Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο στον ΠΑΟ - Λίγος για την Ευρώπη

Τα πράγματα για τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη -ή πιο σωστά ΚΑΙ στην Ευρώπη έπειτα από την περσινή χρονιά και τον τρόπο που την τελείωσε στο πρωτάθλημα- τελειωσαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που άρχισαν και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο επίσης όπως εξελίχθηκαν σε όλη την διάρκεια της συμμετοχής του στους ομίλους του Γιουρόπα.

Με λίγα λόγια;
Απόλυτα πετυχημένα.
Στην... επικοινωνία και στις... εντυπωσεις.
Αλλωστε δεν υπήρχε παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός να μην... πέτυχε τον συγκεκριμένο στόχο.
Σε όλα... πήγε καλά.
Κι όχι απλά καλά...
Αλλά σύμφωνα με την εικόνα που έβλεπες να αναπαράγεται μετά από κάθε παιχνίδι, πήγε καλά στα όρια του... θριαμβευτικού.

Μια λεπτομέρεια υπηρχε μόνο σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια εκτός από εκείνο με την Μαρσέιγ στην Γαλλια στο τελευταίο δευτερόλεπτο και στο παιχνίδι με την Βιγιαρεάλ στο ΟΑΚΑ στην πρεμιέρα.
Το ότι δεν τα κέρδιζε και μάλιστα με εξαίρεση μια ισπαλία που ήταν σαν ήττα με την Μακάμπι στο ισραήλ τα έχασε ΟΛΑ.
Ακριβώς ετσι.
Κι αυτή είναι η πραγματική σούμα της επιστροφής του Παναθηναϊκού μετά από χρόνια στην Ευρώπη.
Μια αποτυχία που ξεπέρασε ακόμα και τις μίνιμουμ προσδοκίες της πρόκρισης στο Κόνφερενς κόντρα σε μια σχεδόν διαλυμένη λόγω πολέμου ομάδα και κόντρα στην οποία μέσα στο γεμάτο κόσμο γήπεδό του ήθελε δυο αποτελέσματα για να προκριθεί και... κατάφερε να πάρει το τρίτο.

Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο, αν κάποιος σκεφτεί ότι επί της ουσίας δεν έχουν και μεγάλο άδικο όσοι λένε ότι ο Παναθηναϊκός... προσπάθησε και μάλιστα ήταν και... εντυπωσιακός στο δεύτερο ημίχρονο.
Κι αυτό είναι πρόβλημα, γιατί αυτή ακριβώς την εικόνα ο Παναθηναϊκός την είχε σε όλα σχεδόν τα παιχνίδια του στην Ευρώπη και δυστυχώς την είχε μέχρι τώρα και σχεδόν σε όλα τα λεγόμενα “μεγάλα” παιχνίδια του στο πρωτάθλημα από τα οποία δεν κέρδισε κανένα.
Κι αν αυτό γινόταν μια, δυο, έστω τρεις φορές, θα μπορούσες να πεις ότι ήταν απλά η κακή μέρα, η τύχη, κάποιες λεπτομέρειες που πάντα συμβαίνουν στα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο.
Όταν όμως αυτό γίνεται σε ΟΛΑ σου τα παιχνίδια και μάλιστα τα χάνεις και ΟΛΑ με τον ίδιο τρόπο, τότε αυτό είναι κάτι άλλο.

Και αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η συγκεκριμένη ομάδα και ο οποίος δυστυχώς στο τέλος πάντα "επιβάλλεται" και "κερδίζει' ακόμα και ανθρώπους σοβαρούς όπως ο Γιοβάνοβιτς που αρχικά θέλουν και προσπαθούν να λειτουργήσουν ποδοσφαιρικά, αλλά τελικά καταλήγουν να γίνονται "ομηροι' της κατάστασης που κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια σ' αυτό τον σύλλογο.

Ξέρω ότι σε πολλούς αυτή η προσέγγιση να μοιάζει θεωρητική και ίσως στο μυαλό τους να πιστεύουν ότι δεν έχει ούτε καν σχεση με το ποδοσφαιρικό κομμάτι της ιστορίας.
Όμως για σκεφτείτε το λίγο.
Αυτή ακριβώς η κατάσταση, δημιούργησε ουσιαστικά μια ομάδα η οποία πρακτικά δεν είχε απαιτήσεις για το αποτέλεσμα από τον ίδιο της τον εαυτό και κάθε φορά μετά από κάθε αποτυχία αντί να δει ποδοσφαιρικά τα λάθη και τις αδυναμίες της "καθόταν" πάνω στην επικοινωνία και τις; εντυπώσεις και είχε την αυταπάτη πως αν μη τι άλλο... έκανε το καθήκον της αφού το "πάλεψε" και ακόμα περισσότερο "αντέδρασε".

Άλλη μαγική λέξη και αυτή.
Αντέδρασε, λέει, και έδειξε χαρακτήρα η ομάδα.
Αντέδρασε όντως.
Μετά τα τρία γκολ που δέχτηκε στην Βιγιαρεάλ, μετά τα δύο από την Μακάμπι, μετά τα τρία από την Ρεν... ναι αντέδρασε.
Κι όλοι την επόμενη μέρα έπλεαν σε πελάγη ευτυχίας γιατί... αντέδρασε.
Το ότι βρέθηκε με τρία και δυο γκολ πίσω, το ότι ΄ποχι στην Ευρώπη αλλά με τον... Άρη για για παράδειγμα έκανε ακριβώς το ίδιο, κανένας δεν το έβλεπε σαν πρόβλημα και κανένα δεν απασχολούσε.
Και γιατί να απασχολήσει άλλωστε;
Αφού στον Παναθηναϊκό το έχουμε λυμένο το πρόβλημα.
Από την στιγμή που υπήρχε η "δυνατότητα" να σταθούμε στην... αντίδραση που βγάλαμε και στις... ευκαιρίες που κάναμε κανένα πρόβλημα.

Για να καταλήγουμε και κάπου λοιπόν.
Ο Παναθηναϊκός από την μια δυστυχώς έδειξε λίγος αγωνιστικά για να σταθεί μίνιμουμ αξιοπρεπώς σε ένα όμιλο που παλιότερα δεν θα τον έβλεπε καν με το που θα γινόταν η κλήρωση και από την άλλη έδειξε να λειτουργεί πλέον σαν ένα σώμα και μια ψυχή σαν νοοτροπία και λογική, με μια σειρά ανθρώπους που έχουν στρογγυλοκαθήσει πάνω στο ποδοσφαιρικό του τμήμα και επιβάλλουν νοοτροπίες, τακτικές, πρόσωπα ακόμα και επιλογές στην ομάδα.
Το ότι και στο παιχνίδι με την Μακάμπι μπήκε σαν να ελεγε στους Ισραηλινούς "ελάτε προσπαθήστε να κάνετε κάτι και αν όχι θα πούμε ότι... παίξαμε όσο χρειαζόταν για να προκριθούμε, αν ναι... θα βγάλουμε αντίδραση" είναι προφανές ότι αποτελεί πρόβλημα και λάθος επιλογή τακτικής και αντιμετώπισης του παιχνιδιού.
Κι αυτό το πλήρωσε όπως άλλωστε και σε όλα τα προηγούμενα παιχνίδια του ομίλου.

Από κει και πέρα και στα επιμέρους, όντως, με την εμφάνισή του και την εικόνα του παιχνιδιού στο δεύτερο ημίχρονο, έδειξε ότι τελικά την είχε την πρόκριση και έτσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι, άδικα την έχασε.
Όμως αυτό αντί να "ανακουφίζει" και να απαλύνει το πρόβλημα, επί της ουσίας το μεγαλώνει και το εκτινασει.
Ακριβώς γιατί τελικά φάνηκε ότι μπορούσε, αλλά πολύ απλά... δεν μπόρεσε.

Αν έστω και τώρα αυτό δεν καταφέρουν να το δουν στον Παναθηναϊκ΄και αφεθούν και πάλι στην αγκαλιά της επικοινωνίας και των εντυπώσεων, που τελικά το μόνο που κατάφεραν ήταν να "πείσουν" με τρία τέσσερα πανομοιότυπα άρθρα τον Γιοβάνοβιτς ότι ξαφνικά ο Λοντίγκιν είναι πολύ καλύτερος ή έστω... δικαιούται να "πάρει τις ευκαιρίες του" απέναντι στον πρακτικά MVP του Παναθηναϊκού από πέρυσι Μπρινιόλι, τότε δεν θα του φταίει κανείς.

Και στην συνεχεια των υποχρεώσεών του σε πρωτάθλημα και κύπελλο.