Η «Απαγωγή» είναι ένα συναρπαστικό δείγμα της ομάδας πίσω από το ισπανικό κύμα εκπληκτικών ψυχολογικών θρίλερ της τελευταίας δεκαετίας, όπως «Το Σώμα», «Το Ορφανοτροφείο» και «Τα Μάτια της Τζούλια». Ο σεναριογράφος της ταινίας «Αόρατος Επισκέπτης»  Όριολ Πάουλο πλέκει εδώ ένα αγωνιώδες θρίλερ μυστηρίου με έντονο ρυθμό και πολλές ανατροπές, ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η σπουδαία παραγωγός ισπανικών θρίλερ Μαρ Ταργκάρονα. Η εκφραστική Μπλάνκα Πορτίγιο («Ραγισμένες αγκαλιές», «Γύρνα Πίσω») πρωταγωνιστεί ερμηνεύοντας δεξιοτεχνικά μία μητέρα που θα φτάσει στα άκρα για να προστατεύσει το παιδί της, ξεπερνώντας τους ηθικούς κανόνες σε ένα ανελέητο κυνήγι γάτας-ποντικιού. Δίπλα της εμφανίζονται οι Χοσέ Κορονάδο («Το Σώμα»), Αντόνιο Ντετσέντ («Γυναίκες Μόνες») και Βισέντε Ρομέρο («Κελί 211»).

Σύνοψη

Η Πατρίτσια ντε Λούκας (Μπλάνκα Πορτίγιο), μία κορυφαία δικηγόρος, βλέπει τη ζωή της να μετατρέπεται σε εφιάλτη, όταν ο κωφάλαλος γιος της Βίκτορ εξαφανίζεται από το σχολείο χωρίς κανένα ίχνος. Λίγες ώρες μετά, το παιδί εμφανίζεται γεμάτο μώλωπες και καταϊδρωμένο, ισχυριζόμενο πως το απήγαγε ένας άντρας, από τα χέρια του οποίου κατάφερε να δραπετεύσει. Η αστυνομία κινητοποιείται και αφού δείξει φωτογραφίες υπόπτων στον μικρό Βίκτορ, ο κύριος ύποπτος συλλαμβάνεται. Ωστόσο, τα αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι ακλόνητα και ο υποτιθέμενος απαγωγέας αφήνεται ελεύθερος από την αστυνομία. Η Πατρίσια, φοβισμένη για την ασφάλεια του γιου της, παρασύρεται και υποκύπτει, ως μητέρα, σε κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ πριν: παίρνει τη δικαιοσύνη στα χέρια της. Η κατάσταση κλιμακώνεται εκτός ελέγχου και οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες…

Σημείωμα της σκηνοθέτη Μαρ Ταργκάρονα

Η ταινία είναι ένα αγωνιώδες θρίλερ που αντανακλά τον σημερινό κόσμο. Είναι ένα πορτρέτο της χαμένης αθωότητας. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί πια, αλλά άνθρωποι με αδυναμίες, φιλοδοξία και έναν εγωισμό που τους κάνει αυτό που είναι.

Μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο σε έναν λαμπρό δικηγόρο που μετά από χρόνια ως δημόσιος συνήγορος υπερασπιζόμενος μικροεγκληματίες, βιαστές και κλέφτες, γνωρίζοντας ότι είναι ένοχοι, επιλέγει να υπερασπιστεί το ίδιο είδος ανθρώπων, αλλά κερδίζοντας χρήματα;

Ποια είναι τα ηθικά όρια του συστήματος μας; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; Μπορεί η αγάπη μιας μητέρας να ξεπεράσει τους κανόνες για να προστατέψει τον γιο της; Τι περιμένουμε από τους άλλους;

Αυτές οι σκέψεις τροφοδότησαν την ταινία. Ως σκηνοθέτης προσπάθησα να οραματιστώ μια ταινία έχοντας όλα αυτά στο μυαλό μου. Τεράστια κτίρια, όπως τράπεζες, αστυνομικά τμήματα και δικαστήρια, που εκπροσωπούν το σύστημα, σχηματίζουν έναν δυσοίωνο λαβύρινθο, όπου οι χαρακτήρες χάνονται, καθώς προσπαθούν να βρουν την έξοδο. Όλοι προσπαθούν για το καλύτερο, αλλά τελικά αποτυγχάνουν. Πιστεύω ότι οι χαρακτήρες είναι η πιο συναρπαστική πτυχή της ταινίας, αμφιλεγόμενοι, δύσπιστοι και πονηροί.