«Το παιδί αυτή τη στιγμή παίζει σε γνωστή παράσταση σε θέατρο της Αθήνας, έχει πάρει εξαιρετικές κριτικές. Έχουμε έναν πολύ καλό ηθοποιό και πρέπει να τον αγκαλιάσουμε. Πάει πάρα πολύ καλά στο θέατρο, θα πάω να τον δω σε λίγες μέρες και πιστεύω ότι θα βρει κι άλλες δουλειές μετά από αυτήν. Διαβάζω καταπληκτικές κριτικές για εκείνον, δεν είναι χωρίς δουλειά, πρωταγωνιστεί»

«Υπάρχει ρατσιμός. Είναι τελείως λάθος να συνδέουν το παραχθέν έργο με την προσωπική ζωή κάποιου. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει το δημιούργημα όλων των ανθρώπων μιας σειράς. Επίσης δεν έχει αποφανθεί ακόμα το δικαστήριο για τίποτα και υπάρχει και το τεκμήριο της αθωότητας. Κανένας νόμος δεν λέει ότι κόβουμε μια σειρά για την προσωπική ζωή του καθενός». Συμπλήρωσε για τις αντιδράσεις που υπήρξαν για την επανάληψη των Απαράδεκτων την Πρωτοχρονιά.

Ποια είναι η παράσταση και ο επαναστατικός ρόλος του

Με μεγάλη επιτυχία συνεχίζονται οι παραστάσεις του έργου «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και έναν θίασο δεκατριών ταλαντούχων ηθοποιών μεταξύ αυτών και ο γιός του Πέτρου Φιλιππίδη, Δημήτρης Φιλιππίδης, που ξεκινάει την δική του πορεία στο σανίδι και εν γένει στο εγχώριο καλλιτεχνικό στερέωμα

Ο Δημήτρης Φιλιππίδης

Ο Δημήτρης Φιλιππίδης είναι νέος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 10 Αυγούστου του 1997 και έχει σπουδάσει υποκριτική στο Εθνικό Θέατρο. Παράλληλα με τις σπουδές του, ο Δημήτρης Φιλιππίδης εργαζόταν στην υποδοχή του θεάτρου ΑΚΡΟΠΟΛ στο μιούζικαλ "Mamma Mia". Ο Δημήτρης Φιλιππίδης έχει συνεργαστεί με τον πατέρα του, αφού έχουν επιμεληθεί μαζί την μετάφραση του έργου «Εγκλημα στο Οριεντ Εξπρές» αλλά και του «Ο κατά φαντασίαν ασθενής», του Μολιέρο. Φέτος συμμετέχει και στη σειρά της ΕΡΤ "Τα Καλύτερά μας χρόνια".

 

 

Όπως διαβάζουμε στο Αθηνόραμα: "Οι ερμηνείες είναι απολαυστικές, συλλαμβάνουν με ευστοχία τη, χρωματισμένη με σαρκαστικές πινελιές, ανθρώπινη τοιχογραφία που έχει συνθέσει ο συγγραφέας – ειδικά αυτή της Ιωάννας Κολλιοπούλου, που κεντάει πόντο πόντο το ρόλο της Σοφίας και υπονομεύει το χαριτωμένο του περίβλημα με υπόγεια "ροκ" διάθεση, αλλά και του Νέστορα Κοψιδά (Φάμουσοφ), του Ερρίκου Μηλιάρη (Μολτσάλιν) και της Αθανασίας Κουρκάκη (Νατάλια). Και βέβαια ξεχωρίζει ένα πολύ καλό ντεμπούτο: η πάλλουσα, στιβαρή και σίγουρη παρουσία του Δημήτρη Φιλιππίδη στο ρόλο του Τσάτσκι, του "επαναστατημένου" νέου που ξεγυμνώνει την υποκριτική υπόσταση των συμπολιτών του. Μένει όμως ως επίγευση το ερώτημα: Μια αποχαυνωμένη κοινωνία πριν τη δίνη σαρωτικών αλλαγών και ένας φλογισμένος αντιήρωας δεν θα έπρεπε να είναι το κέντρο βάρους μιας παράστασης που θα μας αφορούσε και πέρα από το επίπεδο της καλαισθησίας; Το έργο έχει το υπόστρωμα για να μιλήσει αμεσότερα, χωρίς να εξαναγκαστεί σε εκσυγχρονισμό, όμως στη σκηνή απολαμβάνουμε περισσότερο έναν πανέμορφο πίνακα εν ζωή παρά μια ιδεολογικά φορτισμένη παράσταση".

Το Θέατρο της οδού Κυκλάδων

Το Θέατρο της οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής, ένα από τα σημαντικότερα και επιδραστικότερα θέατρα της αθηναϊκής σκηνής, περνάει στη νέα του εποχή. Χτίζοντας γέφυρες με τη σπουδαία ιστορία του ιδρυτή του και με το βλέμμα ταυτόχρονα στραμμένο μπροστά, o πολιτιστικός οργανισμός ‘Λυκόφως’ του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου αναλαμβάνει για τα επόμενα 10 χρόνια το ιστορικό θέατρο της Κυψέλης.

Οι πόρτες άνοιξαν στις 6 Νοεμβρίου με το έργο-σταθμός της ρωσικής δραματουργίας ‘Συμφορά από το πολύ μυαλό’ του Αλεξάντρ Γκριμπογέντοφ σε νέα έμμετρη μετάφραση της Έλσας Ανδριανού. Το θεμελιώδες αυτό κείμενο ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Λευτέρη Βογιατζή το 1986 και έκτοτε δεν παρουσιάστηκε ποτέ ξανά στην Ελλάδα.
 

Η παράσταση


Η νέα σύγχρονη προσέγγιση του Στάθη Λιβαθινού πάνω στην κλασική αυτή ρώσικη κωμωδία επιχειρεί να αναδείξει τις -σχεδόν σκανδαλώδεις- αναλογίες του με το δικό μας “σήμερα” και συνομιλεί με τη δηκτική ανατομία των αρχών του ρωσικού 19ου αιώνα που έχει φιλοτεχνήσει ο Γκριμπογέντοφ αξιοποιώντας τα μοτίβα της κλασικής ευρωπαϊκής κωμωδίας κάτω από τα οποία αναδύονται συνεχώς η ανελέητη κριτική και η πικρή επίγνωση.

Η ματαιωμένη επιστροφή και η κανιβαλική κατακρήμνιση του ευφυούς πολυτάλαντου που αρνείται με απόλυτο τρόπο να προσαρμοστεί σε μια κοινωνία που αποθεώνει τη μετριότητα, η μετωπική σύγκρουση μιας ειλικρινούς ιδεολογικής στάσης με την αέναη προσαρμογή που εξασφαλίζει την επιτυχία, η απουσία ελπιδοφόρας πολιτικής δράσης σε εποχές που υπάρχει απόλυτη ανάγκη αλλαγής ενώ το νέο δεν διαφαίνεται ακόμη, η αντιπαράθεση ενός πολιτισμού εικονικής ελαφρότητας με τις πραγματικές ανάγκες επιβίωσης, ο χρόνος που αλλοιώνει τα πάντα οδηγώντας τα στο αναπόφευκτο τέλος, η ερωτική προδοσία που ακυρώνει σχέσεις ζωής αντικαθιστώντας τις με ανούσιες συμβατικές, είναι μόνο μερικά από τα θέματα που εντοπίζονται, τόσο στο χαοτικό παρόν μας, όσο και στην κοινωνία την οποία στοχοποιεί η οξεία σατιρική ματιά του Γκριμπογέντοφ.