Στα παπούτσια του Παύλου και του Ζοτς

Το τελευταίο διάστημα -από άποψη και λόγω ...«φτώχειας»- δεν σχολιάζω συχνά τα περί του ελληνικού αθλητισμού. Συμβαίνουν πολύ σημαντικότερα γύρω μας. Ωστόσο…Γράφει ο Miltos+

Ωστόσο, τα παρακολουθώ συστηματικά για επαγγελματικούς λόγους, ίσως κι από επαγγελματική διαστροφή. Παρότι έχω την αίσθηση πως αυτό που θα δούμε τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα της Τρόικας, θα είναι ποδόσφαιρο της Τρόικας, μπάσκετ της Τρόικας, η τρόικα του Καράμπελα (όχι αυτού που πήγε στη Λεβάντε - άλλου) και ο χώρος υποδοχής (της τρόικας) της Χάιδως.

Η -προσωρινή και μακάρι να υπήρχαν λόγοι να γίνει και μόνιμη- επιστροφή μου στον αθλητικό χώρο, οφείλεται στη συνέντευξη που έδωσε ο νέος διοικητικός ηγέτης της Καέ Παναθηναϊκός. Όχι τόσο στην ηγετική του εμφάνιση, όσο σε κάποιες δεύτερες σκέψεις που μου έφερε στο μυαλό.

Εν πολλοίς, ίσως κι επειδή δεν είμαι «μπασκετικός» με την έννοια του όρου όπως τον χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα, προσπάθησα να φανταστώ μια αντίστοιχη εξέλιξη στο ποδόσφαιρο. Την πλήρη «αναδόμηση» (κάποιοι θα την πουν και «διάλυση», «αποδόμηση» κτλ) της κορυφαίας ομάδας της Ευρώπης, π.χ. της Μπαρτσελόνα. Φανταστείτε, λοιπόν, τη φετινή Μπάρτσα, που πέρυσι πήρε μόνο ένα κυπελλάκι στην Ισπανία (όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός στην Ελλάδα), έμεινε δεύτερη στο πρωτάθλημα (όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός) και έφτασε στην τετράδα του Τσάμπιονς Λιγκ (όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός στην Ευρωλίγκα), να κρατάει μόνο τον εμβληματικό αρχηγό της. Όχι τον Πουγιόλ, εντάξει. Τον Τσάβι, ας πούμε. Ή, τον Μέσι, αν προτιμάτε. Έναν από τους δύο. Όπως ο μπασκετικός Παναθηναϊκός κράτησε τον Διαμαντίδη. Μιας και κράτησε και τον στρατιώτη Τσαρτσαρή, βάλτε τον Τσάβι και τον Πουγιόλ.

Διαβάστε αναλυτικά στο gazzetta.gr

Ακολουθήστε το sportdog.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις