Πάντα θα πρέπει κάτι να πληρώσουμε παραπάνω για να μη μας πάρουν το κεφάλι, πάντα κάτι θα χρωστάμε (ακόμα και αν περάσουν δέκα ζωές) για να έχουν οι... άλλοι ένα ισχυρό άλλοθι για να μας πάρουν το κεφάλι. Ναι, δεν είμαστε ο πιο συνεπής λαός. Ο Ελληνας, ως γνωστόν, αργεί, αλλά ποτέ δεν καθυστερεί. Σίγουρα, πάντως, δεν έχει το φλέγμα του Αγγλου, την ευπείθεια του Γερμανού ή τον φινετσάτο αέρα του Ιταλού.

Ουδείς είναι τέλειος. Μέσα σε αυτό το ατέρμονο «τσάτρα - πάτρα» που μας διακατέχει εδώ και αιώνες, στο βηματισμό κάβουρα που έχουμε μάθει να περπατάμε, κάτι γίνεται και αναδύεται μια δύναμη απροσμέτρητη. Τέτοια που να κάνει τους δύσκολους στόχους προφανείς. Ετσι ανοργάνωτα, δίχως ολοκληρωμένο σχέδιο, με εξαίσιο... στυλ του «χύμα όλα», που αποτελεί το βασικότερο προσόν μας. Είναι θέμα στυλ!

Εχουμε, όμως, αθλητισμό, αν αυτό λέει κάτι. Δηλαδή, για να είμαστε ακριβείς, είμαστε καλή στη μόστρα του αθλητισμού. Αυτού του είδους τον αθλητισμό έχουμε. Από μια χώρα δέκα και κάτι εκατομμυρίων βγαίνουν ταλέντα που άλλες χώρες θα χρειάζονταν πολλαπλάσιο πληθυσμό για να αναδείξουν. Και μάλιστα μέσα από οργανωμένα προγράμματα «ανάγνωσης» ιδιαίτερων ταλέντων.

Πάρτε παράδειγμα την προχθεσινή επιτυχία της Εθνικής ποδοσφαίρου κόντρα στην Κροατία. Είμαστε πλέον με το ένα πόδι στο Euro της Πολωνίας και της Ουκρανίας, για να μην πούμε με τα δύο πόδια. Ας σκεφτούμε λίγο το επίτευγμα. Ας αναλογιστούμε τον περιβάλλοντα χώρο μέσα στον οποίο κινείται αυτή η εθνική ομάδα. Εχουμε άραγε επαρκές και ικανό ποδόσφαιρο που να διεκδικεί επί ίσοις όροις τέτοιου είδους επιτυχίες;

Αναμφίβολα όχι, όποιος πει το αντίθετο μάλλον δεν θα γνωρίζει πρόσωπα και καταστάσεις. Το δίχως άλλο τα αντιπροσωπευτικά μας συγκροτήματα σε αρκετά αθλήματα είναι η ευχάριστη παραφωνία που πηγαίνει κόντρα στον γενικό κανόνα μαρασμού και απαξίωσης που χτυπάει καίρια τον ελληνικό αθλητισμό.

Εν μέσω βαθύτατης κρίσης (όχι μόνο οικονομικής) και ποικίλων σκανδάλων που μαστίζουν το ημεδαπό ποδόσφαιρο έρχεται η εθνική ομάδα για να μας υπενθυμίσει ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο από αυτό που πράττουμε καθημερινά. Οτι διάβολε, είμαστε καλύτεροι από αυτό που δείχνουμε προς τα έξω.

Ο μέσος Ευρωπαίος (εάν και εφόσον έχει παρακολουθήσει όλο αυτό το διάστημα τα τεκταινόμενα με τα στημένα ματς) έχει την εντύπωση πως στο ελληνικό πρωτάθλημα δεν υπάρχει ματς που να μην είναι «μιλημένο». Είναι βέβαιος πως αυτοί οι «τρελο-Ελληνες» πάλι τα έκαναν μαντάρα και δεν ξέρουν πώς να βγουν από την τρύπα.

Ε, ορίστε, έτσι βγαίνουμε εμείς από την τρύπα στην οποία μόνοι μας πέφτουμε και θα συνεχίσουμε να πέφτουμε. Με μια επιτυχία που ουδείς περιμένει πως θα έρθει. Αυτός είναι ο «ελληνικός τρόπος» εξόδου από την κρίση. Την ώρα που το ζωνάρι σφίγγεται ακόμα περισσότερο και οι μισθοί βγάζουν φτερά και βγαίνουν από τα παράθυρα, εμείς βγαίνουμε από το πρωί στις ρούγες προς αναζήτηση της καλύτερης καφετέριας. Πρώτο τραπέζι πίστα στα... ιερά χώματα του Κολωνακίου.

Τη στιγμή που οι δικαστές έχουν αναλάβει δράση και σε λίγο θα είναι οι μόνοι που θα παίζουν μπάλα στα γήπεδα, εμείς πηγαίνουμε Euro. Την ίδια ώρα που έχουμε κουτσουρεμένο πρωτάθλημα και ουδείς γνωρίζει πόσες τελικώς ομάδες θα μείνουν για να παίζουν στη Super League, ο Φερνάντο Σάντος και οι εκλεκτοί του βάζουν τα καλά τους, νικούν κατά κράτος την Κροατία και ονειρεύονται ακόμα μία συμμετοχή σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Οποιος βρει την αρμονία του πράγματος, τότε μάλλον παραείναι... Ελληνας. Είναι όλα τόσο στραβά βαλμένα, έχουν μέσα τους τόσο παραδοξολογία που μπορείς να τρελαθείς αυτοστιγμεί. Κι όμως αυτή η δυσαρμονία είναι που μας σώζει και μας κρατάει ενεργούς.

Είναι θέμα κινήτρου. Ατομικού κινήτρου κι ας χρειάστηκε ομαδική προσπάθεια για να πετύχει το στόχο της η εθνική ομάδα. Επί της ουσίας ο Ελληνας έχει μάθει να λειτουργεί κατά μόνας. Ακόμα και στα ομαδικά αθλήματα. Υπό κανονικές συνθήκες τούτο θα λειτουργούσε ανασχετικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια επίτευξης στόχου. Αν ήμασταν Γερμανοί, δεν θα είχαμε σταυρώσει νίκη. Αν ήμασταν Γάλλοι, θα είχαμε γίνει περίγελος δημοσίως. Είμαστε όμως Ελληνες και επειδή ξέρουμε καλά τον... τρόπο, διότι εμείς τον έχουμε εφεύρει, δεν θα μας παίρνει το ποτάμι με τίποτα.

Και Euro έχουμε κατακτήσει και στο Euro θα πάμε. Και στο μπάσκετ έχουμε τη μια επιτυχία μετά την άλλη και στο πόλο είμαστε μια αξιοπρόσεκτη δύναμη και σε κάμποσα άλλα αθλήματα έχουμε πρωταγωνιστική παρουσία και δεν λογιζόμαστε πτωχοί πλην τίμιοι συγγενείς.

Αυτό σημαίνει πως όλα είναι καλώς καμωμένα; Πως έτσι ακριβώς πρέπει να συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για την επιτυχία; Σαφώς και όχι. Ομως το να αναζητάς δομές, φιλοσοφία και πρόγραμμα στον αθλητισμό είναι σαν να πιστεύεις πως το ποδόσφαιρο είναι κάτι ξεχωριστό από την ελληνική κοινωνία. Λες και ο παράγοντας ή ο παίκτης ή ο προπονητής δεν είναι συμπατριώτης μας. Αλλά και να μην είναι, είμαστε ικανοί να τον κάνουμε σαν τα... μούτρα μας σχεδόν αμέσως. Οποιος έρχεται να δουλέψει στην Ελλάδα καταλαβαίνει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα τι... στραβό καπνό φουμάρουμε. Για να επιβιώσει αρχίζει να καπνίζει και αυτός από τον ίδιο.

Το επιμύθιο της επικείμενης πρόκρισης της Εθνικής ποδοσφαίρου είναι αυτό ακριβώς που είχε πει και ο Μάνος Χατζιδάκις: «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, γι' αυτό και δεν έχει καμία ελπίδα ανάστασης». Μια νεκροζώντανη χώρα (αντιστοίχως ένας νεκροζώντανος αθλητισμός) που θα ζει με τις αντιφάσεις του, με τις μικρότητές του, αλλά και με τις υπέρλαμπρες στιγμές του και με τις ξαφνικές ανατάσεις του.

Εν τέλει αυτοί είμαστε και σε όποιον αρέσουμε. Αλλο αν τελευταίως δεν αρέσει ούτε σ' εμάς τους ίδιους αυτό που βλέπουμε στον καθρέφτη μας. Αν βλέπουμε αληθινά τον καθρέφτη μας...

Πηγή: Goal

Euro 2012 Εθνική Ελλάδας Πολιτική LIFE Ελλάδα