Ποιοί είναι ένοχοι για τον πόλεμο στην Ουκρανία;

Μια κριτική άποψη για τον πόλεμο στην Ουκρανία, εστιάζοντας στην ευθύνη των δυτικών ηγεσιών και ιδιαίτερα των ΗΠΑ και της Ευρώπης παρουσιάζει το άρθρο του Ιταλού διπλωμάτη Κρεσέντσιο Σαντζίλιο στο Geopolitico με τίτλο «Κάποτε θα πρέπει να ειπωθούν ορισμένες αλήθειες για τον πόλεμο στην Ουκρανία!».

Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Δύση, μέσω της πολιτικής της και της υποστήριξης προς την Ουκρανία, συνέβαλε στην κλιμάκωση της σύγκρουσης. Επισημαίνει την αποτυχία των δυτικών στρατηγικών, την παραπληροφόρηση των πολιτών και την υποκρισία των ηγετών, όπως του Μπάιντεν, του Μακρόν και του Ζελένσκι. Ο Σαντζίλιο χαρακτηρίζει τον Ζελένσκι ως επικίνδυνο και αποτυχημένο ηγέτη, ενώ αναφέρεται σε διαφθορά και κακοδιαχείριση των πόρων που παρέχονται στην Ουκρανία. Επιπλέον, ασκεί κριτική στη Δύση για την υποστήριξη ενός πολέμου που, κατά την άποψή του, οδηγεί σε παγκόσμια αστάθεια και απειλεί την ειρήνη.​ 

Διαβάστε αναλυτικά:

Η τετραετία του Biden στο Λευκό Οίκο υπήρξε πραγματικά μια από τις χειρότερες όχι μόνο στην ιστορία των ΗΠΑ, αλλά προπαντός στην ιστορία της Ευρώπης ολόκληρης συνολικά και των επιμέρους χωρών της.

Ένα από τα πιο κατακριτέα αποτελέσματα υπήρξε και η γενικευμένη, ασύδοτη παραπληροφόρηση, ειδικά η παραπληροφόρηση των ευρωπαίων και κοινοτικών πολιτών που έφτασε στο ζενίθ της με συνέπειες οι οποίες συνεχίζουν ακόμη να δηλητηριάζουν βαθιά εθνικές και ατομικές πραγματικότητες.

Σήμερα η πολιτική παράνοια των ηγετών των μεγαλύτερων και με περισσότερη διεθνή επιρροή ευρωπαϊκών κρατών ανέβηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, πρωτοφανή για την ιστορική διαδρομή της Ευρώπης, με άμεση, ανεξέλεγκτη απειλή ανυπολόγιστου παγκόσμιου ολοκαυτώματος.

Υπάρχει ένας πόλεμος στον τρίτο χρόνο διεξαγωγής του. Υπάρχουν και οι ένοχοι αυτού του πολέμου. Γι αυτούς θα μιλήσουμε παρακάτω.

Εκείνο που, αναφορικά με αυτόν τον πόλεμο, μας απασχολεί τρομερά και μας φοβίζει ιδιαιτέρως είναι η απολύτως λανθασμένη «τροπή» που έχει πάρει η λειτουργία των μυαλών ορισμένων ηγετών (μάλλον ηγετίσκων), μια τροπή που «κατευθύνεται απευθείας σε λύσεις βαράθρου», μια τροπή η οποία έχει τελείως ξεφύγει από όποια υπαρκτή λογική και πελαγοδρομεί σε βαθιά νερά απελπιστικής παραφροσύνης.

Είναι φανερό βέβαια πως η εξέλιξη του πολέμου, που μεθόδευσε και προκάλεσε ο συνασπισμός των Δυτικών μέσα στα λαγούμια του ΝΑΤΟ, δεν υπήρξε εκείνη που ανέμενε. Αντιθέτως, η προστατευόμενη του κυριολεκτικά πνέει τα λοίσθια, κάτι που προκαλεί όλες τις άσχημες παρακρούσεις στο δυτικό στρατόπεδο.

Κατ’ αρχήν φαίνεται καθαρά πως ο Ουκρανός «πρόεδρος» Ζελένσκι μοιάζει να είναι κάπως groggy, όπως λένε στην αργκό της πυγμαχίας. Όσο συνειδητοποιεί πως χάνει στο πεδίο των μαχών, τόσο πιότερο διακατέχεται από ένα πραγματικά ντελίριο μίσους για ό, τι είναι ρωσικό, και ειδικά για το «σύμβολό» του ό, τι είναι ρωσικό, τον πρόεδρο της Ρωσίας Πούτιν.

Και το ότι δέχεται την ανακωχή των 30 ημερών που προτείνουν οι Αμερικανοί (για να αρχίσουν σε κλίμα ειρηνικό οι διαπραγματεύσεις) ασφαλώς γι΄ αυτόν είναι μόνο για να προσπαθήσει να ανασυντάξει τον σαραβαλιασμένο στρατό του και να συνεχίσει τον πόλεμο και να … νικήσει τον αχρείο Πούτιν!!!, έτσι όπως του λένε οι άλλοι τρεις τρελοί της «παρέας», αντί για να πορευτεί πραγματικά σε έναν δρόμο προς την τελική ειρήνη.

Και είναι επίσης φανερό πως η απέραντη απογοήτευση που νιώθει για την αναπόφευκτη ήττα, του εμπνέει ακραίες σκέψεις με όρους θα λέγαμε τρέλας και νοητικής ακαταστασίας.

Ουσιαστικά ένας άνθρωπος άκρως επικίνδυνος για τη παγκόσμια ειρήνη. Αρκεί να σκεφτούμε πως ούτε λίγο ούτε πολύ είχε ζητήσει από τον Μπάιντεν να του προμηθεύσει πυρηνικά για να κτυπήσει τη Ρωσία και δεν τα πήρε γιατί φαίνεται πως ο Αμερικανός έτυχε να έχει μια στιγμή διαύγειας και κατάλαβε τι θα γινόταν αν του τα έδινε!

Ο ίδιος ο Ζελένσκι πάντως ζητώντας τα, σχεδόν απαιτώντας τα, για χρήση εναντίον της Ρωσίας, όπως είπε, έδειξε με το παραπάνω μια παράνοια για δέσιμο. Και για όλους, ειδικά για τους Ουκρανούς, ασυζητητί συμφέρει η απομάκρυνσή του από την εξουσία, με εκλογές ή δίχως.

Είναι ακόμα φανερό πως τόσες εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ και εκατομμύρια πυρομαχικά, χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες οπλισμό από τουφέκια έως πυραύλους που έλαβε υπήρξαν για το τίποτα, εκτός κι αν ο ίδιος γνωρίζει (όπως νομίζουμε πως καλά γνωρίζει !) πού κατέληξαν!

Ο Johnson πρώτα και ο Starmer τώρα καλά τον τάισαν και τον ταΐζουν με φρούδες βεβαιώσεις θριάμβου προσπαθώντας να «επιβεβαιώσουν» τα ανεπιβαβαίωτα. Ο Μπάιντεν μάλλον «του την έφερε» μπαμπέσικα μέσα σε αγκαλιές και δις δολάρια των Αμερικανών φορολογουμένων, γιατί ο γιός Μπάιντεν σίγουρα πρόλαβε να αγοράσει για τις ΗΠΑ τη μισή Ουκρανία και η αμερικανική BlackRock τη μισή ουκρανική γεωργία.

Ο Μακρόν με τη σειρά του, ο οποίος δεν βλέπει τα χάλια στη χώρα του, στη προσπάθεια να «ηγηθεί» τη κοινοτική Ευρώπη (τι νταλκάς κι αυτός του νάνου της «ηγεσίας»!) κυριολεκτικά έχασε το νου του και δεν ξέρει τί να εφεύρει για να αποφύγει τη πτώση του αυτεπαγγέλτως προστατευόμενου του Ζελένσκι.

Πάντως ο Αμερικανός πρόεδρος των 350 δις δολαρίων στο καζάνι χωρίς πάτο της Ουκρανίας εξαφανίστηκε μέσα στη θολούρα του μυαλού του. Καιρός ήταν∙: δεν ήξερες ποτέ αν ήταν αυτός που μιλούσε οι άλλοι με το στόμα του! Καιρός ήταν, αν και γι’ αυτόν κάτι θα έπρεπε να κάνει το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο: το μακελειό που γίνεται στην Ουκρανία του χρεώνεται από το α ως το ω: είναι η ζωντανή απόδειξη της ενοχής του.

Τί να πούμε; Ακόμη ένας άλλος Αμερικανός πρόεδρος με λερωμένη τη φωλιά του από θανάτους και καταστροφές.

Μένουν οι άλλοι δύο, υποβοηθούμενοι από το γερμανικό στοιχείο που γονιδιακά θυμήθηκε το ναζιστικό παρελθόν του και ίσως ελπίζει σε μια ρεβάνς με τους Ρώσουν για την αλησμόνητη κατραπακιά που «έφαγε» πριν από 80 χρόνια. Ο χρόνος δε ξεχνιέται.

Διερωτόμαστε τι σόι εγκέφαλο έχουν ο Μακρόν και ο Στάρμερ, πώς «δουλεύει», υπό την προϋπόθεση πως αληθινά δουλεύει. Γιατί είναι αδύνατο να φανταστούμε ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι-εγκέφαλοι μπορούν ακόμη να φαντάζονται πως είναι εφικτή μια νίκη της Ουκρανίας επί της Ρωσίας που. κατά τη γνώμη τους, θα είναι και μια «δική» τους νίκη!

Το να συνεχίζεις να θέλεις έναν πόλεμο ο οποίος ήδη κρίθηκε με την ήττα σου δεν είναι πια πόλεμος, αλλά έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας, εγκληματική παράνοια την οποία κάποιος θα πρέπει επιτέλους να σταματήσει το γρηγορότερο πριν φτάσει στο απροχώρητο..

Τώρα όλες οι ελπίδες βρίσκονται στα χέρια του νέου Αμερικανού προέδρου Τραμπ, ο μόνος που ειλικρινά επιδιώκει (απ’ ό, τι φαίνεται) μια οριστική παύση του πολέμου στην Ουκρανία και δεν παρασύρεται από την «παραδοσιακή» πολεμοκαπηλία σχεδόν όλων των προκατόχων του.

Δεν είναι του παρόντος και δεν συζητάμε για όσες συγκρουσιακές καταστάσεις δημιουργεί ο ίδιος με Ευρώπη και Ασία και Αμερική αναφορικά με οικονομικο-εμπορικές διαφορές. Άλλοι είναι εγκυρότεροι σχολιαστές και μελετητές επί του θέματος.

Εκείνο που ενδιαφέρει εμάς και, είμαστε σίγουροι, όλο τον κόσμο, είναι η αποφυγή ενός πολέμου που οι τρεις ηγετίσκοι με σαλεμένα μυαλά απειλούν να συνεχίσουν. Μαζί τους βέβαια και ο Ουκρανός πρόεδρος ο οποίος, όπως δηλώνει, «περιμένει από τους ευρωπαίους συμμάχους του συγκεκριμένα βήματα αποστολής στρατευμάτων τους».

Ποιος δεν μπορεί να κατανοήσει πού «σκοπεύουν» αυτές οι δηλώσεις.

Ας έρθουμε όμως και στο άλλο «ψητό» που καίει. Πολλά ψέματα και πολλή παραπληροφόρηση κυκλοφόρησαν σχετικά με τις αιτίες και τους ενόχους αυτού του πολέμου στην Ουκρανία,

Ποιος ή ποιοι έχουν την ευθύνη γι’ αυτόν τον πόλεμο;

Στη Δύση η αλήθεια δυστυχώς πολύ εύκολα διαστρεβλώνεται όταν δεν μας συμφέρει. Και όντως δεν μας συμφέρει!

Σε ένα πρόσφατο άρθρο που δημοσίευσε στο φύλλο μεγάλου κύρους The Hill ο καθηγητής του Πανεπιστημίου στο Austin του Τέξας, όπου διδάσκει Στρατιωτική Στρατηγική και Διαχείριση Συγκρούσεων, Alan J. Kuperman αναφέρεται εκτενώς στο θέμα της ευθύνης στον ουκρανικό πόλεμο.

Προς αποφυγήν όποιων παρεξηγήσεων, πρέπει αμέσως να τονίσουμε πως ο Cuperman δεν φημίζεται διόλου για κάποιο φιλο-τραμπικό αίσθημα του, ούτε και είναι οπαδός της τραμπικής «φιλοσοφίας» τύπου MAGA,

Ωστόσο, και όπως η πλειοψηφία των Αμερικανών που, ανεξάρτητα από την πολιτική τοποθέτησή τους, εκφράζουν την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητα του Τραμπ να βρει μια λύση στον πόλεμο στην Ουκρανία, έτσι και ο Kuperman πιστεύει ότι ο Αμερικανός; πρόεδρος βρίσκεται στο σωστό δρόμο ενεργειών και έχει δίκιο να θέλει να συνομιλήσει με τον Πούτιν για να τεθεί τέλος στη σύρραξη.

Όσο για τις ευθύνες, με λίγα λόγια: για το ποιος έφταιξε που ξέσπασε ο πόλεμος, ο Kuperman άλλο δεν κάνει από το να επιβεβαιώνει τις έγκυρες γνώμες πολλών έγκυρων Αμερικανών μελετητών και πολιτολόγων μεταξύ των οποίον ο John J. Mearsheimer, o καθηγητής στο Χάρβαρν Stephen Walt, o πρώην πρεσβευτής Jack F. Matlock.

Κατά τον Kuperman ευθύνες για τον πόλεμο δεν έχει μόνο ο Πούτιν, ως προς τη συγκεκριμένη «πράξη επίθεσης» στην Ουκρανία (βέβαια ο Kuperman δε μας λέει πώς θα συμπεριφερόταν ο Αμερικανός πρόεδρος αν βρισκόταν στη θέση του Πούτιν με τις συνεχείς προκλήσεις του ΝΑΤΟ!), αλλά και σε μεγάλο βαθμό και ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν.

Λέει ο Kuperman: «Πολύ σπάνια συμφωνώ με τον πρόεδρο Τραμπ, αλλά οι πρόσφατες δηλώσεις του για την Ουκρανία ως επί το πλείστον λένε την αλήθεια», υπό την έννοια πως το δυτικό αφήγημα διαστρέβλωσε για πάνω από δέκα συναπτά έτη την πραγματική πραγματικότητα στην Ουκρανία.

Και τονίζει παρακάτω πως η ενέργεια του Πούτιν ναι μεν «δεν δικαιολογεί την εισβολή, οπωσδήποτε όμως έγινε ως απάντηση σε μια πρόκληση».

Η άποψή του είναι ότι το 2014 άρχισε ο πόλεμος όταν «Ουκρανοί ακροδεξιοί ακτιβιστές» είχαν ανοίξει πυρ εναντίον της αστυνομίας και του πληθυσμού στο Μαΐντάν ψευδώς κατηγορώντας γι’ αυτό τη κυβέρνηση. Η ανατροπή του φιλορώσου προέδρου Yanukovych, νόμιμα εκλεγμένο το 2010, πυροδότησε την αντίδραση του Πούτιν που κατέλαβε τη Κριμαία και όπλισε του Ρώσους του Ντονμπάς.

¨Ολα αυτά σημαίνουν και αποδεικνύουν ότι η ρωσική εισβολή προκλήθηκε από μια μεγάλη σειρά φιλο-δυτικών επιθετικών ενεργειών οι οποίες αν δεν είχαν εκδηλωθεί, το πιο λογικό είναι να μην είχε ποτέ εκτελεστεί καμία εισβολή και τα πράγματα να ήταν σήμερα όπως τότε.

Ουσιαστικά εκείνο που λέει και αποδεικνύει ο Kuperman και όλοι οι άλλοι είναι ακριβώς εκείνο που από δύο χρόνια τώρα λέμε και γράφουμε. Δηλαδή: στην Ουκρανία έχει συμβεί εκείνο που πάντα και υποχρεωτικά συμβαίνει στη Φυσική: σε μιας δράση αντιστοιχεί μια αντίδραση.

Έτσι η αντιρωσική νατοϊκή και φιλοαμερικανική δράση εδραίωσης μιας απειλής ενάντια στη Ρωσία οδήγησε αυτή την τελευταία στην αντίδραση ώστε να αποφευχθεί αυτή η εδραίωση.

Και, ως συνήθως, όλοι οι Δυτικοί, όλοι οι Κοινοτικοί και όλοι οι Αμερικανοί υπό Biden το μόνο που θεώρησαν πραγματικότητα ήταν η ρωσική αντίδραση, αγνοώντας εντελώς και υποκριτικά την έντονη και δραματική (με νεκρούς) δράση της δυτικής παράταξης, ευρωπαϊκής και αμερικανικής και της συμμάχου της ουκρανικής ακροδεξιάς (πιο σωστά θα ήταν να λέγαμε: ναζιστικής!) κρατικής και παρακρατικής οργάνωσης.

Η απόλυτη, εσκεμμένη έλλειψη ειλικρίνειας, αλήθειας και αντικειμενικότητας και ο θρίαμβος της υποκρισίας, του ψεύδους και δολιότηγτας.

Ο Kuperman «δείχνει» και τις ευθύνες του Ζελένσκι «ο οποίος συνέβαλε στην εξάπλωση του πολέμου παραβιάζοντας τις συμφωνίες ειρήνης με τη Ρωσία και ζητώντας στρατιωτική βοήθεια και εισδοχή στο ΝΑΤΟ. Οι συμφωνίες του Minsk 1 και 2, που ο Ζελένσκι άκριτα και ελαφρά τη καρδία παραβίασε ίσως νομίζοντας πως έπαιζε θέατρο του παραλόγου,, προέβλεπαν ένα καθεστώς αυτονομίας του Donbass μέσα στο 2015, μια εξέλιξη που ικανοποιούσε τον Πούτιν θεωρώντας της ικανή να εμποδίσει την Ουκρανία να μπει στο ΝΑΤΟ.

«Η Ουκρανία όμως αρνήθηκε για επτά συναπτά έτη να εκπληρώσει τη δέσμευση που είχε αναλάβει», τονίζει ο Kuperman.

Για όσους δεν γνωρίζουν – και μάλλον είναι οι περισσότεροι – στις 5 του Σεπτέμβρη 2014 υπογράφηκε στο Μινσκ της Λευκορωσίας μια συμφωνία ειρήνης που σχεδόν αντέγραφε όλο το «σχέδιο» ειρήνευσης 15 σημείων που στις 20 Ιούνη του ιδίου έτους είχε προτείνει ο τότε Ουκρανός πρόεδρος Ποροσένκο.

Η νέα συμφωνία, υπό την αιγίδα του Γάλλου προέδρου François Hollande και της Γερμανίδας Καγκελαρίου. Angela Merkel, υπογράφηκε από την Ηidi Tagliavini, αντιπρόσωπο του OCSE, ΟΑΣΕ (Οργανισμός για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη), τον Leonid Ku

ma, τέως Ουκρανού προέδρου, ως Ουκρανό αντιπρόσωπο, τον Mikhail Zurabov, Ρώσο πρέσβη στο Κίεβο, ως Ρώσο αντιπρόσωπο και τους Aleksandr Zachar

enko και Igor Plotnickij ως αντιπροσώπους αντίστοιχα της DNR, Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και της LNR, Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ.

Η συμφωνία προέβλεπε, εκτός των άλλων, και ένα «ειδικό νομικό καθεστώς» για τα oblast του Ντονμπάς και Λουγκάνσκ, με ζώνες απαγόρευσης παρουσίας όπλων και δύο γραμμές ελέγχου, ουκρανική και των μειονοτήτων. Δεν γίνεται λόγος για απόσπαση των δύο περιοχών από την ουκρανική επικράτεια. .

Όταν το 2019 ο Ζελένσκι ανέλαβε τη προεδρία της Ουκρανίας με την υπόσχεση να υλοποιήσει τις συμφωνίες (του Μινσκ) που ο προκάτοχός του είχε αγνοήσει μολονότι ο ίδιος τις είχε εγκρίνει, όχι μόνο αθέτησε τις υποσχέσεις του αλλά και άρχισε να εφαρμόζει ένα έντονο πολεμικό πρόγραμμα αυξάνοντας γεωμετρικά τις εισαγωγές (επιθετικών) όπλων από τις ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, κάτι που έκανε να «ξεχειλίσει το ποτήρι» για τον Πούτιν ο οποίος, για να σταματήσει την αμερικανοποίηση της Ουκρανίας, έτσι όπως έδειχναν οι ενέργειες του ντουέτου πατέρα και γιου Biden και όπως ο Ζελένσκι οργάνωνε και εκτελούσε, την 24η Φλεβάρη 2022, ενέκρινε την επίθεση σε ουκρανικό έδαφος

Αναμφισβήτητη λοιπόν και σφοδρά απειλητική των δυτικο-αμερικανών νατοϊκών.

Με μια τέτοια υπαρξιακή απειλή καμία χώρα στο κόσμο, που θα βρισκόταν στη θέση της Ρωσίας, και ιδίως οι ΗΠΑ, δεν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια βλέποντας τους άλλους να ενεργούν ανενόχλητοι εναντίον της.

Γράφει επίσης ο Kuperman: «Αν ο Τραμπ ήταν Πρόεδρος, δεν θα είχε δώσει στον Ζελένσκι καμία άδεια εν λευκώ», όπως έγινε με τον Μπάιντεν, και «ο Ζελένσκι άλλη επιλογή δεν θα είχε από εκείνη της εφαρμογής των συμφωνιών του Μινσκ αποκλείοντας τον πόλεμο».

Βέβαια, κατά την άποψη του Kuperman, o Biden φταίει που «έδωσε στον Ζελένσκι δικαίωμα βέτο στις διαπραγματεύσεις ειρήνης» και «τροφοδότησε» (τον ίδιο) «με φρούδες ελπίδες για «σύντομες και αποφασιστικές βοήθειες» σε περίπτωση εισβολής, που όμως δεν έφτασαν ποτέ.

Είναι εκείνο που λέγαμε και πιο πάνω: υπερβολικές προσδοκίες τότε ο Biden, αλλά και οι Macron και Starmer τώρα στον άμυαλο πολιτικό ηθοποιό Ζελένσκι κάνοντας τον να πάρουν πολύ αέρα τα όσα μυαλά του και να φέρεται με περισσή παρανοϊκή αλαζονεία και ανοησία, ούτε λίγο ούτε πολύ κάνοντας (νομίζοντας!) πως είναι ο εγγυητής της ασφάλειας όλης της Ευρώπης!!

Οπότε επαναλαμβάνουμε: η τρέλα δεν πάει στα βουνά!

Κάτι παρόμοιο άλλωστε δεν του είχε πει και ο Τραμπ στη συνάντησή τους στο Οβάλ Γραφείο;!

Το θέμα είναι τώρα ποιος θα συνετίσει τους άλλους τρεις τρελούς ευρω-κοινοτικούς ώστε να καταλάβουν πως οριστικά, ό, τι και να κάνουν, έχασαν τον πόλεμο και τότε, για να αποφευχθούν τα χειρότερα, η άμεση ανάγκη είναι να επέλθει η ειρήνη στη περιοχή και η ανοικοδόμηση της Ουκρανίας υπό νέα, από όλους εγκεκριμένη και ανεκτή πολιτική ηγεσία.