Του Marc Champion

Η συνέντευξη του Τάκερ Κάρλσον με τον Βλαντιμίρ Πούτιν ήταν κατά κάποιο τρόπο τόσο "τρομακτική" όσο πολλοί φοβόντουσαν ότι θα ήταν. Ο Κάρλσον πετούσε "ερωτήσεις" για να βοηθήσει τον Ρώσο πρόεδρο να διαδώσει τη συνηθισμένη του σειρά από μισές αλήθειες και ξεκάθαρα ψέματα σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, ενώ στη συνέχεια ο Αμερικανός παρουσιαστής δεν αμφισβητούσε κανένα από αυτά. Επρόκειτο για ένα δώρο για τον Πούτιν, μια ασφαλή πλατφόρμα μέσω της οποίας οι Αμερικανοί καλούνταν να πιστέψουν ότι φέρουν κάποιου είδους ευθύνη για τη βάναυση εισβολή του.

862 μ.Χ.

Ωστόσο, για τη συντριπτική πλειοψηφία των θεατών οι οποίοι δεν είναι εξοικειωμένοι με τις εμμονές οι οποίες οδήγησαν τον Πούτιν στον πόλεμο, ο Κάρλσον παρείχε μια πραγματική θετική υπηρεσία. Ερωτηθείς γιατί, όταν εισέβαλε στην Ουκρανία, πίστευε ότι οι ΗΠΑ ετοίμαζαν μια αιφνιδιαστική επίθεση, ο Πούτιν δεν μπήκε καν στον κόπο να απαντήσει. Αντίθετα, έδωσε μια περίεργη διάλεξη για την ιστορία Ρωσίας-Ουκρανίας, ξεκινώντας από το 862 μ.Χ. Ο Κάρλσον συνέχιζε να ρωτά γιατί όλα αυτά ήταν σχετικά με το θέμα, ωστόσο ο Πούτιν εξηγούσε ότι εισέβαλε από την προφανώς ειλικρινή πεποίθηση ότι καταλαμβάνει εδάφη τα οποία δικαιωματικά - για ιστορικούς λόγους - ανήκουν στη Ρωσία.

Για όποιον παρακολουθεί στενά τον Πούτιν ή τον πόλεμο - και αν κρίνουμε από τις αντιδράσεις του, ο Κάρλσον δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία - δεν υπήρχε τίποτε νέο εδώ. Οι ατάκες του Πούτιν στο πεδίο της ιστορίας. για την υποτιθέμενη τεχνητή κατασκευή της Ουκρανίας είναι λίγο έως πολύ γνωστές. Είχε γράψει ένα δοκίμιο περισσότερων από 5.000 λέξεων για το θέμα το 2021, καθώς προετοιμαζόταν για τη σύγκρουση και είχε βάλει τους αξιωματούχους του ρωσικού κράτους να το διαβάσουν. Από ιστορική άποψη, πρόκειται σε μεγάλο βαθμό για κατασκευές και φαντασιώσεις. Ωστόσο, η πίστη του σε αυτό το αφήγημα είναι απαραίτητο στοιχείο για να κατανοήσει κανείς γιατί προσπάθησε να καταλάβει το Κίεβο, το οποίο, σε αντίθεση με την ακλόνητη πεποίθηση των 3,6 εκατομμυρίων κατοίκων του, το βλέπει ως ιδιοκτησία του ρωσικού έθνους. Η δυσαρέσκεια για την επέκταση του ΝΑΤΟ έπαιξε σίγουρα ρόλο, αλλά ήταν δευτερεύουσα.

Χίτλερ και Πολωνία

Για μια ιδέα του πόσο στρεβλές είναι οι ιστορικές αναλύσεις του Πούτιν, σκεφτείτε τι είπε σχετικά με την πιο γνωστή - από ιστορική άποψη - περίοδο γύρω από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ, ο σημαντικότερος ισχυρισμός που θέλησε να κάνει ήταν ότι η Πολωνία συνεργαζόταν με τον Αδόλφο Χίτλερ όταν εκείνος εισέβαλε στη Βαρσοβία το 1939. Εν τω μεταξύ, η Σοβιετική Ένωση - η οποία στην πραγματικότητα υπέγραψε σύμφωνο με τον Χίτλερ το ίδιο έτος για τη διχοτόμηση της Πολωνίας μεταξύ τους και συμφώνησε να μην ενωθεί με τη Βρετανία και τη Γαλλία για να πολεμήσουν τη Γερμανία - κατά κάποιο τρόπο δεν συνεργάστηκε με τον Γερμανό δικτάτορα. Ψάξε βρες τι μπορεί να εννοούσε ο Ρώσος ηγέτης. Η Σοβιετική Ένωση (και η Ρωσία, ως τμήμα της) μπήκε στον πόλεμο όταν ο Χίτλερ έσπασε τη συμφωνία και βάδισε προς τη Μόσχα, δύο χρόνια αργότερα.

Ευτυχώς για τον Πούτιν, όμως, ο Κάρλσον ήταν εκεί για να τον "σέρνει" συνέχεια πίσω στο μήνυμα που ήθελε να περάσει. Δηλαδή, ότι η Ρωσία είναι θύμα της δυτικής επιθετικότητας και δεν είχε άλλη επιλογή από το να εισβάλει σε μια τρίτη χώρα. Ο Πούτιν είπε ότι αναγκάστηκε να προσπαθήσει να "σταματήσει τον πόλεμο" επιτιθέμενος - όπως το ακούτε - επειδή, μεταξύ άλλων: η Ουκρανία δήλωσε ότι εγκαταλείπει τις συμφωνίες του Μινσκ, οι οποίες είχαν τερματίσει μια προηγούμενη περίοδο μαχών το 2014-2015 (εν μέρει αληθές), επειδή το ΝΑΤΟ έχτιζε στρατιωτικές βάσεις στην Ουκρανία από τις οποίες θα επετίθετο στη Ρωσία (καθαρή εφεύρεση), επειδή η Ουκρανία σχεδίαζε να επιτεθεί στις κατεχόμενες από τη Ρωσία ουκρανικές περιοχές της ευρύτερης περιφέρειας του Ντονμπάς (και πάλι παραπληροφόρηση) ή επειδή η χώρα, με έναν εβραίο πρόεδρο και λιγότερους ακροδεξιούς βουλευτές σε σχέση με τη Ρωσία, "καταλαμβανόταν" από νεοναζί.

Ο Κάρλσον - είτε επειδή δεν ήταν ενημερωμένος, είτε επειδή βρισκόταν στο Κρεμλίνο ακριβώς για να προωθήσει αυτού του είδους τις κατασκευές - δεν έκανε τίποτα για να αμφισβητήσει τους ψευδείς ισχυρισμούς του Πούτιν. Ένας πλήρης έλεγχος επαλήθευσης στοιχείων της συνέντευξής τους θα χρειαζόταν αρκετά άρθρα ανασκευής. Ωστόσο, αρκεί να πούμε ότι μόνο μια φορά στη διάρκειά της, όταν ο Πούτιν είπε ότι ο φυλακισμένος δημοσιογράφος της Wall Street Journal, Έβαν Γκερσκόβιτς, ήταν κατάσκοπος, ο Κάρλσον -προς τιμήν του- αντιστάθηκε.

Υποκρισία και δημοσιογραφία

Εάν όσοι παρακολουθήσουν τη συνέντευξη είναι να αντιληφθούν την αχαλίνωτη φύση των ιστορικών παραποιήσεων του Πούτιν, τότε το "τσίρκο" αυτό θα άξιζε να προβληθεί ευρέως. Θα πρέπει, ωστόσο, όσοι το δουν, να είναι βαθιά επιφυλακτικοί με όλους τους ιδιοτελείς ισχυρισμούς του προέδρου της Ρωσίας ότι θέλει να συνάψει ειρήνη, μόλις οι ΗΠΑ σταματήσουν να εξοπλίζουν την Ουκρανία (έχει γίνει ήδη - και η απάντηση ήταν περισσότερες ρωσικές επιθέσεις και καταλήψεις εδαφών). Θα πρέπει να έχουν πάντα κατά νου ότι, όπως υπογράμμισε ο ίδιος ο Πούτιν, είναι πρώην πράκτορας καριέρας της KGB. Η υποκρισία είναι τέχνη του επαγγέλματός για εκείνον, όχι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται.

Δεν πρόκειται για μια συνέντευξη για την οποία θα έπρεπε να είναι περήφανος οποιοσδήποτε δημοσιογράφος. Όχι επειδή ο Κάρλσον δεν είχε δουλειά να μιλήσει με τον Πούτιν, αλλά επειδή απέτυχε να κάνει τη δουλειά του αφού πέτυχε να εξασφαλίσει τη συνέντευξη. Ούτε μια φορά δε ρώτησε τον Πούτιν για τις σφαγές που εκτέλεσαν τα στρατεύματά του στην Μπούτσα, έξω από το Κίεβο ή αλλού. Ούτε ρώτησε για τις τεκμηριωμένες απαγωγές και άλλες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ουκρανών σε κατεχόμενα εδάφη.

Δεν έχω ιδέα ποια πραγματικά πιστεύει ή νομίζει ο Κάρλσον ότι είναι η δουλειά του. Φαίνεται άλλωστε βαθιά κυνικός. Θα έπρεπε, ωστόσο, να σκεφτεί τι θα μπορούσε να είχε συμβεί εάν ήταν Ρώσος δημοσιογράφος, ο οποίος θα επέστρεφε στη Μόσχα αφού θα είχε πάρει συνέντευξη από τον Βολόντιμιρ Ζελένσκι, ώστε ο Ουκρανός πρόεδρος να μπορούσε να "αποκαλύψει την αλήθεια" στους Ρώσους. Πρώτον, η εκπομπή δεν θα είχε παιχτεί ποτέ στην τηλεόραση. Ο Πούτιν, ο οποίος ελέγχει όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και λογοκρίνει το διαδίκτυο, θα διασφάλιζε την καταστολή της προβολής της. Δεύτερον, ο δημοσιογράφος "Καρλσονόφ" είτε θα βρισκόταν υπό κράτηση είτε θα αναρωτιόταν με ποια μέθοδο οι υπηρεσίες πληροφοριών της Ρωσίας θα επέλεγαν να τον σκοτώσουν.

Ο Κάρλσον, ο Αμερικανός, μπορεί φυσικά να αναπνεύσει με ανακούφιση. Δεν κινδυνεύει να πάθει τίποτε επιστρέφοντας στις ΗΠΑ. Είναι ωστόσο προσβλητικό για τους πραγματικούς ρεπόρτερ στη Ρωσία του Πούτιν, οι οποίοι χρειάζονται πραγματικό θάρρος για να κάνουν τη δουλειά τους. Ο φίλος μου και κάποτε γείτονάς μου στα περίχωρα της Μόσχας, Γιούρι Στσεκοτσίχιν, πέθανε ξαφνικά το 2003 από ένα δηλητήριο που  του κατέφαγε το δέρμα πριν σταματήσει τα ζωτικά του όργανα. Διερευνούσε μια υπόθεση διαφθοράς μεταξύ των αρχών επιβολής του νόμου και είχε ζητήσει ακόμη και από τον Πούτιν να εξετάσει την υπόθεση. Ο Στσεκοτσίχιν είναι ένας από τους 43 δημοσιογράφους οι οποίοι έχουν δολοφονηθεί στη Ρωσία από τότε που ο Πούτιν ανέλαβε την εξουσία το 2000, σύμφωνα με την Επιτροπή Προστασίας των Δημοσιογράφων, η οποία εδρεύει στη Νέα Υόρκη. Τριάντα εννέα βρίσκονται στη φυλακή, λένε οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα, μη κερδοσκοπική οργάνωση με έδρα το Παρίσι. Ο Γκερσκόβιτς είναι ένας από αυτούς.

Το πιο αληθινό πράγμα το οποίο είπε ο Κάρλσον ήταν πριν από τη συνέντευξη, στο teaser στο οποίο εξηγούσε γιατί πήγε στη Ρωσία για να συναντήσει τον Πούτιν. Αν και ήθελε να δυσφημήσει άλλους δημοσιογράφους, τα λόγια του περιέγραφαν τέλεια τη δική του δουλειά: "Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι κυβερνητική προπαγάνδα, η πιο άσχημη προπαγάνδα, το είδος της προπαγάνδας που σκοτώνει ανθρώπους".

ΠΗΓΗ: Bloomberg - Μετάφραση: Capital.gr

Βλαντιμίρ Πούτιν Ρωσία Ουκρανία ΗΠΑ