Ο Μέσι που πάει με όλα!

Επίσης θα είχε ενδιαφέρον να ερωτηθεί επ' αυτού και ο Τσάβι, που μπορεί να είναι... συναγωνιστής του Αργεντινού σούπερ σταρ, ωστόσο δεν παύει να βλέπει μονίμως την πλάτη του. Καίτοι είναι αυτός που τον αναδεικνύει στα πλουμιστά φώτα της παγκόσμιας δημοσιότητας, η δική του συνεισφορά σε αυτό που λέμε «ποδόσφαιρο της Μπάρτσα» υποσημειώνεται μόνο από τους ειδικούς και τους αναλυτές.

Είναι αλήθεια, ζούμε στον αστερισμό του Μέσι. Το έχουν αυτό τα μεγάλα αστέρια. Δεν χρειάζεται να κάνουν πολλά για τον εαυτό τους, κάνουν οι άλλοι γι' αυτούς. Για να μη χάσουμε, βέβαια, την μπάλα: το γεγονός ότι ο «Μεσι-ντόνα» παίρνει στο σπίτι του για τρίτη συνεχόμενη φορά το βαρύτιμο τρόπαιο, δεν μπορεί να είναι ούτε τυχαίο ούτε και αμελητέο. Κι ας λέει ο ηφαιστειώδης προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης πως ο Μέσι και η Μπαρτσελόνα πηγαίνουν με... όλα, λες και είναι Coca Cola!

Ακόμα και αυτό να ισχύει, δηλαδή μια ενορχηστρωμένη (εν είδει συμπαιγνίας) υπερ-έκθεση των επιτευγμάτων της καταλανικής ομάδας έναντι οποιασδήποτε άλλης στην Ευρώπη, το αποτέλεσμα είναι ένα αντικειμενικό γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Αν όχι η Μπάρτσα, ο Μέσι και ο Γκουαρδιόλα, τότε ποιος άλλος; Να ένα καλό ερώτημα για να το απαντήσουν οι αρνητές των «μπλαουγκράνα».

Οταν φτάνεις ψηλά και σε πείσμα των άλλων παραμένεις στο αυτό σημείο για κάμποσο διάστημα, αυτομάτως αποκτάς ορκισμένους φίλους, γίνεσαι μόδα, μιλούν όλοι για σένα και αναπόδραστα αυτό ενοχλεί. Ετσι έρχονται και οι... αντιπολιτευόμενοι για να καθαιρέσουν. Διαβάζοντας χθες επιλεγμένα άρθρα από τη «Marca» ή την «Αs» (εφημερίδες που είναι φίλα προσκείμενες στη Ρεάλ) αντιλαμβάνεσαι πως το θέμα δεν είναι τι κάνουν οι «άλλοι», αλλά τι κάνεις «εσύ». Η προτροπή τους προς τον Μουρίνιο είναι ευθεία και λογική: πάρε το πρωτάθλημα από αυτούς που παίρνουν τις Χρυσές Μπάλες και τότε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Αν συνέβαινε αυτό στην Ελλάδα, αυτομάτως θα είχε τεθεί σε έντονη αμφισβήτηση ο θεσμός. Η λοιδορία προς το... χρυσό της μπάλας θα έπεφτε σύννεφο. Στην Ισπανία, προφανώς, έχουν άλλη λογική: δεν φταίει το σύστημα που επιθυμεί διακαώς την Μπαρτσελόνα, αλλά οι άλλοι που δεν μπορούν να γίνουν κέντρο του συστήματος. Τουτέστιν να πάρουν τα ηνία από τα χέρια του Πεπ και της παρέας του.

Αλήθεια, αν αξίζει κάτι να πιαστείς για να κάνεις ποδοσφαιρική κουβέντα είναι η αναγκαστική (σχεδόν) αδικία που υφίσταται ο Τσάβι έναντι του Μέσι. Η ιστορία κάποια στιγμή θα τον δικαιώσει, αλλά όχι και οι θεσμοθέτες των λογής βραβείων. Εκεί ο Μέσι παίζει μόνος του άνευ ισχυρού αντιπάλου. Αδικία; Ακόμα κι αν είναι έτσι, είναι μέρος της ζωής. Μήπως είναι η πρώτη φορά που ένας παίκτης υποσκελίζει όλους τους υπόλοιπους;

Επί εποχής Μάτζικ Τζόνσον συνέβαινε κάτι διαφορετικό; Μήπως ο Πελέ και δεκαετίες μετά ο Μαραντόνα δεν ήταν τα σημεία αναφοράς για ένα ολόκληρο άθλημα; Ξεχνάμε άραγε τη φρενίτιδα που είχε πιάσει όλο τον πλανήτη με τον Μάικλ Τζόρνταν; Πάντα θα υπάρχουν πριμαντόνες που θα βγαίνουν πιο μπροστά από τους υπόλοιπους. Τώρα είναι η σειρά του Λιονέλ Μέσι να κάνει παιχνίδι. Σε μια εποχή μάλιστα που δεν είναι καθόλου εύκολο να διατηρηθείς για μεγάλο διάστημα στον... αφρό των ειδήσεων.

Τα πρόσωπα πάνε και έρχονται. Ανατέλλουν, φωτίζουν και ξαφνικά πνίγονται στο σκοτάδι. Κάτι άλλο έχει πάρει τη θέση τους. Ενα νιόβγαλτο ταλέντο που φέρει το σημάδι της επιτυχίας. Κι όμως ο Μέσι αντέχει. Οσο θα αντέχει, άραγε, και η Μπαρτσελόνα; Διόλου απίθανο. Ας μην ξεχνάμε πως οι αρνητές του έχουν να λένε πως στα μεγάλα ματς είναι πάντα χαρακτηριστικά απών, ενώ στην εθνική Αργεντινής, όπου δεν έχει δίπλα του τους Τσάβι και Ινιέστα, δεν έχει καταφέρει τίποτα το φοβερό και τρομερό.

Ολα αυτά είναι ωραίες ποδοσφαιρικές κουβέντες που μπορούν να τραβήξουν σε μάκρος, με όλες τις αντίθετες απόψεις δεκτές και αποδεκτές. Εδώ μιλάμε για ήρωες, άρα έχουμε λίπασμα πρώτης ποιότητας για να κάνουμε γόνιμες σκέψεις γύρω από την εξέλιξη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Δεν έχουμε... σκισμένα σακάκια, πεταμένους καφέδες σε ακριβά κοστούμια, δεν έχουμε φωνασκίες για τη διαιτησία, δεν έχουμε Morgan Stanley και βαριά πρόστιμα σε καλομαθημένους παίκτες. Ουφ, ευτυχώς που υπάρχουν και τα ξένα για να ξεχνιόμαστε...

Πηγή: Goal