...κι έγινε ένα γκρεμισμένο είδωλο, που δεν χρειάστηκε καν να αναζητήσει κάποιον κασκαντέρ για τις επικίνδυνες σκηνές του δικού του αυτοβιογραφικού φιλμ!

Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, την οποία γύρισε ο Μάρτιν Σκορσέζε το 1980, ήταν «Raging Bull», που κατά λέξη σημαίνει «μαινόμενος ταύρος», αλλά μετά από 41 χρόνια ο Παπαγεωργόπουλος θύμιζε περισσότερο ταύρο εν υαλοπωλείω...

...ή για την ακρίβεια, ταύρο εν... Δημαρχείω!

Ο χρονικός προσδιορισμός των 41 ετών ανάγεται στην πρώτη εικόνα που έχω από τον πάλαι ποτέ «φτερωτό γιατρό»: ήμουν εννέα χρόνων και τον θυμάμαι να πιάνει τον γοφό του και να μορφάζει από τον πόνο πριν από την εκκίνηση του προημιτελικού των 100 μέτρων στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μονάχου...

Εκείνη την κούρσα δεν έμελλε να την τρέξει ποτέ: τα φτερά του (για την επιστημονική ακρίβεια του πράγματος) οδοντίατρου έλιωσαν σαν εκείνα του Ικάρου, άλλωστε τον γιο του Δαίδαλου και τον πρώην δήμαρχο Θεσσαλονίκης, απ' ό,τι αποδεικνύεται, τους ένωσε η ίδια αρρώστια...

Μια αρρώστια που τη λένε απληστία: ο μεν Ικαρος επιδίωξε να πετάξει πιο ψηλά από τον ήλιο που του έλιωσε τα κέρινα φτερά, ο δε Παπαγεωργόπουλος επέδραμε (όπως γνωμοδότησε το δικαστήριο) στα ταμεία του Δήμου...

...«και τότε τα βούτηξες», όπως έλεγε κι ο Αυλωνίτης στον Χορν, στην ταινία «Μια ζωή την έχουμε»!

Απλώς το υπόλοιπο αυτής της ζωής το πάλαι ποτέ είδωλο της ελληνικής νεολαίας θα το περάσει πίσω από τα κάγκελα και, αντί να τρέχει όπως κάποτε, τώρα θα περιορίζεται σε ένα απλό περπάτημα κάθε φορά που θα προαυλίζεται στις φυλακές Διαβατών!

Την εικόνα του Παπαπαγεωργόπουλου στο Μόναχο δεν θα την ξεχάσω ποτέ, μάλιστα, όντας μικρό παιδί, ένιωσα να πονάω κι εγώ μαζί του!

Τη δεύτερη εικόνα μου από τον Παπαγεωργόπουλο τη σχημάτισα εμμέσως πλην σαφώς, μαζί με τους συμμαθητές μου από την Τρίτη Γυμνασίου της Ιωνιδείου Προτύπου Σχολής Πειραιώς: ένα ανοιξιάτικο πρωινό του '76, μετά από τρίωρο μάθημα, κατεβήκαμε στο παλιό Στάδιο Καραϊσκάκη για να παίξουμε ποδόσφαιρο...

...και, πάνω που βάζαμε για δοκάρια τις σχολικές τσάντες μας, είδαμε φάντη μπαστούνι μπροστά μας το μεγάλο αντίπαλον δέος του Παπαγεωργόπουλου!

Ηταν ο (διπλός «χρυσός» ολυμπιονίκης του Μονάχου) Ουκρανός Βαλερί Μπορζόφ που βρισκόταν στην Αθήνα για ένα διεθνές μίτινγκ και καθώς έβγαινε από το προπονητήριο του στίβου έπεσε πάνω μας...

Αφού συνήλθαμε από το σοκ, τον περικυκλώσαμε για να τον χαιρετήσουμε και να του ζητήσουμε αυτόγραφο: όντως υπήρξε πολύ πρόθυμος και ευγενέστατος, σε αντίθεση μ' εμάς που μόλις κάναμε τη δουλειά μας και ενώ έφευγε αρχίσαμε να φωνάζουμε ρυθμικά ένα όνομα...

«Πα-πα-γεωρ-γό-που-λος», «Πα-πα-γεωρ-γό-που-λος», «Πα-πα-γεωρ-γό-που-λος»!

Ο Μπορζόφ γύρισε, μας κοίταξε χαμογελώντας και συνέχισε τον δρόμο του, ενώ εμείς αισθανόμασταν σαν να έχουμε πάρει τη ρεβάνς για λογαριασμό του «φτερωτού γιατρού», που πριν από τέσσερα χρόνια δεν είχε εμφανιστεί ποτέ στον βατήρα της εκκίνησης...

Στα τριάντα επτά χρόνια που πέρασαν από εκείνη την εποχή της (δικής μας αλλά και της δικής του) αθωότητας ο Παπαγεωργόπουλος άνοιξε τα φτερά του προς την πολιτική, πρώτα ως βουλευτής και υφυπουργός Αθλητισμού και εν συνεχεία ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης...

Δεν με ξένισε αυτή η επιλογή, άλλωστε ήταν και παραμένει της μόδας, ωστόσο τον Ιούλιο του 1996 με ξένισε ο άκριτος και ο αβασάνιστος τρόπος με τον οποίον κατηγόρησε συλλήβδην την εθνική ομάδα μπάσκετ για τις «αναταράξεις» στην πτήση από την Αθήνα προς τη Νέα Υόρκη, που ήταν ενδιάμεσος σταθμός στο ταξίδι προς την Ατλάντα...

Στο αεροπλάνο της TWA σημειώθηκε ένα επεισόδιο που ανάγκασε τον πιλότο να ενημερώσει το κέντρο ελέγχου του αεροδρομίου «JFK» και στην Ελλάδα η τρίχα έγινε τριχιά!

Ενώ δηλαδή η φασαρία προκλήθηκε από έναν μεθυσμένο επιβάτη, εδώ διαδόθηκε ότι οφειλόταν στα τσιγάρα που τάχα άναψαν παράνομα στις τουαλέτες ο Φασούλας και ο Χριστοδούλου: χωρίς λοιπόν να επιβεβαιώσουν τι ακριβώς είχε συμβεί, ο Νεοδημοκράτης βουλευτής Βασίλης Παπαγεωργόπουλος και ο συνάδελφός του από το ΠΑΣΟΚ Κυριάκος Σπηριούνης έσπευσαν να στήσουν στο εκτελεστικό απόσπασμα την εθνική ομάδα και να απαιτήσουν την άμεση ανάκλησή της!

Δεν θυμάμαι εάν ο Παπαγεωργόπουλος ζήτησε συγγνώμη όταν -μετά από μερικές ώρες- αποκαλύφθηκε η αλήθεια, αλλά η πρεμούρα ενός ανθρώπου που τσαλάκωσε το αθλητικό παρελθόν του προς χάριν της πολιτικής δημαγωγίας και μάλιστα χωρίς τεκμήρια μού χάλασε την παλιά όμορφη εικόνα...

Παρεμπιπτόντως, δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντηση που μου έδωσε ο Φάνης, όταν άνοιξα μαζί του αυτή την κουβέντα, στην Ατλάντα: έβαλε τα γέλια και μου είπε «ναι, όντως η αεροσυνοδός μας έπιασε στα πράσα, μας ενημέρωσε ότι το πρόστιμο για το κάπνισμα είναι 500 δολάρια κι εγώ της έδωσα χίλια για να με αφήσει ν' ανάψω και δεύτερο τσιγάρο»!

Δεκαεπτά χρόνια αργότερα ο μεν Φάνης κατοικοεδρεύει στην Πάρο, ο δε Παπαγεωργόπουλος τις ατέλειωτες μέρες και νύχτες στα Διαβατά θα αναρωτιέται πώς κατάντησε ένα γκρεμισμένο είδωλο...

Πηγή: Goal

Γνώμες LIFE