"Η τάξη και τα... ταξί!"

Τελικά το σινάφι μου φέρει ένα μεγάλο μέρος ευθύνης για το κατάντημα -όχι μόνο του ποδοσφαίρου μας- αλλά και της κοινωνίας μας γενικότερα. Τις τελευταίες ημέρες έγινε χαμός από δράση ανεξέλεγκτης (πλέον) αλητείας. Στο Αγρίνιο, αλητάμπουρες εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο και επιτέθηκαν στους παίχτες της Καλλιθέας, επειδή... τόλμησαν (!) να θέλουν να κερδίσουν.

Στο ΟΑΚΑ στο ματς της ΑΕΚ, κουκουλοφόροι εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο με σαφή πρόθεση να επιτεθούν στον σκόρερ της ομάδας τους (;) Γκερέιρο, που μόλις είχε σκοράρει. Γιος ιδιοκτήτη ΚΑΕ εισέβαλε στα γραφεία αθλητικής ιστοσελίδας και τους απειλούσε, επειδή ένας τρελαμένος έγραψε μια βλακεία για τον θείο του. Στην Τρίπολη οπαδοί του Αστέρα την «έπεσαν» στον Λαζαρίδη επειδή... είχε το θράσος να σκοράρει. Στην Ηλιούπολη οι παίχτες της Δόξας τράβηξαν τα πάθη του Ιησού από «φουσκωτούς», επειδή τόλμησαν να κερδίσουν! Στο χαντ μπολ, αληταράδες με πατέντα, μετέτρεψαν σε πεδίο μάχης το γήπεδο σε ευρωπαϊκό ματς της ΑΕΚ, ενθυμούμενοι τον ηλίθιο εαυτό τους, που όλη η Ελλάδα «σιχάθηκε» πέρυσι στη Λαμία.

Ολα αυτά τα «ωραία» έγιναν. Και το σινάφι μου, τι πρόβαλε σύσσωμο; Τα ταξί με τα οποία πήγαν οι παίχτες της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ! Μία ενέργεια που μπορεί να επαινεθεί ως άκρως ευρηματική για την υποκατάσταση εκδηλώσεων βίας, χλευάστηκε. Αντίθετα, περιπτώσεις ακραίου «κανιβαλισμού», πέρασαν στα ψιλά, σαν να είναι πλέον μια καθημερινότητα. Το χιούμορ είναι μια διέξοδος. Και του γυρίζουμε την πλάτη!