Η μπάλα στη ρουλέτα της κριτικής των φετινών -αγωνιστικών και μη- πεπραγμένων της ΑΕΚ δεν σταματάει ποτέ να κυλά. Πηδάει από νούμερο σε νούμερο χωρίς να κάθεται πουθενά. Μαζί της κι η ευθύνη. Από τους ώμους των μετόχων σ’ αυτές των παικτών, από εκεί σ’ αυτούς του προπονητή. Μετά χρησιμοποιούνται όλοι οι προηγούμενοι συνδυασμοί σε δυάδες (ή τριάδες στο τσακίρ κέφι) και πάλι από την αρχή.

Αυτή την περίοδο είμαστε στη φάση «διώχτε τον Χιμένεθ κι ας μας προπονεί κι ο Τσέκολι». Ο Ισπανός παρουσιάζεται ως κυρίως υπεύθυνος για τα αγωνιστικά χάλια της ομάδας αφού «έχει πρόβλημα στο κοουτσάρισμα» και ταυτοχρόνως «συνεχίζει να κρύβεται πίσω από την δικαιολογία “εγώ μόνο τον Κάλα και τον Χοσέ Κάρλος έφερα”». Από τα ρεπορτάζ προκύπτει ότι η διοίκηση θέλει να τον αντικαταστήσει, απλώς δεν έχει προς το παρόν να του καταβάλλει τα λεφτά της αποζημίωσης, την ίδια ώρα που οι παίκτες εν πολλοίς τον στηρίζουν.

Αυτό πρακτικά σημαίνει τα εξής: ότι μια ομάδα με δυσβάσταχτα οικονομικά προβλήματα όπως η φετινή ΑΕΚ, που έχει ανάμεσα στα υπόλοιπα χρέη της και την πλειοψηφία των παικτών 10 μήνες απλήρωτους, θα δώσει τα πρώτα «σοβαρά» χρήματα που θα μαζέψει για να διώξει τον νυν προπονητή, ελπίζοντας ότι το «ηλεκτροσόκ» του επόμενου θα λειτουργήσει θετικά. Ίσως και όχι βέβαια, μια και ο αποδιοπομπαίος τράγος του σήμερα είναι ο «κουβαλήστε τον πάνω στην ασπίδα» ήρωας του αύριο.

Τι μένει στην εξίσωση; Οι παίκτες. Με όλα τα προβλήματα και τις αναποδιές που της έτυχαν, οι διοικούντες την ΑΕΚ δήλωσαν ικανοποιημένοι μετά το οριστικό κλείσιμο του ρόστερ (βλ. Βάργκας). Το πρόβλημα είναι ότι η μαγιά δεν δείχνει να δένει. Δεν είναι περίεργο αυτό, συμβαίνει και σε άλλους, όπως για παράδειγμα στον φετινό Άρη. Με απολογισμό 4 νίκες, 1 ισοπαλία, 3 ήττες και τερματα 10-13 στα μέχρι στιγμής επίσημα παιχνίδια της, η ομάδα -χωρίς να παραπαίει- εμφανίζει δισεπίλυτους γρίφους σε όλες της τις γραμμές.

Από τη θέση του τερματοφύλακα, όπου οι μέχρι τώρα συμπαθείς εμφανίσεις του Αραμπατζή καλύπτουν τις μετριότατες του Κωνσταντόπουλου μέχρι την άμυνα, όπου σε κάθε εμφάνιση διδύμου πλην αυτού των Δέλλα-Μανωλά αρχίζει το σταυροκόπημα και οι βασκανείες στην εξέδρα. Από εκεί στο κέντρο, όπου Μάκος και Βάργκας αδυνατούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και όπου ο «σολίστας» Χοσέ Κάρλος δείχνει μαέστρος χωρίς μπαγκέτα, μέχρι την επίθεση, όπου ο Μπέλεκ φαντάζει άνευρος, ο Σιαλμάς αδυνατών να δώσει λύσεις στο σκοράρισμα, ο «Λύμπε» εμφανίζει τις τελευταίες του αναλαμπές και ο Γκουντγιόνσεν παρουσιάζεται μονίμως άκεφος και δύσθυμος.

Αυτή η βασική αλήθεια δεν μακιγιάρεται ούτε με κραυγές, ούτε με ανακοινώσεις οργανωμένων, ούτε φυσικά με ευχολόγια. Κι όσο φαντάζει ως αξίωμα η πεποίθηση της ΑΕΚ να προβάλλει πάντα φιλοδοξίες τίτλου, τόσο μεγαλύτερη προβάλλει η ανάγκη της προσγείωσης στα σημάδια της πραγματικότητας που είναι αμείλικτα. Αυτά λένε ότι είναι άσκοπο να τάζεις από συνήθεια, ειδικά σε μια περίοδο που είναι ούτως ή άλλως τόσο πασιφανώς σκληρή και αυταπόδεικτη, που δεν χρειάζεται/της πρέπει καθόλου μέικ-απ. Το να βάλεις τον πήχη πιο χαμηλά δεν είναι μειωτικό: καλύτερα έτσι, παρά να περνάς συνέχεια από κάτω.

ΠΗΓΗ: sport-fm.gr

Γνώμες LIFE Χιμένεθ Ποδόσφαιρο Αδαμίδης ΑΕΚ Superleague SPORTS