Ναι, ξέρω, δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, αν και εσχάτως γίνονται πράγματα που, όντως, δεν μπορούσαν να συμβούν. Ο Σαμαράς σκόπευε να πάει στη σύνοδο κορυφής με τα μέτρα υπό μάλης. Θα τα άπλωνε επάνω στο τραπέζι. Μεγάλα μέτρα. Θα ξεκινούσαν από τη θέση του δικού μας και θα έφταναν μέχρι τον Κάμερον, στην άλλη άκρη. Όμως πήγε με άδεια χέρια, ούτε καν με ένα κέικ ή έστω με μία φανέλα του Σαλπιγγίδη.

Ο πρωθυπουργός, λοιπόν, βρίσκεται στη σύνοδο κορυφής και «δίνει μάχη». Πάντα δίνουν μάχη οι Έλληνες πρωθυπουργοί. Ακόμα και αν το φλέγον θέμα της συνόδου είναι η Βαλτική, πάντα θα είναι μία κρίσιμη σύνοδος και πάντα ο Έλληνας πρωθυπουργός θα δίνει μάχη. Και κάποια στιγμή τα ξημερώματα θα κάνει δηλώσεις στους νυσταγμένους δημοσιογράφους. Σαν μια μεγάλη παρέα που πέρασε καλά και βγήκε για πατσά.

Το πρόβλημα του Σαμαρά είναι ότι επειδή σήμερα έχει και αρκετές χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους, όλα τα παραπάνω πρέπει να τα κάνει πειστικά. Δεν μπορεί να κάτσει δίπλα στη Μέρκελ και να βλέπουν φωτογραφίες με την καγκελάριο δίπλα σε τσολιαδάκια φυσικού μεγέθους. Τότε οι φωνές από τις διαδηλώσεις θα φτάσουν μέχρι τις Βρυξέλλες. Kαι θα τις ακούσει μόνο αυτός, κανένας άλλος. Ο Σαμαράς καλείται σήμερα να ανοίξει την κουβέντα περί πολιτικής λύσης. Ας το πει ως ανέκδοτο: ήταν ένας Γάλλος, ένας Γερμανός και ένας Έλληνας και έψαχναν μία πολιτική λύση. Πρέπει, όμως, κάπως να το πει. Όχι ότι θα έχει απτό αποτέλεσμα, το αντίκρυσμα θα είναι κυρίως επικοινωνιακό. Όμως από ένα σημείο και μετά ο πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να παίξει ένα δράμα μπροστά στους εταίρους. Ασφαλώς και κανείς δεν θα του πει να απολύσει λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους επειδή η χώρα βιώνει μία τραγωδία. Πιθανότερο είναι να του πουν ότι βουτήξαμε στο κενό επειδή έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους. Ωστόσο οφείλει να το κάνει και αυτό. Και όχι μόνο ο πρωθυπουργός.

Όσο και αν σας ακούγεται εξωφρενικό ή αναξιοπρεπές, η Ελλάδα πρέπει να προβάλλει καλά το δράμα της και να διηγηθεί όμορφα την ιστορία της προς την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Κοινώς μαζί με το ξενοδοχείο στη Σαντορίνη να δείξουμε και ένα κλειστό μαγαζί στην Πατησίων. Τρία χρόνια τώρα και δεν έχουμε καταφέρει να χειριστούμε επικοινωνιακά το πρόβλημα, δεν βρήκαμε τον τρόπο να επικοινωνήσουμε με τους λαούς που μας δανείζουν από τους φόρους τους. Αν ζούσε ο Δαλιανίδης μπορεί να γυρίζαμε το εθνικό μας μιούζικαλ. Αλλά δεν του πάει του Σαμαρά το τραγούδι. Ας ξεκινήσει αλλιώς σήμερα. Ας τους πει ότι πριν από 31 χρόνια το ΠΑΣΟΚ έγινε κυβέρνηση και πριν από 94 γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Για κανέναν τους δεν είναι δραματικά γεγονότα, αλλά η σύμπτωση θα βοηθήσει τον Σαμαρά να βρει την τραγική έκφραση που ψάχνει.  

Πηγή: protagon.gr

Οικονομία Κοινωνία LIFE