Δεν κατάλαβαν γιατί νίκησε ο ΠΑΟ - Ήταν αλλού ο Μαρτίνς - Καλώς ξεσάλωσαν

Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός: Διαβάζοντας, ακούγοντας και... εισπράττοντας το... τρίτο ημίχρονο του ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, ένα έχω να πω.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ...

Οι μεν δεν κατάλαβαν γιατί κέρδισαν και οι άλλοι δεν κατάλαβαν γιατί έχασαν.

Και για να μπαίνουμε κατ΄ευθείαν στην ουσία χωρίς προλόγους.

Διαβάψ και ακούω από την Κυριακή το βράδι λοιπόν, πως ο Παναθηναϊκός κέρδισε γιατί έπαιξε όπως σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια του, δηλαδή όλοι πίσω και με αντεπιθέσεις.

Μέγα λάθος.

Και ποδοσφαιρικά και με βάση την εικόνα του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού στα προηγούμενα ματς και στο συγκεκριμένο.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν κέρδισε, ακριβώς γιατί ΔΕΝ έπαιξε όπως στα προηγούμενα παιχνίδια του.

Ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια του, έπαιζε εντελώς παθητικό ποδόσφαιρο, περιμένοντας όλος πίσω ομάδες ακόμα και εμφανέστατα πιο αδύναμες απ'αυτόν και όταν λέμε περιμένοντας πίσω, εννοούμε ότι περίμενε πίσω να... του έρθουν κατά πάνω του οι αντίπαλοι.

Στο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό αντίθετα, ο Παναθηναϊκός μπορεί σαν διάταξη να έμοιαζε με την αντίστοιχη προηγούμενων παιχνιδιών του, αλλά σαν τακτική ήταν εντελώς διαφορετικός.

Πήγαινε αυτός πάνω στον αντίπαλό του διεκδικώντας να του κλέψει την μπάλα και να κάνει ενέργεια και το σημαντικότερο δεν πήγαινε παθητικά.

Πήγαινε παίζοντας ΕΠΙΘΕΤΙΚΑ.

Κι επειδή κι αυτό το είδα να κατακρεουργείται από την Κυριακή το βράδυ.

Λέγοντας ότι μια ομάδα έπαιξε επιθετικά, δεν σημαίνει κατ΄ανάγκη ότι έπαιξε με περισσότερους μεσοεπιθετικούς, ότι είχε την κατοχή της μπάλας, ότι έκλεισε στα καρέ τον αντίπαλό της και ότι έκανε την μια ευκαιρία μετά την άλλη.

Λέγοντας έπαιξε επιθετικά, εννοούμε -κι αυτό ακριβώς έκανε ο Παναθηναϊκός- ότι η ομάδα ακόμα και όταν αμυνόταν στο δικό της κομμάτι του γηπέδου , το έκανε με ΕΠΙΘΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ.

Εκατό φορές να ξαναδείτε το παιχνίδι θα διαπιστώσετε ένα πράγμα.

Πως η ταχύτητα, η δύναμη, η δ εκδικητικότητα και το ΄τέμπο με τον οποίο κινιόντουσαν μέσα στο γήπεδο οι παίκτες του Παναθηναϊκού και ειδικά με το πως πήγαιναν πάνω στον αντίπαλό τους είτε όταν αυτός είχε την μπάλα, είτε όταν ο Παναθηναϊκός προσπαθούσε να κατεβάσει το παιχνίδι προς την αντίπαλη περιοχή, γινόταν σε σχεδόν διπλάσιες κλίμακες απ' αυτές των παικτών του Ολυμπιακού.

Το πως έτρεχε δηλαδή με την μπάλα και πως πήγαινε πάνω στον αντίπαλό του σε κάθε φάση, ο Μολό, ο Αλεξναδρόπουλος, ο Χουανκάρ, ο Ιωαννίδης και όλοι παίκτες του Παναθηναϊκού, συγκρινόμενο με το πως αντιμετώπιζε τις ίδιες κινήσεις ο Σεμέδο, ο Μπουχαλάκης, ο Φορτούνης και λοιπά, έδειχνε ολοκάθαρα αυτό που λέμε εδώ και λίγες γραμμές.

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε λοιπόν, γιατί οι παίκτες του ΟΛΕΣ τους τις προσπάθειες και κυρίως τις αμυντικές τέτοιες,τις έκανε με επιθετικό και στα όρια των αντοχών και δυνατοτήτων του τρόπο.

Κι αυτό δυστυχώς ελάχιστοι το κατάλαβαν.

Και το χειρότερο δεν είναι αυτό.

Το χειρότερο είναι πως ο Παναθηναϊκός νομίσει ότι κέρδισε τον Ολυμπιακό γιατί απλά... περίμενε πίσω και χτύπησε στις αντεπιθέσεις, θεοποιώντας κάτι τέτοιο και παρακάμπτοντας εντελώς τον ΤΡΟΠΟ με τον οποίο το έκανε, θα βρεθεί μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις.

Αν δηλαδή θεωρήσει ότι βρήκε την συνταγή να παίρνει αποτελέσματα και επιχειρεί και στα επόμενα παιχνίδια απλά να παίζει πίσω και να περιμένει την μια ευκαιρία, χωρίς να βάζει ένταση, δύναμη και κυρίως ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ στον τρόπο που θα το κάνει αυτό.

Πάμε τώρα στον Ολυμπιακό.

Αν στον Ολυμπιακό κατάλαβαν ότι έχασαν το ντέρμπι, γιατί ο Μαρτίνς είχε στο νου την διαχείριση του αγώνα με την Αϊντχόβεν, γιατί ήταν καλός, καλύτερος, ισοπεδωτικός, αλλά έχασε ένα σωρό ευκαιρίες και ακόμα χειρότερα επειδή ο διαιτητής τον πήγε κόντρα, τότε όχι μόνο δεν κατάλαβαν γιατί έχασαν.

Αλλά ακόμα χειρότερα, σαν να μην έφτανε η ήττα στην Λεωφόρο στην διάρκεια των ενενήντα λεπτών, ξαναχάνει και... δεύτερη φορά το ίδιο παιχνίδι από τον τρόπο που αντιμετωπίζει την εμφάνισή του και το τελικό αποτέλεσμα.

Ο Ολυμπιακός λοιπόν έχασε, γιατί σε ένα τέτοιο παιχνίδι, πήγε όπως στα προηγούμενα, με την άνεση δηλαδή της καλύτερης ομάδας στην Ελλάδα που παίζοντας όπως στα προηγούμενα παιχνίδια στο ρελαντί, θα βρει κάποια στιγμή τρόπο να το κερδίσει.

Ο Ολυμπιακός έχασε γιατί οι περισσότεροι παίκτες του δεν ήταν στο ύψος των απαιτήσεων του συγκεκριμένου αγώνα.

Ο Ολυμπιακός έχασε κυρίως, γιατί από ένα σημείο και μετά ο προπονητής του, όχι απλά έδειχνε να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται με την ενδεκάδα και το σύστημα που κατέβασε, αλλά κάπου μπερδεύτηκε και χάθηκε εντελώς, όταν πήγε να διαχειριστεί την... διαχείριση που είχε κάνει πριν το παιχνίδι, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να βλέπουμε μέχρι και ακαταλαβίστικα πράγματα για νορμάλ ομάδα μέσα στο γήπεδο, όπως να παίζει με τρία δεκάρια )Φορτούνη, Βαλμπουενά και Τιάγκο Σίλβα) και χωρίς κανένα εξτρέμ.

Αν ο Ολυμπιακός τα δει αυτά και καταλάβει γιατί έχασε, τότε μπορεί να του χρησιμεύσει και κάτι αυτή η ήττα στο παιχνίδι με την Αϊντχόβεν.

Αν αντίθετα νομίσει ότι έχασε για όλους εκείνους του λόγους που προανέφερα και που είναι αυτοί που "κυριαρχούν" στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο στον απόηχο του ντέρμπι στην Λεωφόρο, τότε θα ξαφνιαστεί δυσάρεστα την Πέμπτη, ακόμα και απ αυτούς τους... ντεφορμέ όπως λένε, Ολλανδούς.

Αυτά για το παιχνίδι.

Τώρα δυο πραγματάκια μόνο.

Είδα κι άκουσα πολλούς να λένε, μα γιατί πανηγυρίζουν έτσι οι Παναθηναϊκοί.

Ε λοιπόν καλά κάνουν ακόμα κι αν σ' αυτό το "καλά" εμπεριέχονται και κάποιες υπερβολές.

Τον Ολυμπιακό κέρδισαν και μάλιστα τον κέρδισαν σε μια παρατεταμένη περίοδο που δεν έχουν και πολλούς λόγους για να χαμογελάσει το χειλάκι τους.

Δικαιολογημένα λοιπόν και τα πανηγύρια, αλλά και οι υπερβολές.

Κανείς πραγματικός Παναθηναϊκός δεν ξεχνάει, ούτε σε τι κατάσταση είναι η ομάδα του, ούτε τι σημαίνει να κερδίζεις τον Ολυμπιακό και αυτή η νίκη να έχει βαθμολογικό όφελος ΜΟΝΟ στην όποια κόντρα σου με όλους τους υπόλοιπους εκτός του Ολυμπιακού, αλλά και κανείς πραγματικός Παναθηναϊκός απ' την άλλη, δεν γίνεται να μην χαρεί έως και να... ξεσαλώσει μετά από μια νίκη του επί του αιωνίου του αντιπάλου.

Κατά δεύτερον.

Είδα, άκουσα και διάβασα το εξής απίστευτο.

Ο Παναθηναϊκός, λέει, βρήκε στο πρόσωπο του Σανκαρέ τον δικό του Γιάγια Τουρέ.

Ειλιρινά δεν ξέρω τι σόϊ Παναθηναϊκός μπορεί να είναι αυτός, που βλέποντας ένα παίκτη της ομάδας να ξεπετάγεται και να αφήνει υποσχέσεις, δεν τούρχεται να τον συγκρίνει με κανένα από τα ΙΕΡΑ ΤΕΡΑΤΑ του ποδοσφαίρου που πέρασαν από την ομάδα του, αλλά με ένα παίκτη του... αιωνίου του αντιπάλου.

Για μένα όποιος νοιώθει και εκφράζεται έτσι, δεν είναι Παναθηναϊκός.

Είναι... βαζελάκι και μάλιστα βαζελάκι της τελευταίας κοπής.

Είναι από τα βαζελάκια που πρώτον δεν έγιναν Παναθηναϊκοί επειδή καμαρώνουν για την ομάδα τους, αλλά επειδή... δεν είναι απλά με τον Ολυμπιακό.

Είναι κυρίως από εκείνους τους "Παναθηναϊκούς" που δεν είχαν ποτέ κανένα δεσμό, ούτε συναισθηματικό, ούτε οπαδικό, ούτε περηφάνειας, ούτε τίποτα με την ομάδα που έχει γράψει ιστορία στο ελληνικό και ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Από εκείνους που επειδή ακριβώς ήταν σε κόντρα με την ίδια τους την ομάδα, δεν απέκτησαν και δεν ένοιωσαν ποτέ το αίσθημα υπεροχής και ανωτερότητας απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, αλλά αντίθετα τον.. ζήλευαν, ήθελαν ένα... πρόεδρο σαν κι αυτόν που είχε αυτός, ήθελαν να επικρατήσουν κι αυτοί εκεί που επικρατούσε αυτός και το σημαντικότερο έβλεπαν τον Ολυμπιακό, τις επιτυχίες του και τους όποιους μεγάλους παίκτες έφερνε κατά καιρούς, σαν την... κρυφή τους ελπίδα και το σωσίβιο στην... ταυτόχρονη και χέρι χέρι με τον Ολυμπιακό "μάχη τους", εναντίον του Παναθηναϊκού.