«Πληρώνω, πληρώνω!»

Σε μια από εκείνες τις ωραίες εκπομπές για το αυτοκίνητο που έκανε παλιά στον ΑΝΤ1 ο συνάδελφός μας, και βουλευτής αργότερα, ο Αρης Σταθάκης, έτυχε να δω και μου λύθηκε η μεγάλη περιέργεια που είχα "σε όλη μου τη ζωή".
Πόσο θα 'παίρνε να πας οδικώς Αθήνα-Θεσσαλονίκη, τηρώντας ευλαβικά σ' αυτά τα πεντακόσια-τόσα χιλιόμετρα τα σήματα που μαθαίνεις στα 18 για να σου δώσουν άδεια οδήγησης. Δεν είχα, εννοείται, καμία όρεξη να...δοκιμάσω μονάχος. Αλλά πειραματίστηκε "με τον σταυρό στο χέρι", και αυτή ήταν η επιτυχία της άλλωστε, η εκπομπή για λογαριασμό μας. Το πόρισμα ήταν αμείλικτο! Δώδεκα ώρες "με το ρολόι". Ευτράπελο. Αλλά και ωφέλιμο. Γιατί έδινε την τροφή, στη σκέψη πώς μπορεί να γίνει ο συγκερασμός. Του "γράμματος" του κώδικα και της κοινής λογικής.

Ταξίδεψα μεσοβδόμαδα στη Λάρισα. Με σταμάτησε η Τροχαία Εθνικών Οδών, στο σημείο-90. Εκεί που τελειώνει η "ευθεία της Θήβας". Ενας καλοσυνάτος αστυνομικός μου έδειξε τι έγραψε το ραντάρ. 152. Σωστά. Με τόσα, πάνω-κάτω, πήγαινα. Τα ραντάρ τους, μπορούν να είναι ήσυχοι πως λειτουργούν με ακρίβεια. Δεν είχα κανένα λόγο να το αμφισβητήσω. Ετρεχα με 152 πράγματι, όχι με...202 πάντως, σε δρόμο άδειο και ευθύ. Υπέρβαση ορίου ταχύτητας. Εκανε ο άνθρωπος τον έλεγχο στα χαρτιά, έκοψε το πρόστιμο, με ρώτησε και τι θα κάνει η Εθνική, "καλά θα πάμε" τον καθησύχασα, "προλαβαίνεις άνετα" με καθησύχασε κι αυτός, έφυγα.

Είμαι 47 ετών, όχι 17, και έχω οδηγήσει στη ζωή μου, και στην Ελλάδα και στο άγνωστο του εξωτερικού, όσο χρειάζεται για να ξέρω ότι το πόσο τρέχεις δεν θα σου το πει το σήμα στο πλάι, ούτε ο τροχονόμος, σου το λέει ο δρόμος μπροστά. Μονάχος και στην ευθεία, θα πας πιο γρήγορα. Με άλλα αυτοκίνητα αριστερά ή δεξιά, και σε στροφές, θα πας πιο χαλαρά. Θα σου το πει, επίσης, ο ήχος του αυτοκινήτου. Εκεί που αρχίζει το ζόρι, τραβάς το πόδι απ' το γκάζι και το ζόρι (το ακούς να) τελειώνει. Κοινή λογική. Είμαι 47 ετών, στο σπίτι μου έχουν μεγαλώσει δύο παιδιά και μεγαλώνουν άλλα δύο, κι αυτό είναι όσο χρειάζεται για να συναισθάνομαι και την ευθύνη της οδήγησης δίχως ρίσκο. Για εμένα, για όσους εξαρτώνται από εμένα, γι' αυτούς στα άλλα αυτοκίνητα που δεν μου χρωστάνε το παραμικρό.

Επίσης, να δηλώσω ότι δεν συμμετέχω, ιδίως τώρα που πάει να γίνει όχι κίνημα αλλά μόδα, στα πάσης φύσεως "δεν πληρώνω". Απ' τις μόδες, απομακρύνομαι αντανακλαστικά. Πληρώνω. Και διόδια (όσο χαζό και να θεωρώ το να σταματάς κάθε 50-60 χιλιόμετρα, ξανά και ξανά, γι' αυτή τη δουλειά), και πρόστιμα, και τέλη, και τακτικό φόρο, και έκτακτη εισφορά, και τέλος ακίνητης περιουσίας, και περαίωση, όλα. Εννοείται ότι, με το που γύρισα στην Αθήνα, η πρώτη δουλειά ήταν (απ' τη σκέψη ότι αλλιώς, άμα το αφήσω, θα το ξεχάσω) να πάω στα ΕΛΤΑ της γειτονιάς και να πληρώσω και αυτό το πρόστιμο. Αμα το πληρώνεις αμέσως, έχει και έκπτωση!

Η συνήθης διαδικασία με τους δημοσιογράφους είναι ότι ο αστυνομικός συντάκτης θα κάνει το κονέ κι ο παραβάτης θα πάει με την πρώτη ευκαιρία την κλήση στον διοικητή, θα πει το κλασικό ψέμα (που και οι δύο ξέρουν πως είναι ψέμα αλλά το αποδέχονται σε σιωπηρή αμοιβαιότητα) ότι έτρεχε για ρεπορτάζ, κι αφού δεν πρόκειται για κάτι χοντρό, μέθη ή να περάσεις με κόκκινο και τέτοια, το πρόστιμο σβήνεται. Μολονότι ήμουν αυταπόδεικτα σε "δημοσιογραφική αποστολή", πήγαινα να πω το ματς Ελλάδα-Καναδάς στο Mega, και να ήθελα δεν είναι κάτι που κρύβεται, ωστόσο δεν μπήκα στη διαδικασία.
 

Οχι από ηθική. Για τους εξής δύο, πολύ πρακτικούς, λόγους. Ο ένας είναι ότι, από τεμπελιά, βαριέμαι να τρέχω στην Τροχαία. Καλύτερα, στα ΕΛΤΑ της γειτονιάς. Δυο βήματα απ' το σπίτι, να τελειώνουμε. Ο δεύτερος είναι ότι...ντρέπομαι. Και μόνο στην ιδέα ότι ο διοικητής, μετά, στον κύκλο του θα 'χει να διηγείται ("πού να σας τα λέω, σήμερα γνώρισα τον Τάδε, καλό παιδί, καλός και στη δουλειά του, αλλά και μέγας τσίπης, γύρευε πόσα βγάζει, κι όμως μου ήρθε για να του σβήσω μια κλήση") δεν πληρώνω το πρόστιμο απλώς, το πληρώνω ακόμη και δίχως την έκπτωση.

Προς τι, λοιπόν όλο αυτό το κατεβατό; Για ένα, και μόνο, λόγο. Γιατί, όπως ένιωσα ότι ελέγχθηκα και τιμωρήθηκα "με το γράμμα" μεν αλλά κόντρα στην κοινή λογική, ένα χάπι όσο να 'ναι δύσκολο να το καταπιεί κανείς, το ίδιο είμαι σίγουρος πως νιώθουν, κάθε μέρα στους καλούς ή κακούς δρόμους μας, μερικές χιλιάδες συνέλληνες. Η μοναδική διαφορά μας είναι ότι εκείνοι, ενδεχομένως, δεν διαθέτουν ένα βήμα σαν ετούτο δω για να το εκφράσουν. Οχι σαν διαμαρτυρία, καν. Να εκφράσουν/εκφράσουμε την απλή παράκληση για λίγη παραπανίσια κοινή λογική.

Πηγή: contra.gr