Επανέρχομαι στον Πογκμπά. Αναγκαστικά. Την προηγούμενη φορά που τον είδα, μετά το Γιούβε-Νάπολι πριν δέκα μέρες, σημείωσα εδώ σαν χαρτορίχτρα ότι το μέλλον του είναι να γίνει για την Κυρία ό,τι υπήρξε ο Βιεϊρά για την Αρσεναλ. Αυτό, από μία συμμετοχή στο τελευταίο δεκαπεντάλεπτο του παιγνιδιού.

Την Τετάρτη, Γιούβε-Μπολόνια όπου έλειπαν και ο Βιδάλ και ο «σύγχρονος Ταρντέλι» Μαρκίζιο, τον (ξανα)είδα. Τώρα, σε ολόκληρο ενενηντάλεπτο. Μέσα δεξιά.

Ηταν τόσο τοτάλ, που τελείωσε το ματς κι αναρωτιόμουν από πότε είχα να μείνω έτσι άναυδος με ποδοσφαιριστή. Νομίζω, απ’ όταν πρωτοείδα τον Ντρογκμπά τη χρονιά που οδήγησε την Ολεμπίκ ντε Μαρσέιγ στο ράλι ως τον τελικό του Κυπέλλου UEFA. Λέμε για τέτοια εποχή, 2003…

Ένα φιζίκ που δεν μαρκάρεται στα ίσα, σώμα με σώμα, χαμηλά ή ψηλά. ‘Η, αν μαρκάρεται, αυτό περικλείει πολύν πόνο. Σούπερ στο αμυντικό κομμάτι, σούπερ-ντούπερ στο επιθετικό. Δημιουργικό και εκτελεστικό.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Γνώμες LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS