Ο "τρελός" μακρυμάλλης τερματοφύλακας από το μέλλον

Πολύς λόγος έχει γίνει τα τελευταία χρόνια για το που οδεύει τακτικά το ποδόσφαιρο, για το αν έχουμε δει τα πάντα (όπως ισχυρίζεται ο Μαντσίνι), για το αν υπάρχουν πια καινούργιες επινοήσεις ή ανακυκλώνουμε παλιές ιδέες (βλ. τις ευμετάβλητες / δυσδιάκριτες διατάξεις του Ρεχάγκελ με τα αναχρονιστικά μαν του μαν), για το μέλλον των συστημάτων και της στρατηγικής στο ποδόσφαιρο γενικότερα.

Με τη δικτατορία των αμυντικών χαφ τις τελευταίες δεκαετίες, φτάσαμε στην εγκατάλειψη των διατάξεων με 3 κεντρικούς αμυντικούς και 2 επιθετικούς (το 5-3-2 το λαχταράει πια μόνο ο Αλέφαντος!), αφού πλέον το νούμερο ένα ζητούμενο στην τακτική είναι ο έξτρα παίκτης στο κέντρο. Απόρροια αυτής της τάσης, η καθολική χρήση των παραλλαγών του 4-5-1, αλλά και του 4-6-0, και το επόμενο λογικό βήμα μοιάζει να είναι η κατάργηση του -ενός έστω- στόπερ, αφού δεν θα υπάρχουν πλέον κοντά του επιθετικοί για να μαρκάρει.

Κόντρα σε αυτήν τη λογική “συνωστισμού” αμυντικών χαφ, η Μπαρτσελόνα του Γκουαρντιόλα –η τελευταία μεγάλη μόδα- τελειοποίησε το “ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο” του Μίχελς: πίεση στα 3/4 και 4/4 του γηπέδου, επιθετικό τεχνητό οφσάιντ, υπερφόρτωση των πτερύγων και διαρκές overlapping (συνήθως του Ντάνι Άλβες, εσχάτως και του Ζόρντι Άλμπα), συνεχείς αλλαγές θέσεων, άψογο και εξαντλητικό –για τον αντίπαλο- passing game, ασύλληπτα γρήγορο transition game. Το κύριο χαρακτηριστικό της ομάδας σχηματικά, ωστόσο, είναι η έλλειψη φουνταριστού (κάτι που παραπέμπει στο 4-6-0 που λέγαμε παραπάνω).

Πού όμως μπορεί να οδηγήσει αυτή η αυξανόμενη πυκνότητα που παρατηρείται / απαιτείται στις σύγχρονες διατάξεις; Η απουσία επιθετικών και η συνεπακόλουθη απουσία κεντρικών αμυντικών είναι πιθανό να αναβαθμίσει το ρόλο του τερματοφύλακα σε ένα ρόλο σχεδόν λίμπερο (ή αλλιώς “μπακότερμα” στην ορολογία της αλάνας). Αυτόν τον ρόλο, όμως, έχει ήδη παίξει ο Κολομβιανός Ρενέ Χιγκίτα την περίοδο ’87-’99. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε και ο προπονητής του στην εθνική: «Με τον Χιγκίτα λίμπερο, παίζουμε με 11 ενεργούς ποδοσφαιριστές και όχι 10 και έναν τερματοφύλακα»: αυτό διευκόλυνε την κατοχή της μπάλας και την πίεση του αντιπάλου ψηλά.

Αν και ο Χιγκίτα έχει μείνει στην ιστορία ως “ο τρελός” για τις παράτολμες τρίπλες του δεκάδες μέτρα μακριά από την εστία, το “χτύπημα του σκορπιού” και την αδρεναλίνη που προσέθετε στο παιχνίδι, είναι πολύ πιθανό να τον θυμούνται στο μέλλον σαν καινοτόμο στην τακτική του ποδοσφαίρου.

Υ.Γ: Το σλάλομ απέναντι στο Ισραήλ ίσως είναι το highlight στην ιστορία του αθλήματος.

Πηγή: οverlap.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις