Μπορεί να είναι Τετάρτη, ωστόσο δεν έχω ξεπληρώσει ακόμα όλα τα χρέη μου, αφού χρωστάω τη ρετρό ιστορία της τελευταίας Τρίτης. Μπαίνουμε πάλι στη χρονομηχανή μας και επιστρέφουμε στα έιτις και στα ηλεκτρονικά του Ντένη του Αμερικάνου, μου μας έχουν συντροφέψει και μας έχουν ξυπνήσει πολλές αναμνήσεις τον τελευταίο μήνα.

Το -μόνο κατ΄ όνομα- «σφαιριστήριο» του Ντένη είχε και ελαττώματα. Κατ΄αρχάς, δεν ήταν σφαιριστήριο με την πραγματική έννοια του όρου, αφού είχε μόνο ηλεκτρονικά παιχνίδια και όχι μπιλιάρδα. Από εκεί και πέρα, παρότι μας είχε «δέσει» ως πελάτες με τον κωλομοχλό του «Πάκμαν», το περίφημο στιβικό «Τρακ εντ Φιλντ», το επικό «Γκοστ εν Γκόμπλινς» και άλλα πολλά, διαστημικά ή μη, δεν μας κάλυπτε μια άλλη, μεγάλη ανάγκη. Την οποία καλύπταμε, είτε ματώνοντας τα γόνατά μας στο πλακόστρωτο της εκκλησίας, είτε στο τραπέζι του σπιτιού μας. Πώς αλλιώς να ξεχαρμανιάσουμε ως λάτρεις του ποδοσφαίρου; Είτε παίζαμε μπάλα με ...μπάλα, είτε κουβαλάγαμε το πλαστικό μας ποδοσφαιράκι από το σπίτι του ενός στο σπίτι του άλλου και σκοράραμε με ποδοσφαιριστές στηριγμένους πάνω σε ελατήρια: πιέζαμε προς τα πίσω το κεφάλι του πλαστικού ποδοσφαιριστή κι αυτός, ως άλλη σφεντόνα, εκσφενδόνιζε το μικρό μπαλάκι προς το πλαστικό τέρμα (όπου περίμενε χειροκίνητος, πλαστικός τερματοφύλακας) ή προς τον κήπο της Δωροθέας της Ζαβής κι άντε μετά να το βρεις ανάμεσα σε ντοματιές και αγγουριές. Στην προκειμένη περίπτωση, είτε πηδάγαμε το φράχτη με την ελπίδα κάποιο ...τσακίρικο μάτι να μπανίσει το μπαλάκι στα χώματα, είτε απλώς χάναμε το μπαλάκι, υπό το φόβο να μας τσακώσει η Ζαβή στον κήπο της, να κάνει παράπονα στις μανάδες μας και -στην καλύτερη περίπτωση- να τιμωρηθούμε με στέρηση του χαρτζιλικιού μιας βδομάδας. Τώρα που το σκέφτομαι, οι μανάδες μας μάλλον θα παρακάλαγαν να μας τσακώσει η Δωροθέα στον κήπο της για να γλιτώσουν το χαρτζιλίκι.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Miltos + Video games Γνώμες LIFE