Ουσιαστικά, επιχειρήθηκε να προβλεφθεί αν η παραπαίουσα οικονομικά Ευρώπη, θα διατηρήσει μεσοπρόθεσμα τα πρωτεία στη βιομηχανία του ποδοσφαίρου ή οι αναπτυσσόμενες οικονομίες παγκοσμίως κατορθώσουν να πάρουν τα πρωτεία.

Η άνιση κατανομή ισχύος στον κόσμο είναι γνωστή. Οι ισχυρότερες οικονομικά χώρες του κόσμου –ας υποθέσουμε ότι– είναι οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Κίνα, η Ρωσία, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Βραζιλία και η Γαλλία. Στην κατάταξη της FIFA οι οκτώ κορυφαίες ομάδες είναι συνήθως με μικρές αποκλίσεις στα τελευταία χρόνια, η Βραζιλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Αργεντινή, η Ιταλία και η Αγγλία. Διαπιστώνεται ότι οι δύο κατατάξεις διαφέρουν μεταξύ τους.

Η Αργεντινή, παρά τη ραγδαία ανάπτυξή της που αγγίζει το 10%, ακόμη προσπαθεί να επουλώσει τις πληγές της από την οικονομική κρίση του 2002. Η Βραζιλία αντίθετα αναπτύσσεται αλματωδώς, Γερμανία και Ολλανδία, με τα πλεονάσματά τους είναι η εξαίρεση στη χρεοκοπημένη Ευρώπη την οποία εκφράζουν οπωσδήποτε οι τρεις άλλες δυνάμεις Ισπανία, Ιταλία και Πορτογαλία. Σ’ αυτό υπάρχει εξήγηση.

Η διάδοση του αθλητισμού από τη Δύση προς τον υπόλοιπο κόσμο στους δύο τελευταίους αιώνες έγινε κατά τρόπο άνισο γεωγραφικά, αλλά και στα αθλήματα. Για παράδειγμα, ακόμη και τώρα η μόνιμη συζήτηση στη FIFA είναι το πώς τόσα χρόνια δεν κατάφεραν οι διοικήσεις της να διαδώσουν το ποδόσφαιρο στην αγορά των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί, με ισχυρή πολιτιστική ταυτότητα, αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να καταστήσουν το ποδόσφαιρο δημοφιλέστερο από τα παραδοσιακά αθλήματά τους όπως το αμερικάνικο ποδόσφαιρο, το χόκεϊ και το μπάσκετ. Στην Ινδία, που σήμερα θεωρείται ο γίγαντας ο οποίος σε λίγα χρόνια θα είναι σε θέση να απειλεί οικονομικά την Κίνα, προτίμησε το κρίκετ ή το χόκεϊ επί χόρτου.

Στην Κίνα, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε για να διαδοθεί το ποδόσφαιρο, η ισχυρή παράδοσή της στα ατομικά και κυρίως ολυμπιακά αθλήματα δεν ξεπεράστηκε. Το ποδόσφαιρο κυριαρχεί στην Ευρώπη, στην Αφρική και στη Λατινική Αμερική και οι αθλητές δεν προτιμούν τις ισχυρές οικονομικά χώρες για να παίξουν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων. Στην Ευρώπη το ποδόσφαιρο είναι το κυριότερο εξαγώγιμο προϊόν. Το Τσάμπιονς Λιγκ ή η Πρέμιερ Λιγκ παραμένουν εξαιρετικά δημοφιλή τηλεοπτικά προϊόντα στην Κίνα ή τις ΗΠΑ, αντίθετα οι Αμερικανοί προωθούν το μπάσκετ (ΝΒΑ), ενώ οι υπόλοιπες ισχυρές χώρες δεν έχουν ακόμη μπει στη διαδικασία προβολής και διάδοσης δικών τους αθλημάτων.

Για παράδειγμα, στην Ινδία, που το κρίκετ ή το χόκεϊ είναι εθνικά αθλήματα, πριμοδοτείται η προώθηση των αγώνων της εθνικής ομάδας στην αγορά της Αγγλίας για ευνόητους λόγους, λειτουργώντας με πληθυσμιακά κριτήρια. Σε αντίθεση με την Κίνα, η Ινδία αποφεύγει προς το παρόν να αναλαμβάνει μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις, αν και θα μπορούσε κάλλιστα με βάση την οικονομική δυνατότητά της.

Ετσι όπως φαίνεται, οι ισορροπίες στον χώρο του ποδοσφαίρου δεν μοιάζουν να διαταράσσονται από την αναδιανομή του πλούτου και τις αλλαγές στον χάρτη της παγκόσμιας οικονομίας. Η είσοδος Σαουδαράβων –μέχρι στιγμής– δισεκατομμυριούχων στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, βοηθά κυρίως στη διάδοσή του στις αραβικές ή ασιατικές χώρες.

Προτιμούν όμως να επενδύσουν στα σίγουρα παρά να προσφέρουν τα εκατομμύριά τους για να καταστήσουν ανταγωνιστικά τα πρωταθλήματα του Κατάρ, της Σ. Αραβίας ή των ΗΑΕ. Και το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί από τη συγκέντρωση κεφαλαίου στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, προς το παρόν τουλάχιστον, του εξασφαλίζει τη βιωσιμότητα για την επόμενη πενταετία. Οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη πρόβλεψη θα είναι επικίνδυνη.

Πηγή: exedrasports

Ευρώπη Κόσμος LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS