Δεν γράφω για την 40ή επέτειο του Πολυτεχνείου με μια μέρα καθυστέρηση. Την αφορμή για το θέμα μου την έδωσε ένα κείμενο που έπεσε στα χέρια μου σήμερα, 18 Νοεμβρίου 2013. Για το Πολυτεχνείο, έτσι κι αλλιώς, δεν είχα καμία διάθεση να ξαναγράψω. Έχω -με πίκρα- αποδεχθεί και «χωνέψει» πλήρως πως το μήνυμά του έχει ξεπουληθεί μαζί με την πλειοψηφία των ανθρώπων της γενιάς του. Πώς, αλήθεια, να πείσεις ένα παιδί ότι οι «καλοί» εκείνης της «ταινίας» μεταλλάχτηκαν σε βαμπίρ στην επόμενη; Πώς να του εξηγήσεις ότι η Χούντα άφησε ουσιαστικά στο πόδι της τους ...Χουντίνι της πολιτικής;

Τους μάγους που μπορούν να κάνουν το άσπρο, μαύρο; Τα λεφτά, πουλιά που πετάξανε και φύγαν; Τη δημοκρατία, ολιγαρχία; Την περήφανη Ελλάδα, του κλότσου και του μπάτσου; «Ποιο ήταν το μήνυμα;», θα αναρωτηθεί το παιδί και θα έχει δίκιο. Διάβασα σε ένα «φωτογραφικό» διαδικτυακό ανέκδοτο πως «μια ραδιοφωνική παραγωγός με μόλις μία ώρα πρόγραμμα, έκανε καριέρα για μια ζωή». Δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Ελάχιστη η υπερβολή: απλώς, δεν ήταν καν ραδιοφωνική παραγωγός. Για να μην μένουμε μόνο σε αυτήν, το ίδιο συνέβη και με πολλούς άλλους. Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Σαν να ήταν ένα παραμύθι, του οποίου οι πρωταγωνιστές «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς...». Άσε μας εμάς...

Διάβασε περισσότερα στο: «Η άποψή μου για τα γκρίκλις...» | gazzetta.gr
 

Γνώμες LIFE