Στη δική μου αντίληψη, πρώτο έρχεται το γεγονός της αντιμετώπισής της. Ο τρόπος αντιμετώπισής της δηλαδή που μέχρι σήμερα έχει αποδειχθεί τελείως λάθος. Και αυτό, μαρτυρά πάνω από όλα, μία βασική αδυναμία της πολιτικο-οικονομικής ελίτ της Ε.Ε. Δεν ήταν ικανή να εκτιμήσει σωστά τη φύση και τα αίτια της κρίσης όταν ξέσπασε και συνακόλουθα να προτείνει και τρόπους αντιμετώπισής της. Αλλωστε, άργησε σχεδόν ενάμιση χρόνο να αντιληφθεί τη σοβαρότητα της αναταραχής που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2008 στις ΗΠΑ, αποδεικνύοντας πόσο γραφειοκρατικός, δυσκίνητος και παλαιολιθικός οργανισμός έχει γίνει. Τώρα, γνωρίζει πού οφείλεται η κρίση, αλλά δεν μπορεί να την πολεμήσει. Ακόμη και αν ήθελε. Γιατί, ας μην κρυβόμαστε.

Το αίτιο της κρίσης βρίσκεται στην ασυδοσία των «αγορών» και στην ηλίθια νεοφιλελεύθερη αντίληψη περί «αυτορρύθμισής» τους. Μία τέτοια κρίση δεν αντιμετωπίζεται περιφερειακά. Μπορεί όμως να αποκαλύψει και να μεγεθύνει τις περιφερειακές αδυναμίες. Το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, θα έπρεπε να ήταν το εργαλείο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης της Ε.Ε. που σύμφωνα με τη συνθήκη του Μάαστριχτ και το χρονοδιάγραμμα το οποίο τη συνόδευε, θα κυκλοφορούσε το 2004. Η ΟΝΕ δεν υπήρξε ποτέ οικονομική ένωση. Η κυκλοφορία του ευρώ πραγματοποιήθηκε βιαστικά παρά τις αδυναμίες που είχαν διαγνωσθεί στην αρχιτεκτονική του. Το ευρώ δεν υπήρξε ποτέ, επί της ουσίας, κοινό νόμισμα των Ευρωπαίων πολιτών, παρά η αντιπαροχή στη Γερμανία για τη «θυσία» του μάρκου στον βωμό της ψευδεπίγραφης ΟΝΕ.

Η πολιτική Ευρώπη δεν είχε καμία εξουσία, κανέναν έλεγχο πάνω σε αυτή τη μασκαρεμένη ΟΝΕ που πέρασε στα χέρια της Γερμανίας. Και της αντίληψης που είχε το οικονομικό της κατεστημένο το οποίο πάντα στον ύπνο του έβλεπε τον εφιάλτη του πληθωρισμού. Εναν εφιάλτη που ξόρκιζε τόσο το καταστατικό της κεντρικής τράπεζας του Γ' Ράιχ όσο και εκείνο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αποτέλεσμα; Μία νομισματική πολιτική σχεδιασμένη να εξυπηρετεί τη Γερμανία και να στραγγαλίζει σταδιακά όλους τους άλλους. Η διεύρυνση του δημοκρατικού ελλείμματος και η παραχώρηση της εξουσίας στις αγορές, διευκόλυναν την επιβολή νεοφιλελεύθερων πολιτικών με σκοπό τον τεμαχισμό του κοινωνικού κράτους και της διαγραφής πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των Ευρωπαίων πολιτών.

Αυτά ήταν που περιόριζαν την ασυδοσία του κεφαλαίου. Η Ε.Ε. και το ευρώ είναι σαν ένας γάμος που δεν σώζεται πλέον. Οι επιλογές είναι δεδομένες. Είτε το διαζύγιο είτε η καταστροφή. Οι δειλοί και ανίκανοι μένουν εγκλωβισμένοι στη δεύτερη επιλογή. Οσοι θέλουν μία καλύτερη σχέση, τολμούν και προχωρούν.

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Πολιτική LIFE