Αυτή τη φορά με αφορμή τον πρίγκιπα του Παναθηναϊκού, σε συνδυασμό με το τέλος του Ευρωμπάσκετ. Στο ρόλο του πρίγκιπα ο υπογράφων, τη βραδιά του ιστορικού ημιτελικού του Ευρωμπάσκετ του 1989.
Λίγες μέρες πριν από εκείνο το σαββατόβραδο είχα βρεθεί... πολύ κοντά με την Αγγελική, την μπάνικη, μικρή αδερφή της Ανθούλας, που κι αυτή ήταν μπάνικη, αλλά ήταν και δεύτερη ξαδέρφη μου όπως ισχυριζόταν τότε η μάνα μου. Όπως αποδείχθηκε δεν ήταν, αλλά η μάνα είχε ανακαλύψει αυτή τη φόρμουλα για να μην έχω πολλά πολλά με την Ανθούλα, επειδή κι εκείνη δεν είχε πολλά πολλά με τη μάνα της: «Δεν είναι να έχει κανείς πολλά πολλά με δαύτους», έλεγε. Τρέχα γύρευε η μάνα μου, αλλά άμα τη ρώταγα «από πού είναι δεύτερη ξαδέρφη μου η Ανθούλα;», θα μου έλεγε «μην τα σκαλίζεις γιατί βρομάνε» και «με αυτή την ξεροκεφαλιά σου, θα με πεθάνεις άρρωστη γυναίκα» (δεν ήμουν ξεροκέφαλος, δεν ήταν άρρωστη).
Η Ανθούλα, λοιπόν, ήταν –σύμφωνα με την επικρατούσα αντίληψη– δεύτερη ξαδέρφη μου, άρα κατά πάσα πιθανότητα ήταν και η αδερφή της η Αγγελική δεύτερη ξαδέρφη μου. Αλλά μου άρεσε και –όπως έλεγα νωρίτερα– είχαμε βρεθεί πολύ κοντά. Τόσο κοντά, που οι αποστάσεις παραλίγο να ήταν αρνητικές και να πέθαινα την «άρρωστη μάνα», ακριβώς τη στιγμή που ο Θεός θα έριχνε «φωτιά να με κάψει», όπως απειλούσε πάντα ο παπα-Νίκος όσους γλυκοκοίταζαν κατά το σόι τους.
Διαβάστε την υπόλοιπη ιστορία στο gazzetta.gr