Το καλύτερο ματς στην καριέρα του Γκαρσία - Πήρε το… σώβρακο του Μαρτίνς

ΠΑΟΚ - Ολυμπιακός: Θα το πω με μια φράση πρώτα και ύστερα περνάμε και στην ανάλυση:
Ήταν η καλύτερη ώρα του Γκαρσία, στη μέχρι τώρα προπονητική καριέρα του στον ΠΑΟΚ!

Όχι μόνο πήρε ξεκάθαρη και περήφανη νίκη, όχι μόνο η ομάδα του δεν απειλήθηκε ουσιαστικά ούτε μία φορά (παρά τη διστακτικότητα στις εξόδους του Πασχαλάκη…), όχι μόνο έσπασε την παράδοση που τον ήθελε να τρώει γκολάκι κι από την Αγανάκτηση Γλύφας, αλλά απέδειξε και ότι έχει το χάρισμα κάθε στελέχους που θέλει να πάει μπροστά. Σε κάθε δουλειά, σε κάθε κατάσταση, σε κάθε στόρυ.

Ποιο είναι αυτό;

Κι εδώ με μια φράση:
Μαθαίνει απ’ τις στραβές!

Έτσι είναι παιδιά, άμα βάλεις κάτω τον εγωισμό σου και την περηφάνια σου και κόψεις το παπαριλίκι του τύπου «οι άλλοι φταίνε», έχεις πιθανότητες να φτάσεις ψηλά κάποια μέρα. Γιατί θα μάθεις από τις ήττες σου, θα μάθεις από τις πτώσεις σου, θα μάθεις από τα ντελαπαρίσματά σου.

Ε λοιπόν, ο Γκαρσία έφαγε μία φάπα, έφαγε δύο φάπες, έφαγε τρεις φάπες και κάποια στιγμή είπε «ως εδώ» κι άρχισε ν’ ανταποδίδει. Με καλύτερη στιγμή του τη σημερινή, όταν πήρε κατά σειρά παπούτσια, κάλτσες, κορδόνια, παντελόνι, σώβρακο και πορτοφόλι του Μάρτινς. Αλλά επειδή είναι κύριος του άφησε ένα εικοσάευρω για να γυρίσει σπίτι του με ταξί απ’ του Ρέντη!

Διαβασμένος και προσεκτικός και επιφυλακτικός μπήκε ο ΠΑΟΚ στο ματσάκι σήμερα και πολύ καλά έκανε λέω εγώ. Όταν έχεις απέναντί σου την κατά τεκμήριο καλύτερη ομάδα της Ελλάδας για τη σαιζόν 2020-2021 οφείλεις να φυλάς τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά. Διότι άμα είσαι ανέμελος και χάπυ τράβελερ καταλήγεις να τρως πεντάρα στο γήπεδό σου και να παρακαλάς τον Κωστή Χατζηδάκη να σε βάλει μια ώρα αρχύτερα στο ταμείο ανεργίας. Όχι φίλε, δεν θα το κάνουμε τρεχαντήρι το ματσάκι. Τσούκου τσούκου μπόλ κι άγιος ο Θεός και πηγμένο το κέντρο και μακρινές μπαλιές μπας και εκμεταλλευτούμε ένα λάθος του αντιπάλου. Το οποίο γιατί να μην έρθει δηλαδή, όταν οι κεντρικοί αμυντικοί του μετράνε εβδομήντα χρόνια ζωής και οι δυο μαζί;

Και καλά ο Παπασταθόπουλος που είναι αλεπού φυλάχτηκε όσο μπορούσε. Ο δόλιος ο Αβραάμ, πάλι, που νόμισε ότι μπορούσε να αποδώσει κόντρα σε αυτό διαβολίνι τον Ζίφκοβιτς εκτέθηκε χειρότερα κι απ’ την Αριστοτελία Πελώνη με τα τουί της. Το κατάλαβε κι ο ίδιος κάποια στιγμή, αυτό μας έλειπε μετά από τόσα χρόνια στα γήπεδα, και ήτανε πλέον να τον κλαίνε ρέγγαι και σαρδέλαι. Χαρακτηριστική η φάση του 55^ου λεπτού, όπου μπουκάρει ο Σφιντέρσκι να μπει στην περιοχή κι αντί να του ορμήξει ο Αβραάμ να τον φάει (ο παλιός Αβραάμ, δεν θα άφηνε ούτε τα κόκκαλα!), το γυρνάει στις πισωπεταλιές μπας και κρυφτεί. Για να μη του σκάσει ο Πολωνός καμιά τρίπλα και τον πάρει η κάμερα και αρχίσουν ύστερα τα λαϊκά δικαστήρια…

Αλλά έλεγα για τον Ζίφκοβιτς και οφείλω εδώ να αποδώσω τα εύσημα. Η μισή δόξα ήταν του Γκαρσία σήμερα και η άλλη μισή δική του, που έμοιαζε κάποιες στιγμές να αγωνίζεται με ταχύτητα διπλάσια από εκείνης της ερυθρόλευκης άμυνας. Πώς βάζανε παλιά στους Σκαραβαίους μηχανή Πόρσε και απογειώνονταν; Κάπως έτσι έεμφανίστηκε στην Τούμπα ο Σέρβος, που έχει κάθε δικαίωμα να ζητάει πρόωρη ανανέωση με καλύτερα λεφτά. Αν είναι να τα χώσει ο Ιβάν σε κάποιον, νομίζω ότι ο Αντρίγια τ’ αξίζει και με το παραπάνω!

Υ.Γ.: Το καλύτερο ματς και του Μπάμπα, από τότε που ήρθε. Ιδίως στο πρώτο ημίχρονο, έκανε τον Ανδρούτσο να βλέπει αστέρια και καλικάντζαρους στην προσπάθειά του να τον σταματήσει…