Ο Ολυμπιακός έχοντας κρατήσει αρκετούς παίκτες από πέρυσι δείχνει πιο compact, αλλά η ανομοιογένεια του Παναθηναϊκού ίσως αντισταθμιστεί από το γεγονός ότι παίζει εντός έδρας. Αν για παράδειγμα το ματς αυτό γινόταν στο ΣΕΦ, τότε αυτόματα θα είχε προβάδισμα ο Ολυμπιακός.

Τι έχουμε δει ως τώρα από τις δυο ομάδες; Τίποτα στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε και να βγάλουμε συμπεράσματα. Οι δυο προπονητές προσπαθούν με τεράστια προσοχή και σεβασμό στους προκατόχους τους να μάθουν τις νέες τους ομάδες, να μάθουν οι παίκτες τα συστήματα και τη φιλοσοφία των προπονητών, να δέσουν όλοι με όλους, να μπουν στο κλίμα οι νεοφερμένοι, να κερδίσουν το χειροκρότημα και την «αγκαλιά» των οπαδών τους, όχι μόνο για τα μεταξύ τους παιχνίδια όπου ούτως ή άλλως ο φανατισμός περισσεύει και ο κόσμος μαζεύεται, αλλά και για τα άλλα σημαντικά παιχνίδια της σεζόν.

Και μέχρι να γίνουν όλα αυτά, το δέσιμο και η «γνωριμία», ο Μπαρζώκας με τον Πεδουλάκη είναι «υποχρεωμένοι» να βασιστούν σ’ αυτά που ήδη υπάρχουν έτοιμα από το παρελθόν: ο κόουτς του Ολυμπιακού στην ηγετική φυσιογνωμία του Σπανούλη, ο κόουτς του Παναθηναϊκού σ’ αυτή του Διαμαντίδη. Και δίπλα τους, να χτίσουν συμπρωταγωνιστές, πικ’εν’ρολ, συνεργασίες με κλειστά μάτια, δίδυμα που θα λειτουργούν καλύτερα και πεντάδες ειδικών αποστολών: άλλη για να τρέξει το ματς, άλλη για πιεστική άμυνα, άλλη για κοντρόλ μπάσκετ και πάει λέγοντας.

Βλέποντας πάντως ως τώρα τον Παναθηναϊκό να παίζει τόσο πολύ με τον «Σόφο», να περιμένει απ’ αυτόν να πάρει αμπάριζα όλους τους αντίπαλους, να έχει στηρίξει το παιχνίδι του - τουλάχιστον στο ξεκίνημα της χρονιάς - σε μεγάλο βαθμό πάνω του, θυμάμαι κάτι αντίστοιχο που είχε συμβεί πέρυσι στον Ολυμπιακό με τον Σπανούλη: θα θυμάστε στο ξεκίνημα της περσινής χρονιάς πόσο εξαρτημένος ήταν ο Ολυμπιακός από τον Βασίλη Σπανούλη. Όταν ο Μπιλ ήταν καλά ο Ολυμπιακός κέρδιζε, όταν δεν ήταν σε καλή βραδιά ή τον έκλειναν καλά οι αντίπαλοι στο τέλος κι έπρεπε να πάρει άλλος τις κρίσιμες επιθέσεις, ο Ολυμπιακός έχανε.

Κι όταν ο Σπανούλης τραυματίστηκε, πολλοί προέβλεψαν κατάρρευση του Ολυμπιακού. Ήταν το χρονικό σημείο όπου ο Ίβκοβιτς ανέλαβε δράση, μοίρασε ρόλους και αρμοδιότητες, ανέδειξε νέους πρωταγωνιστές που δεν δίσταζαν να επωμισθούν τον ηγετικό ρόλο, έκανε διορθωτικές κινήσεις στους Αμερικανούς φέρνοντας Λο και Ντόρσεϊ και όλα άλλαξαν: ο Παπανικολάου, ο Λο, ο Πρίντεζης πήραν την ομάδα από το χέρι, δίπλα τους ο Σλούκας και ο Μάντζαρης ωρίμασαν μπασκετικά, ο Ντόρσεϊ και ο Χάινς έχτισαν αυτοπεποίθηση, ο Γκετσεβίτσιους και ο Κέσελ άρχισαν κάτι παραπάνω να προσφέρουν. Και κάπως έτσι ο Σπανούλης απαλλάχθηκε από τα βαρίδια και μπόρεσε να προσφέρει όχι μόνο με τους πόντους του, αλλά και με τις ασίστ του και με την οργάνωση του παιχνιδιού, ακόμα και απασχολώντας έναν - δυο παίκτες, αφού ήξερε ότι οι υπόλοιποι είχαν την ψυχολογία να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι.

Κάπως έτσι νομίζω ότι πρέπει να ψαχτεί κι ο Πεδουλάκης όσο περνάει ο καιρός. Το «τάισμα» στον Σχορτσιανίτη είναι μια πολύ αποτελεσματική τακτική τώρα, αλλά για το μετά φοβάμαι ότι δεν θα αρκέσει. Πρέπει να αναδειχθούν συμπαραστάτες του Διαμαντίδη και του «Σόφο», κάποιοι να βγουν μπροστά και να δώσουν περισσότερες επιλογές στον προπονητή τους αλλά και περισσότερους μπελάδες στους αντίπαλους. Άλλο να έχεις να σκεφτείς πώς θα σταματήσεις τα πικ’εν’ρολ του Διαμαντίδη με τον «Σόφο» κι άλλο π.χ. να σκέφτεσαι και αυτά και τα σουτ του Μασιούλις και του Μπράμος και τον Πάνκο και τη δύναμη του Λάσμε στη ρακέτα και τα γρήγορα πόδια του Ούκιτς.

ΠΗΓΗ: Sport-fm.gr

Γνώμες LIFE Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός