Όταν ο Μακρόν επέμεινε να γίνει η μοιραία επίσκεψη του Ζελένσκι στο Λευκό Οίκο δεν μπορούσε να υπολογίσει ότι ο Πρόεδρος Τραμπ δεν θα υπέκυπτε στη συνηθισμένη εργαλειοποίηση της «Ουκρανικής Τραγωδίας». Και αυτό διότι ο πρόεδρος Μακρόν, όπως και οι υπόλοιποι μοχλευόμενοι ηγέτες της Δύσης, έχουν απεμπολήσει την κριτική τους σκέψη, χάριν μιας πολιτικά ορθής εθιμοτυπίας κατευνασμού, όπως αυτή καθορίζεται από την μιντιακή προπαγάνδα που ευαγγελίζονται οι παγκοσμιοποιητικές κονίστρες που προκάλεσαν τον πόλεμο στην Ουκρανία και επιθυμούν διακαώς τη συνέχισή του, αδιαφορώντας παντελώς για το ανθρώπινο και οικονομικό κόστος στους ευρωπαϊκούς λαούς.

Σε μια αντιστοίχου μεγέθους εθελότυφλα μαξιμαλιστική πρόταση για την «ειρήνευση» στην Ουκρανία, οι Ευρωπαίοι ηγέτες διεκδικούν λεόντειους όρους από έναν εχθρό που έχει το τακτικό πλεονέκτημα επί του πεδίου αλλά και το στρατηγικό πλεονέκτημα στην πολεμική βιομηχανία, το ανθρώπινο δυναμικό και την πολεμική οικονομία. Ενώ ο πολυδιαφημισμένος θύλακας του Κουρσκ καταρρέει και οι τελευταίες Ουκρανικές εφεδρείες εκτελούν πολύνεκρες αντεπιθέσεις για να αποσοβήσουν την επερχόμενη πτώση του στρατηγικού κόμβου του Ποκρόφσκ, οι «πρόθυμοι» εταίροι της Ουκρανίας απαιτούν τα κατεκτημένα εδάφη και την εισαγωγή της στο ΝΑΤΟ ενώ διατίθενται να τοποθετήσουν έως και 150.000 ΝΑΤΟϊκούς στρατιώτες σε μια ουδέτερη ζώνη που θα μπορούσε να εμπλέξει την Ευρώπη σε έναν εκτεταμένο καταστροφικό πόλεμο. Παράλληλα απευθύνουν απειλές για νέες κυρώσεις παρά την μειωμένη αποτελεσματικότητα των προηγουμένων μέτρων και εξαγγέλλουν για άλλη μια φορά την εξοπλιστική ενίσχυση της Ουκρανίας, παρά την αποτυχία τους να καλύψουν έστω και το 10% των αναγκών της Ουκρανίας σε βλήματα πυροβολικού το 2024. Διότι όσα χρήματα και να δώσουν δεν υπάρχουν πλέον τα αποθέματα για να αγοραστούν οι οβίδες και οι πύραυλοι, ενώ οι πολεμικοί βιομήχανοι δεν είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε υποδομές και αυτοματισμούς, μόνο και μόνο για να βρεθούν έκθετοι από μια πολιτικά άβουλη και καιροσκοπικά μεταβαλλόμενη ομοσπονδιακή οντότητα που αποτελείται από κυβερνήσεις σε αποδρομή και διοικείται από έκπτωτους αργυρώνητους πολιτικούς.

Η αδιέξοδη πολιτική της Ευρώπης στο Ουκρανικό, αφήνει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο απλά άναυδο, καθώς αυτός ο μαξιμαλιστικός παραλογισμός που οδηγεί δυνητικά σε πόλεμο με ένα ισχυρότερο αντίπαλο, φαντάζει απλά ανεξήγητος. Όμως μπορεί να εξηγηθεί αν ερμηνεύσουμε τις κινήσεις των ευρωπαίων ηγετών υπό το πρίσμα της παγίδας που ενεδρεύει στη ρεαλιστική προσέγγιση της ερμηνείας των διεθνών σχέσεων. Ο ρεαλισμός διατείνεται ότι επί της ουσίας οι διεθνείς σχέσεις διέπονται από το νόμο της ζούγκλας όπου όλοι είναι εναντίον όλων, οι συμμαχίες συνήθως δεν τηρούνται, κανείς δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης πέραν του συμφέροντός του και ο ισχυρότερος επιβάλλεται στους ασθενέστερους. Εντός αυτών των πλαισίων τα κράτη καλούνται να δυσπιστούν σε παρανοϊκό βαθμό και να συμπεριφέρονται σαν ψυχοπαθείς που επιτίθενται στους πιο αδύναμους και προσπαθούν να αποτρέψουν δια της ισχύος τους δυνατότερους. Οι ηγέτες της Ευρώπης δεν κατατάσσονται βέβαια όλοι σε αυτήν την κατηγορία, ούτε επιθυμούν την οικονομική καταστροφή των λαών τους και εκατόμβες νεκρών, όμως τα παγκοσμιοποιητικά κέντρα που τους μοχλεύουν εντάσσονται ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία καθώς κάθε μεγάλη επιχείρηση λειτουργεί και δομείται συστημικά με το ψυχοπαθητικό μοντέλο που ασπάζεται πλήρως τη θεωρία του ρεαλισμού που εξηγήσαμε συνοπτικά παραπάνω. «’Όποιος, λοιπόν, είναι σφυρί θα βλέπει όλα τα αντικείμενα σαν πρόκες». Έτσι, όχι μόνο δεν υπάρχει περιθώριο εμπιστοσύνης στον Πούτιν, αλλά και οι ίδιοι δεν έχουν την παραμικρή πρόθεση να κρατήσουν το λόγο τους, παρά μόνο όσο τους συμφέρει για να προάγουν τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους μέχρι να ετοιμάσουν την επόμενη κίνησή τους. Υπό αυτό το πρίσμα, η διαμάχη μεταξύ νομαδικής παγκοσμιοποίησης και εθνοκεντρικών οικονομιών έχει σαν κύριο στόχο την Κίνα αλλά έχει αποφασισθεί να υπάρξει διπλή ανάσχεση και της Ρωσίας καθώς το σχέδιο περιλαμβάνει στρατιωτική αντιπαράθεση με την Κίνα και ένας ισχυρός στρατιωτικός σύμμαχος σαν τη Ρωσία οφείλει να έχει αποδυναμωθεί ή εγκλωβισθεί προτού ανοίξει το δεύτερο μέτωπο με την Κίνα. Αυτό μέχρι στιγμής δεν έχει επιτευχθεί, οπότε η Ευρώπη μοχλεύεται να εμπλακεί και η ίδια στον πόλεμο, οπότε η Ρωσία να αφαιμαχθεί σε μια σύρραξη μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος όχι μόνο του τελευταίου Ουκρανού στρατιώτη αλλά και του τελευταίου Ευρωπαίου. Όσο για την οικονομία της Ευρώπης, όχι μόνο δεν νοιάζονται για την καταστροφή της, αλλά αγωνιούν να επωφεληθούν από τον υπερδανεισμό της από τα πιστωτικά τους ιδρύματα και την εξαγορά κρατικών «φιλέτων» σε εξευτελιστικές τιμές. Η δε οικονομία του πολέμου θα σημάνει χρυσές δουλειές για τους δανειστές, την ενεργειακή αγορά και την πολεμική βιομηχανία. Στην ψυχοπαθητική τους κατανόηση του κόσμου, η καταστροφή μιας Ηπείρου και τα εκατομμύρια των νεκρών δεν είναι καν μια απλή στατιστική στα σχέδια τους. Ούτε καν τις αναλογίζονται σαν παράπλευρες απώλειες. Δυστυχώς οι περισσότεροι ευρωπαίοι ηγέτες είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τους λαούς τους ως σύγχρονοι Εφιάλτες γιατί η φιλαρχία τους και η υποταγή τους σε αυτούς που μπορούν να την ικανοποιήσουν, τους υποδουλώνει σε μια αυτοκτονική εθιμοτυπία που τους υπαγορεύεται από απάνθρωπα εγκληματικά κέντρα.

Αντιθέτως, ο Τραμπ, ως επιχειρηματικός διαπραγματευτής, διακατέχεται και από κάποιες κονστρουκτιβιστικές νόρμες όσον αφορά στις διεθνείς σχέσεις, σύμφωνα με τις οποίες η απλή λογική, οι δημόσιες σχέσεις, τα στοιχεία «διδυμότητας» (κοινές αξίες, ομοιότητες χαρακτήρα και κοινά συμφέροντα) και η θεωρία παιγνίων μπορούν να αποτελέσουν βάσεις κοινής εμπιστοσύνης. Η αρχική θετική προαίρεση μπορεί να στρώσει το δρόμο για μια μακρόχρονη και αξιοπρεπή ειρήνη, συνεργασία και πιθανώς συμμαχία. Αν και ο Ουκρανικός πόλεμος έφερε τη Ρωσία πιο κοντά στο στρατόπεδο της Κίνας, ωστόσο ένας διεμβολισμός της σχέσης και η ύπαρξη μιας εναλλακτικής θα στερήσουν από την Κίνα την ικανότητα να καταναγκάσει τη Ρωσία στο μέλλον σε επικίνδυνες ενέργειες κατά των ΗΠΑ. Αν μάλιστα μπορέσει να υπογράψει μια συμφωνία για σπάνιες γαίες με τη Ρωσία, ο Τραμπ θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα προς τη νίκη. Αντίθετα, οι άκρατοι ρεαλιστές δεν είναι καν διατεθειμένοι να προσπαθήσουν για ειρήνη αφού, γι’ αυτούς, μόνο η απόλυτη κατίσχυση επί του εχθρού είναι αποδεκτή. Αυτή η διαφορά νοοτροπιών φάνηκε και στη μοιραία συνάντηση στο Λευκό Οίκο. Ο Τραμπ έκανε μια θετική πρώτη κίνηση, εξασφαλίζοντας μια εκεχειρία σε ένα λαό που σφαγιάζεται και μια Ευρώπη που διαλύεται οικονομικά. Βασίστηκε στα κοινά συμφέροντα και πρότεινε να εξασφαλίσει την μονιμότητα της ειρήνης μέσα από αμοιβαία οικονομικά συμφέροντα, αναγνωρίζοντας βέβαια στις ΗΠΑ μια λεόντεια μερίδα για αυτή την διαμεσολάβηση. Αντιθέτως η ρεαλιστική προσέγγιση του Ζελένσκυ που επέμεινε στο μαξιμαλισμό του παρά την ήττα του στο πεδίο, ανταπάντησε στο θετικό άνοιγμα του Τραμπ με μια άρνηση και μια επίθεση, μια διαφορά κουλτούρας που πυροδότησε την έκρηξη όταν ο Ζελένσκι αμφισβήτησε την ικανότητα του Τραμπ να κάνει μια ειρήνη σε βάσεις εμπιστοσύνης.

ΠΗΓΗ: Geopolitico.gr

Βολοντίμιρ Ζελένσκι Ντόναλντ Τραμπ Ρωσία Ουκρανία ΗΠΑ LIFE