Ναι, ναι το ξέρω, εάν αυτό διάβολε είναι το μοναδικό πρόβλημα μας: ο Ηλίας Ηλιάδης δεν είναι εκ γενετής (αλλά υιοθετημένος και πολιτογραφημένος) Ελληνας, βγήκε από μαιευτήριο της Αχμέτα της Γεωργίας και όχι του Αμύνταιου Φλωρίνης και το κανονικό ονοματεπώνυμό του είναι Τζαρτζίλ Ζβιανταουρί, αλλά basta cosi, που λένε και οι Ιταλοί! Νισάφι πια με την ελληνοπρέπεια και κυρίως με την ελληνοφρένεια που μας κυριεύει σε τέτοιες περιπτώσεις.
Μιας κι έπιασα τα ιταλικά, ξεσκονίζω λίγο και τα λατινικά: Habemus papam, ανακοινώνει ο Καρδινάλιος του Βατικανού, στην εκάστοτε εκλογή του νέου Ποντίφηκα κι εμείς έχουμε Ολυμπιονίκη! Μπορεί το μετάλλιο να άργησε λίγες μέρες και να μην είναι χρυσό, αλλά σάμπως να καλόμαθε η γριά στα σύκα και την πειράζουν τα φραγκόσυκα!
Αφήνω κατά μέρος τα κλασικά βιογραφικά στοιχεία και το παλμαρέ των επιτυχιών του Ηλία και θα ήθελα, τιμής ένεκεν προς τον δις ολυμπιονίκη μας, να καταπιαστώ με μερικές αθλητικές και ανθρώπινες ιστορίες, που επίσης εικονογραφούν το προφίλ του και φωτίζουν την προσωπικότητα και το αθλητικό μέγεθος του ανδρός.

1. Για όλα όσα έχουν συμβεί στη (δεύτερη) ζωή του φταίει ο Νίκος Ηλιάδης, νυν ομοσπονδιακός προπονητής και θετός πατέρας του Ηλία. Ο 55χρονος Νίκος γεννήθηκε στο χωριό Κβεμοκέντι της επαρχίας Καχέτι στη Γεωργία, από μικρός ασχολήθηκε με το παραδοσιακό «τζινταόμπα» (είδος πάλης) και κατέληξε στο τζούντο, συμμετέχοντας μάλιστα στην εθνική ομάδα της ενιαίας Σοβιετικής Ένωσης. Το 1982 άρχισε να εργάζεται ως βοηθός προπονητή στην εθνική ομάδα της Γεωργίας και το 1993 ήλθε για μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα, μαζί με τη σύζυγο του Κυριακή και τις τέσσερις κόρες τους.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες Ολυμπιακοί Αγώνες LIFE