρωταθλήματος γίνεται χειρότερη χρόνο με το χρόνο; Διότι ο λυσσαλέος ανταγωνισμός για το τρόπαιο (τα εκατομμύρια ευρώ του Τσάμπιονς Λιγκ που επιτρέπουν σ' όποιον τα εισπράττει κατά σύστημα να καταδικάζει οικονομικά τους υπολοίπους) ανοίγει πληγές που είναι αδύνατον να επουλωθούν όσο βαθαίνουν. Πληγές που πάνω τους ρίχνουν αλάτι (αν και είναι εντελώς άλλος στη θεωρία ο ρόλος τους) τα θεσμικά όργανα και τα ΜΜΕ...

Ο λυσσαλέος ανταγωνισμός (και τα εκάστοτε στρατόπεδα λιγότερο ισχυρών ομάδων, που προσκολλώνται στις επικεφαλής) θα ήταν παραγωγικός και δεν θα οδηγούσε σε ατελείωτο κατήφορο, αν τα επιβλέποντα όργανα (εκείνα που ορίζουν τους κανόνες του παιχνιδιού) τηρούσαν ίσες αποστάσεις και δεν αλώνονταν ή/και παραδίνονταν ανά περίσταση. Ακόμα και τα ΜΜΕ, αν στέκονταν στο ύψος της αποστολής τους, θα αποτελούσαν ισχυρό αντίβαρο. Τα παραπάνω, όμως, δεν ισχύουν, με συνέπεια να βρισκόμαστε σε αυτό που λαϊκότατα περιγράφεται ως «αδελφές και παλικάρια γίνανε μαλλιά κουβάρια»...

Γιατί τώρα στην κατηφόρα δεν συμπαρασύρεται και η Εθνική μας; Διότι είχαμε την τύχη να λειτουργήσει με απροσδόκητη επιτυχία, «παρά φύση» σ' όλο αυτό το περιβάλλον, στο ξεκίνημα του Ρεχάγκελ! Ειδάλλως θα είχε (ξανα)γλιστρήσει στον γκρεμό...

Θυμίζω ότι εκείνο το κλειστό κλαμπ (πιστών και ορκισμένων) συμμετεχόντων που ευτύχησαν κιόλας το 2004 να δικαιωθούν -αν και ποδοσφαιρικά ήταν και είναι παράλογο- με την κεκτημένη ταχύτητα της συγκεκριμένης «συνταγής» πήγαν και το 2008 στην Αυστρία. Εκεί, ωστόσο, σκόρπισαν επειδή (εκτός και άλλων προβλημάτων) τα στεγανά τους είχαν υποστεί μεγάλες ρωγμές απ' όσα τους είχαν συμβεί στο εγχώριο πρωτάθλημα, στο περιβόητο «του Βάλνερ»...

Ομως, ακόμα κι έτσι, το επίτευγμα του 2004 συνέχιζε να δίνει όραμα. Δεν ήταν ουτοπία να κυνηγάνε πια προκρίσεις, αφού απτές και μπροστά τους είχαν επιτευχθεί πρόσφατα. Επιπλέον, το περιβάλλον της Εθνικής συνέχιζε να διαφέρει (όχι πια εντελώς, αλλά) αρκετά από την οπαδική πραγματικότητα της χώρας και να λειτουργεί σαν καταφύγιο φιλοδοξιών...

Η «συνταγή», συνεπώς, θα χαλούσε μόνο αν ο αντικαταστάτης του Ρεχάγκελ πρέσβευε εντελώς άλλες ιδέες. Ευτυχώς, ο Σάντος δεν πρέσβευε και δεν πρεσβεύει. Κι έτσι συνεχίζεται το φαινομενικά παράδοξο: να έχουμε ένα θλιβερό περιβάλλον στο πρωτάθλημα κι ένα άλλο, σαν εξωγήινο, εντός και πέριξ της Εθνικής. Σαν μοναχικό και πείσμον φωτάκι σε βαθύ σκοτάδι να υπενθυμίζει ενοχλητικά ότι υπάρχει τρόπος να φτιάξουμε και το εγχώριο πρωτάθλημα. Αν θέλουμε...

Πηγή: Goal

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας Superleague