Κι έχουμε το ζωντανό παράδειγμα μπροστά μας: τη Γιάννα Δασκαλάκη, πρώην Παρθένη και νυν Αγγελοπούλου.

Εχουν πέσει απάνω της να τη φάνε, επειδή έγραψε ένα βιβλίο. Κι επειδή αρθρογράφησε σχετικά με τα ολυμπιακά έργα που τα βλέπει κλειστά και εγκαταλελειμμένα και μαυρίζει η ψυχή της. Κατ' αρχάς, η κυρία Γιάννα δεν απευθύνεται στον ελληνικό λαό ή λαουτζίκο, πέστε τον όπως θέλετε.

Το βιβλίο της και ξενόγλωσσο τίτλο έχει, «MY GREEK DRAMA», και στα εγγλέζικα είναι γραμμένο και στο εξωτερικό θα κυκλοφορήσει στις 8 Μαΐου. Οπως και η σχετική αρθρογραφία της γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε μεγάλες εφημερίδες της αλλοδαπής. Η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων, συμπεριλαμβανομένων των Αλβανών και λοιπών μεταναστών και λαθρομεταναστών, είναι πολύ μικρή για να χωρέσει το μέγεθος μιας Αγγελοπούλου. Επί της ουσίας και από τις προδημοσιεύσεις που έχουν γίνει, το βιβλίο δείχνει ότι έχει τεράστιο ενδιαφέρον.

Η περιγραφή της κ. Γιάννας σχετικά με τον γάμο της Αλεξίας, κόρης του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, είναι συγκλονιστική. Η κ. Γιάννα είχε κληθεί, αλλά ο τότε πρωθυπουργός κ. Σημίτης για μικροκομματικούς λόγους, λέω εγώ, της απαγόρευσε να παραβρεθεί. Το να ακυρώσεις την τελευταία στιγμή τη συμμετοχή της ήταν ένα τεράστιο πλήγμα στην αυτοεκτίμησή της: «Ετσι έμεινα σπίτι μου. Ντρεπόμουν για τον εαυτό μου και ήμουν απογοητευμένη, επειδή έχανα τη γιορτή. Ειδικά επειδή είχα αγοράσει ένα όμορφο σύνολο για την περίσταση».

Οταν λοιπόν αναφέρει ο τίτλος «MY GREEK DRAMA», μη νομίζουν τίποτα αφελείς ότι η κ. Γιάννα ασχολείται με το δράμα του Μνημονίου, τη χρεοκοπία της χώρας και τη φτωχοποίηση των κατοίκων της. Αυτά ούτε την αφορούν ούτε την αγγίζουν.

Δράμα ήταν γι' αυτήν ότι δεν μπόρεσε να πάει στους γάμους της κόρης του τέως. Και έκλαιγε στο δωμάτιό της όπως ένα δωδεκάχρονο κοριτσάκι που δεν το άφησε η μάνα του να πάει στο πάρτι και να φορέσει το καινούργιο φουστάνι. Η ίδια, βέβαια, διευκρινίζει γιατί αυτή η λεπτομέρεια έχει ιδιαίτερη σημασία, ότι «το σύνολο για τον γάμο της Αλεξίας δεν ήταν τόσο υπερβολικό όσο το σύνολο του Γκοτιέ το οποίο θα φορούσα στον γάμο του πρίγκιπα Γουίλιαμ και της Κέιτ Μίντλετον».

Οι κοινοί θνητοί, δηλαδή, οφείλουν να ξέρουν ότι για κάθε γάμο που πηγαίνει μια κ. Αγγελοπούλου αγοράζει και καινούργιο σύνολο. Σε κάθε γάμο και διαφορετικό. Δεν είναι δυνατόν να πάει με το ίδιο και να την κουτσομπολεύουν. Σε αυτά τα θέματα οι κυρίες του καλού κόσμου δεν κάνουν οικονομία. Η κ. Αγγελοπούλου, βέβαια, αφήνει και κάποιους υπαινιγμούς. Μια πικρία, δηλαδή, ότι δεν αναγνωρίστηκε η προσφορά της.

Στην υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων, δηλαδή. Την παρηγορεί, όμως, όπως αναφέρει, η πνευματική συντροφιά άλλων Ελλήνων που γνώρισαν την αχαριστία: Σωκράτης, Καποδίστριας, Φειδίας, Αλκιβιάδης και Βενιζέλος. Ο Ελευθέριος και όχι ο Ευάγγελος, προσθέτω εγώ. Κάπως έτσι, λοιπόν, γράφει την ιστορία η κυρία Γιάννα με τα ίδια της τα χέρια. Τοποθετεί έστω και έμμεσα τον εαυτό της ανάμεσα σε Σωκράτη και Καποδίστρια. Αυτά.

Μια γυναίκα µε την προσωπικότητά της δεν µπορεί να µένει αδρανής

«Ο υπέρµετρος πλούτος είναι άλλη µια µορφή φτώχειας» έχει πει ο ακαδηµαϊκός Ζωρζ Πιλαλί.

ΣΧΕΤΙΚΑ µε τις συγγραφικές ενασχολήσεις της κ. Γιάννας, υπάρχει κι ένα πρακτικό ζήτηµα. Μια γυναίκα µε την προσωπικότητα της Αγγελοπούλου αλλά και µε την ενέργειά της δεν είναι δυνατόν να µείνει αδρανής. Τα παιδιά της έχουν µεγαλώσει. Επαγγελµατικές ασχολίες δεν έχει, άρα πρέπει µε κάποιο τρόπο να δραστηριοποιηθεί. Τι να κάνει, δηλαδή, κάθε πρωί που ξυπνάει;

Να βλέπει τους Καµπουράκηδες και µετά τη Μενεγάκη; Ή να κάτσει στη κουζίνα για να φτιάξει στον κ. Θόδωρο κοχλιούς µπουµπουριστούς όπως τους κάνουνε στην Κρήτη; Ούτε είναι κανένα κοριτσάκι να ασχολείται κάθε µέρα µε τα νύχια και τα µαλλιά της.

Ούτε λένε τίποτα τα λεφτά. Οπως έχει πει, άλλωστε, κι ο ακαδηµαϊκός Ζωρζ Πιλαλί, «ο υπέρµετρος πλούτος είναι άλλη µια µορφή φτώχειας». Τι να τα κάνεις τα λεφτά, όταν δεν µπορείς να σκοτώσεις την ώρα σου; Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι αρκετοί πλούσιοι και διάσηµοι έχουν οδηγηθεί σε άλλες ατραπούς, µε οδυνηρές συνέπειες. Τι πιο ευγενές, λοιπόν, από τη συγγραφική τέχνη;

Οι κοµπλεξικοί µόνο βγάζουν την κακία τους µε το να λοιδορούν και να ειρωνεύονται. Οτι, αφού κανείς δεν ασχολείται µε την κ. Αγγελοπούλου, ασχολείται η ίδια µε τον εαυτό της γράφοντας το βιβλίο. Μικροπρέπειες. Και θα πάρουν την απάντηση µέσω της ποιητικής συλλογής που θα κυκλοφορήσει του χρόνου στη δεκαετή επέτειο των Αγώνων του 2004. Εδώ έκανε έκθεση ζωγραφικής ο Λάλας. Δεν µπορεί να γράψει ποιήµατα η κ. Αγγελοπούλου;

Ο λαός µε την ψήφο του τους δίνει την εξουσία

ΣΤΑ εγκλήµατα και γενικότερα στις αξιόποινες πράξεις υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί. Στην υπόθεση της ληστείας του δήµου Θεσσαλονίκης, το δικαστήριο έκρινε ενόχους τους τρεις φυσικούς αυτουργούς. Ηθικοί αυτουργοί ούτε υπήρξαν ούτε προφανώς αναζητήθηκαν. Κι όµως υπάρχουν. Και δεν είναι ένας και δύο. Είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Είναι όλοι αυτοί που ψήφιζαν για τριάντα χρόνια Βασίλη Παπαγεωργόπουλο. Χάνεις το µέτρηµα πόσες φορές είχε βγει βουλευτής και δήµαρχος. Ετσι είναι. Αν υπάρχουν λαµόγια στην πολιτική, ο λαός µε την ψήφο του τους δίνει την εξουσία. Ο λαός της Θεσσαλονίκης ψήφιζε για τριάντα χρόνια Τσοχατζόπουλο.

Ο ελληνικός λαός εκλέγει τους δηµάρχους. Τους αµέτρητους Παπαγεωργόπουλους ανά την επικράτεια. Και για να γίνει «ληστεία», δεν πρέπει να µπει κατ' ανάγκη το χέρι στο ταµείο όπως στη Θεσσαλονίκη. Τι σηµασία έχει για τον πολίτη µε ποιον τρόπο έχουν χρεοκοπήσει ο δήµος της Αθήνας και του Πειραιά; Το αποτέλεσµα µετράει. Αν στη Θεσσαλονίκη τα κλέψανε και στην Αθήνα Ντόρα και σία και στον Πειραιά Φασούλας και σία τα σπαταλήσανε, δεν αλλάζει τίποτα. Το αποτέλεσµα µετράει. Και το αποτέλεσµα είναι το ίδιο. Ο λαός που τους έκανε δηµάρχους είναι ο ηθικός αυτουργός.

Στην πέτρα της υποµονής προσµένουµε το θάµα.
- Ευάγγελος Βενιζέλος

ΕΡΩΤΗΣΗ Στους δώδεκα τρόπους επιθετικής ανάπτυξης του Δώνη συµπεριλαµβάνεται και το κατεβασµένο σηµαιάκι του Ακρίβου;

Πηγή: Goal

Γνώμες LIFE