Στον ευλογημένο τόπο που ζούμε , ότι υπάρχει ή ότι παράγεται είναι άριστης ποιότητας. Η θάλασσα, ο ήλιος, το τσίπουρο, το λάδι, το κρασί , το σαφράν και άλλα πολλά. Δεν γίνεται λοιπόν να μην παράγει ποδοσφαιριστές. ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Υπάρχει σε κάθε σπίτι τουλάχιστον ένας ισάξιος του Μέσι. Ενώ αν είναι δύο τα παιδιά είναι ένας Μέσι και ένας Ρονάλντο. Είπαμε τουλάχιστον. Γιατί στην πορεία θα τους ξεπεράσουν.

Έτσι λοιπόν μπλέκονται στην ιστορία οι πέντε φίλοι μας. Ο Τάκης, ο Μένιος, ο Βασίλης, ο Θόδωρος και ο Λάμπρος.

Οι δύο έχουν κόρες οπότε το ενδιαφέρον για ποδοσφαιρική εξέλιξη ήταν μειωμένο. Ο άλλος ήταν εργένης και όλα αυτά τα άκουγε με ενδιαφέρον. Καλά….. όχι πάντα αλλά τα άκουγε. Ο Βασίλης και ο Λάμπρος λοιπόν είχαν στείλει κάποτε του κανακάρηδες να μάθουν και να παίξουν ποδόσφαιρο. Έχοντας οι ίδιοι το πάθος και τις «γνώσεις», έκοβε το μάτι τους είπαμε, ευελπιστούσαν να είναι οι πατεράδες των καλύτερων παικτών της Ευρώπης. Το τι πρόβες είχαν κάνει στον καθρέφτη για τις συνεντεύξεις που θα έδιναν, το τι βιβλία πήραν για να μάθουν τα μυστικά του «φαίνεστε» για να «γράφουν» στις κάμερες, δεν λέγεται. Είχαν και συμπάθειες στον δημοσιογραφικό κόσμο και προτιμούσαν κάποιους από κάποιους άλλους γιατί ήταν σίγουροι, ότι δεν θα χαλούσαν την εικόνα των παιδιών τους, για την εποχή που οι κανακάρηδες θα ήταν πρώτα ονόματα του ποδοσφαίρου.

Μετά από εξονυχιστικό έλεγχο αποφάσισαν να τους στείλουν μαζί στην ακαδημία του Γιάννη του Pro την «Football Academy : Heavy Jersey» (Βαριά Φανέλα). Τον Γιάννη τον είχαν βγάλει το παρατσούκλι Pro γιατί είχε κάνει συμβόλαιο για ένα μήνα με ομάδα της Β’ Εθνικής πριν χρόνια και πάντα έλεγε ότι έπαιξε επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Με τα χρόνια το Pro παρερμηνεύθηκε και πολλοί πίστευαν ότι έχει δίπλωμα UEFA Pro γι’ αυτό και άνοιξε την ακαδημία. Είχε αρκετά παιδιά όλα τα χρόνια και δεν είχαν δημιουργηθεί ποτέ καταστάσεις απ’ αυτές που θα ονομάζαμε προβληματικές. Αλλά κι αυτός προσπαθούσε πολύ, δούλευε πολύ και δεν έδινε δικαιώματα. Να τα λέμε αυτά.

Έτσι λοιπόν όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Τα παιδιά γιατί έπαιζαν και μάθαιναν, οι γονείς, γιατί είχε αρχίσει να παίρνει «σάρκα και οστά» το όνειρο, ο Γιάννης γιατί είχε άλλα δύο παιδιά άρα άλλες δύο μηνιαίες συνδρομές.
Άρχισε να περνάει ο καιρός και να φαίνεται σιγά-σιγά η εξέλιξη του κάθε παιδιού. Υπήρχαν κάποια που έπαιζαν καλά. Κάποια άλλα που προσπαθούσαν περισσότερο. Μερικά ξεχώριζαν από την σωματική του διάπλαση. Άλλα είχαν ταχύτητα. Τα περισσότερα, αφομοίωναν την λογική του ποδοσφαίρου που μάθαιναν αλλά ήταν φυσιολογικό να μην είναι σε θέση να ανταπεξέλθουν στην πράξη. Είχε έρθει η στιγμή που ο προπονητής θα έδινε τα πρώτα στοιχεία για την εξέλιξη των παιδιών. Καθότι οργανωμένη η Ακαδημία, είπαμε ο Γιάννης ήταν Pro, είχε ατομικό φάκελο για το κάθε παιδί και βάση των αποτελεσμάτων ενημέρωνε τους γονείς για τις επιδόσεις των μικρών «ταλέντων».

Την μέρα εκείνη ο Βασίλης με τον Λάμπρο μόνο κουστούμι δεν φόρεσαν για να παραλάβουν τον έλεγχο. Τόσο σίγουροι ήταν ότι όλα πήγαιναν όπως τα είχαν σχεδιάσει!!! Πήραν μαζί τους και την βιντεοκάμερα, για να καταγράψουν την μεγάλη πρώτη στιγμή της καριέρας τους. Εεεε….. συγγνώμη εννοώ των παιδιών τους.

Όταν ήρθε η ώρα να μιλήσουν με τον προπονητή στον χώρο δίπλα από τα αποδυτήρια, ήταν το γραφείο του, μπήκαν με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Ήταν σίγουροι ότι τα καμάρια είχαν πρωτεύσει σε όλα. Να όμως που ο Γιάννης είχε άλλη άποψη. Τους είπε ότι τα παιδιά προσπαθούν , δουλεύουν , χαίρονται αλλά από μπάλα λίγα πράγματα. Τότε ο Βασίλης, ως εκρηκτικός χαρακτήρας, έδωσε το έναυσμα της επίθεσης. « Ποιος είσαι εσύ ρε που θα κρίνεις τον γιο μου;. Από πότε άμπαλοι σαν και σένα θα κόβουν το μέλλον των παιδιών μας; Δεν βλέπεις ότι το παιδί κεντάει στις προπονήσεις και στους αγώνες; Τι να κάνει δηλ. να κερδίζει όλους τους αγώνες μόνος του όταν εσύ τους χάνεις από τον πάγκο; Να τα βράσω και τα πτυχία που έχεις και τα Pro και ότι άλλο, όταν δεν μπορείς να διακρίνεις ένα ατόφιο ταλέντο».

Κάπου εκεί ξεκίνησε η αμφισβήτηση. Επειδή ήταν καλοκαίρι ο Βασίλης αποφάσισε να ψάξει το θέμα. Πάντα αρωγός και ο Λάμπρος που κι αυτός δεν άκουσε ότι περίμενε για τον δικό του γιο. Από την άλλη ο Γιάννης ο Pro άρχισε να αναρωτιέται για ποια πτυχία μιλούσε αυτός αλλά δεν έδωσε και πολύ σημασία. Κακώς. Όταν ο Βασίλης άρχισε να ψάχνει για την ακαδημία βρήκε έναν δημοσιογράφο που είχε το παιδί του σε μία άλλη. Είχε φύγει γιατί δεν ήταν ευχαριστημένος από την «Heavy Jersey» και πήγε στην «Ready Talent». Εκεί λέγανε ότι πήγαιναν όλοι οι ενδιαφερόμενοι να βρούνε παιδιά 17-18 χρονών για επαγγελματικές ομάδες. Τον πλησίασαν λοιπόν οι δύο φίλοι και έμαθαν το μεγάλο μυστικό. Ο Γιάννης ο Pro δεν ήταν Pro. Αυτό αρκούσε για να γίνει μακελειό στο γήπεδο ένα απόγευμα. Το βρισίδι και οι προσβολές πήγαιναν σύννεφο. «Πήγες να μας διαλύσεις την οικογένεια. Αλήτη που όσοι έπαιζαν σ’ έδιναν μίζα. Μπαγλαμά. Άντε να μάθεις να αρμέγεις καμιά γίδα τσομπάνε. Γι’ αυτό είπες τον γιο μου «κατσίκι». Γιατί μόνο απ’ αυτά ξέρεις» και άλλα πολλά. Άρον-άρον μάζεψαν τα πράγματα των παιδιών και βουρ για την «Ready Talent». Τους το είχε εγγυηθεί ο Λάκης ο δημοσιογράφος.

Ο Λάκης , μπλεγμένος με την μπάλα χρόνια. Ήξερε τα μέσα και τα έξω. Έτσι πίστευαν τουλάχιστον οι φίλοι μας. Όταν ξεκίνησε η επόμενη χρονιά όλοι ήταν προετοιμασμένοι για το καλύτερο. Προπονήσεις , αγώνες, ξανά προπονήσεις, αγωνία, κρύα , βροχές, όλα στο βωμό του ονείρου. Τα παιδιά το χαιρόντουσαν αλλά δεν ήταν και το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή τους. Όταν έφτασε η ώρα για την ενημέρωση ήταν δεδομένο ότι εδώ θα πετύχαιναν τους στόχους τους. Και τότε έσκασε η πρώτη βόμβα. «Τα παιδιά είναι καλά αλλά χρειάζονται επιπλέον προπονήσεις για να βελτιώσουν κάποιες αδυναμίες.» Αυτά ήταν τα λόγια του προπονητή. «Μπορώ να αναλάβω personal trainer για δύο μήνες και να τα κάνω παιχτούρες.» Με δυο ματιές ο Βασίλης με τον Λάμπρο συνεννοήθηκαν και συμφώνησαν αμέσως. Το αντίτιμο στα 1.500€ το παιδί για τον κάθε μήνα. Μπρος στην δόξα τι είναι ο πόνος. Εκείνο το καλοκαίρι ούτε διακοπές, ούτε φροντιστήρια. Μόνο ποδόσφαιρο. Μην φανταστείτε ότι έγινε καμία φοβερή αλλαγή στα παιδιά. Όπως πήγαν έτσι γύρισαν. Όταν πια είχαν φτάσει λίγο πριν τα 17 τους χρόνια οι πατεράδες είχαν έτοιμο το συμβόλαιο για όποια ομάδα ενδιαφερόταν. Τους είχαν διαβεβαιώσει ότι τέτοια ταλέντα δεν χάνονται από το ποδόσφαιρο. Σ’ ένα δοκιμαστικό ομάδας που είχαν πάει , είδαν όλους τους γνωστούς από την ακαδημία να περιμένουν την κρίση των προπονητών. Ήταν μεγάλη ομάδα και όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή. Τότε έσκασε η δεύτερη βόμβα. Όταν τους κάλεσαν οι προπονητές για την ενημέρωση τους είπαν « Τα παιδιά παίζουν υπό προϋποθέσεις.» «Ποιες είναι αυτές;» ρώτησε ο Λάμπρος που είχε βγάλει το συμβόλαιο για να το υπογράψουν εκείνη την στιγμή. «10.000€ εδώ και τώρα για να τα προωθήσουμε και 50.000€ στον πρόεδρο για να κάνει συμβόλαιο.» Αυτό ήταν.

Ο Βασίλης λιποθύμησε γιατί δεν υπήρχαν αυτά τα λεφτά και ο Λάμπρος έβαλε τα κλάματα που ένα όνειρο τόσο κοντινό χανόταν εξαιτίας των διάφορων τυχαίων. Έτσι το είχε μέσα στο μυαλό του. Ήταν τυχαίοι άραγε; Δεν ήξεραν μπάλα; Δεν έβλεπαν το αναμφισβήτητο ταλέντο των παιδιών τους; Πως γίνεται να τους ζητάνε λεφτά όταν αυτοί περίμεναν να πάρουν; Τότε θυμήθηκαν τον Γιάννη τον Pro που τους είχε πει «μην τα παιδεύετε τα παιδιά. Δεν κάνουν για περισσότερα. Λίγο παιχνίδι και τέλος η μπάλα.» Κι αυτοί τον είχαν διασύρει με τον χειρότερο τρόπο!!!

Την άλλη μέρα περνούσαν από το σπίτι του Λάκη του δημοσιογράφου. Φώτα, μουσικές, χαρές και πανηγύρια. Τον φώναξαν και τον ρώτησαν τι έγινε. «Χθες υπογράψαμε επαγγελματικό συμβόλαιο» τους είπε όλο περηφάνια. Τότε οι φίλοι μας, γιατί τους έπνιγε το δίκιο, θεώρησαν ότι πρέπει να καταγγείλουν στον δημοσιογράφο τι είχε συμβεί στα δικά τους παιδιά. Τους αποθάρρυνε λέγοντας ότι αυτά δεν αποδεικνύονται οπότε θα ήταν όλοι εκτεθειμένοι αν δημοσιευόταν κάτι τέτοιο. Ευτυχώς για τα παιδιά μπορεί ο δρόμος του ποδοσφαίρου να ήταν κλειστός αλλά στις εξετάσεις τους για το Πανεπιστήμιο πέτυχαν καλή βαθμολογία και πέρασαν στις σχολές που ήθελαν. Και οι γονείς τους ήταν υπερήφανοι με το παραπάνω. Όσο για τον Λάκη , μετά από λίγο καιρό μέσα από μία έρευνα άλλου δημοσιογράφου , δημοσιεύθηκε επιστολή του στον πρόεδρο της ομάδας που έλεγε ότι αν έπαιρνε τον γιο του δεν θα έβγαζε στη φόρα την βρωμοδουλειά που είχε ανακαλύψει και δεν θα δημοσίευε ποτέ κάτι αρνητικό για τον ίδιο, τον αδερφό του τον επιχειρηματία και την πολυθεσία της γυναίκας του στο δημόσιο.

Τα παιδιά συνέχισαν να παίζουν ποδόσφαιρο, όποτε τους δινόταν η ευκαιρία με την παρέα τους, οι φίλοι μας πάντα έβλεπαν και θα βλέπουν ποδόσφαιρο τα Σαββατοκύριακα και οι συζητήσεις γύρω απ’ αυτό δεν θα σταματήσουν ποτέ.

Η ιστορία κάπου εδώ τελειώνει. Φανταστικά πρόσωπα, φανταστικές καταστάσεις, ανύπαρκτα γεγονότα. Ευτυχώς γιατί αυτά δεν συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Λένε όμως ότι καμιά φορά η πραγματικότητα ξεπερνάει την φαντασία… Ας λένε.

Υ.Γ. Για τους δύο άλλους φίλους που έχουν κόρες θα ασχοληθούμε κάποια άλλη φορά. Γιατί στην Βραζιλία εκτός από Ροναλντίνιους και Νεϊμάρ βγάζουν Ζιζέλ και Αντριάνα Λίμα…

Πηγή: overlap.gr

SPORTS