του Κώστα Γκόντζου
Η τοξική ατμόσφαιρα, οι... υποψίες και το μεγάλο λάθος του Παναθηναϊκού. Ο Κώστας Γκόντζος γράφει για την φάση που έκρινε το ντέρμπι της Λεωφόρου, για την ευκολία που οι Πράσινοι... βούτηξαν ξανά στη συζήτηση για τη διαιτησία, αλλά και για όσους φωνάζουν και θυμούνται τον Ευθυμιάδη.
Προσπάθησα να αφήσω να περάσουν όσες περισσότερες ώρες μπορούσα πριν επιχειρήσω να πω το οτιδήποτε για το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό και ο λόγος είναι και απλός και προφανής.
Ότι δηλαδή τέτοια παιχνίδια και ειδικά ετσι όπως τελείωσε το συγκεκριμένο, είναι σίγουρο πως όσο πιο μακριά χρονικά από την λήξη τους επιχειρήσεις να τα κρίνεις, τόσο το καλύτερο, καθώς το κλίμα, η ατμόσφαιρα και κυρίως τα συναισθήματα της στιγμής, είναι σίγουρο ότι θα επηρεάσουν την κριση σου.
Αρκετές ώρες μετά λοιπόν και έχοντας εισπράξει 'όλο το κλίμα, την ένταση και τις... απόψεις του "τρίτου ημιχρόνου" το συμπέρασμα είναι ένα και μόνο.
Μπλέξαμε αδέρφια.
Μπλέξαμε, ή πιο σωστά... ξαναμπλέξαμε και μάλιστα για τα καλά.
Η ατμόσφαιρα έχει γίνει τόσο τοξική μετά το ντέρμπι, ώστε οποιαδήποτε απόπειρα να μιλήσεις ποδοσφαιρικά για το τι έγινε και τι δεν έγινε, να μοιάζει όχι απλά καταδικασμένη εκ των προτέρων, αλλά ακόμα χειρότερα να προκαλεί και... υποψίες ώς προς τις... προθέσεις σου.
Εδώ πια τα πάντα κρίνονται από ένα πράγμα και όλοι περιμένουν ο καθένας από τον άλλον ένα πράγμα.
Τι γνώμη έχει και τι θα πει για το... πέναλτι.
Τα άλλα μπορούν να πάνε να...
Τόσο απλά.
Μιλάμε για μια ατμόσφαιρα στην οποία μοιάζει να έχουν γαντζωθεί όλοι περισσότερο για να μην συζητάνε όλα τα υπολοιπα, παρά για να ρίξουν το... ειδικό βάρος τους προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση.
Κι αφού αυτό είναι πλέον απ' ότι φαίνεται το ζητούμενο και το... προαπαιτούμενο για να μπορέσεις πια να συνεχίσεις να μιλάς με τον οποιοδήποτε, να το περάσουμε και αυτό το... γεφυράκι μπας και πάμε στα... επόμενα που είναι και τα πιο ουσιαστικά.
Η γνώμη μου λοιπόν είναι πως τέτοιο πέναλτι πολύ δύσκολα δίνεται ή για να είμαι ακόμα σαφέστερος, τέτοιο πέναλτι θα πρέπει να θες για να το δώσεις.
Στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων σε ένα τέτοιο παιχνίδι, για να δώσει ένας διαιτητής ένα πέναλτι που θα κρίνει οριστικά και χωρίς επιστροφή το αποτέλεσμα του αγώνα,θα πρέπει να είναι καραμπινάτη περίπτωση και να είναι χίλια τα εκατό σίγουρος ότι είναι πέναλτι.
Τώρα αν η συγκεκριμένη φάση όσες φορές και αν την δείτε, σας φαίνεται ότι είναι ο... ορισμός του πέναλτι, τότε να τι πω.
Αλλά ειλικρινά και κυρίως για τους φίλους μου τους Παναθηναϊκού, αλλά και για τους "φίλους" μου τέτοιους, δυο πραγματάκια θα ήθελα να πω.
Το πρώτο, θα ήθελα πραγματικά να ξέρω, αν είχε δοθεί η συγκεκριμένη φάση σε βάρος του Παναθηναϊκού στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο πέναλτι, τι ακριβώς θα λέγαμε και αν υπήρχε περίπτωση να βρεθεί έστω και ένας και ειδικά κάποιοι... λαλίστατοι και υπερσίγουροι και... πανηγυρίζοντες για την καθαρότητα της φάσης, να πουν "ναι ήταν σίγουρα πέναλτι πολύ σωστή απόφαση και πάμε ήρεμα και χωρίς άλλα παρακάτω".
Δεν ξέρω ειλικρινά, αν πάντως βρεθεί ή έχετε βρει εσείς κάποιον... τέτοιον, ας μας τον δείξει και σε μας να βρούμε το... φως μας και την... γνησιότητα της Παναθηναϊκοφροσύνης μας.
Το δεύτερο που είναι και το πιο σοβαρό.
Άνθρωπος και ειδικά πραγματικά Παναθηναϊκός, που έχει ζήσει εκείνη την βραδιά στην Λεωφόρο με τον Ευθυμιάδη και από χθες μου βγαίνει όλο καμάρι και χωρίς δεύτερη σκέψη και μιλάει για δίκαιο αποτέλεσμα και τα σχετικά, μάλλον κάτι έχει μπερδέψει.
Εκτός κι αν τότε τελικά δεν φωνάζαμε σας Παναθηναϊκός γιατί είχαμε πραγματικά δίκιο, γιατί πραγματικά είχαμε υποστεί χειρουργεία επί χειρουργείων για χρόνια ολόκληρα, αλλά απλά φωνάζαμε απλά γιατί... δεν μας έπαιρνε να κάνουμε τα ίδια και τώρα πια που "μας παίρνει" δεν έχουμε το παραμικρό πρόβλημα να κάνουμε ότι κατηγορούσαμε για χρόνια ολόκληρα.
Γιατί το επιχείρημα που ακούω από χθες βράδυ και μάλιστα από υποτιθέμενα "σοβαρά πρόσωπα", ότι δηλαδή "τόσα χρόνια ο Παναθηναϊκός είχε αδικηθεί βάναυσα, τώρα γιατί διαμαρτύρονται", ειλικρινά δεν ξέρω τι σόϊ... οπαδική αφετηρία έχει, αλλά πάντως σίγουρα, αφετηρία Παναθηναϊκού που τόσα χρόνια φώναζε γιατί πραγματικά τον έπνιγε το δίκιο και όχι γιατί ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη ή να παίρνει -επιτέλους- και αυτός τα σφυρίγματα που έπαιρναν για χρόνια άλλοι, δεν είναι με τίποτα.
Αυτό αγαπητοί μου φίλοι, δεν είναι, ούτε κάθαρση, ούτε εξυγίανση, ούτε δικαιοσύνη, ούτε... αποκατάσταση της αδικίας, ούτε τίποτα απ, όλα αυτά τα ωραία και γλαφυρά που διαβάζουμε και ακούμε από χθες.
Αυτό είναι διαστρέβλωση της ιστορίας, προσβολή στο ήθος και την ιστορία του Παναθηναϊκού και πάνω απ' όλα συνέχιση και "δικαίωση" επί της ουσίας του νόμου της ζούγκλας, της κυριαρχίας του παρασκηνίου και της βρωμιάς στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ταυτόχρονα πλήρης αθώωση και εξαγνισμός των εγκλημάτων του παρελθόντος, ανάμεσά τους και αυτών που έχει υποστεί κατ' εξακολούθηση ο Παναθηναϊκός.
Γι' αυτό και θα επιμείνω εν γνώσει του "κόστους" της άποψής μου από τους δήθεν Παναθηναϊκάρες αλλά και τους δήθεν και... επ' αμοιβή αγωνιστές της κάθαρσης του ποδοσφαίρου, ότι είναι λάθος η όλη συζήτηση στην οποία για μια ακόμα φορά βούτηξε με ευκολία και... ανακούφιση ο Παναθηναϊκός από την στιγμή της λήξης του ντέρμπι για το... πέναλτι.
Κάποια στιγμή κι όταν κάτσει η σκόνη, ίσως και να καταλάβουν στον παναθηναϊκό το ποδοσφαιρικό καμπανάκι και την... προειδοποίηση που τους έστειλε η μπάλα, σε σχέση και με το πόσο ανέτοιμος και κακός εμφανίστηκε στο ντέρμπι, καθώς και σε σχέση με την συνεχιζόμενη φθορά και απώλειες λόγω υπερφόρτωσης και μυϊκών τραυματισμών των παικτών του που ήρθε σε ένα ακόμα παιχνίδι με ένταση με αποτέλεσμα νά έχει χάσει εντελώς πια τα 'φτερά του".
Αλλά φυσικά που καιρός και κυρίως... διάθεση για όλα αυτά, αλλά και για μια σειρά άλλα;
Είπαμε.
Σημασία έχει το... τι λες για το πέναλτι.
Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
