Σχέδιο σωτηρίας του Βορειοηπειρώτικου ζητήματος

Γράφει ο Κώστας Κυριακού

Δεν επιθυμώ να κάνω σε κανέναν μαθήματα πατριωτισμού. Επιλέγω μονάχα να μιλήσω, διότι αυτά που έχω να σας πω, οι αντιρρήσεις και οι ενστάσεις μου για την πολιτική που εφαρμόζεται στο Εθνικό Ζήτημα της Βορείου Ηπείρου, δεν αρμόζει να μένουν στη σιωπή. Και τούτο, διότι αφορούν σε πραγματικά γεγονότα και ιστορικά δεδομένα, για τα οποία κάθε ανακρίβεια και αναλήθεια μπορεί να είναι κρίσιμη και να αποβεί μοιραία για το μέλλον του Βορειοηπειρωτικού Ζητήματος και συνολικότερα των Ελληνοαλβανικών σχέσεων.

Η ιστορική αλήθεια αναζητείται και ευρίσκεται με τη συγκριτική μελέτη σε πάμπολλα βιβλία και έντυπα που έχουν γραφτεί από μεγάλους Έλληνες και ξένους ιστορικούς, καθώς και από μαρτυρίες είτε ανθρώπων –εάν υπάρχουν– που έζησαν από κοντά το τάδε ή το δείνα ιστορικό γεγονός, είτε άλλων που έχουν διασώσει μαρτυρίες από πρώτο χέρι. Οι πολιτικοί, αλλά ακόμα και οι διπλωμάτες μιας χώρας, οφείλουν να είναι γνώστες της ιστορικής αλήθειας όσο το δυνατόν περισσότερο, και παίρνοντας τη σκυτάλη από την ιστορία αυτή και βάσει όσων έχουν συμφωνηθεί έως σήμερα, αλλά και με γνώμονα τα συμφέροντα της Πατρίδας, να πράττουν αναλόγως.

Επικαλούμαστε, λοιπόν, το χρέος μας απέναντι στην ιστορική αυτή αλήθεια και κραυγάζουμε στους πολιτικούς, στους διπλωμάτες και στους στρατιωτικούς της χώρας, το εξής: Η Βόρειος Ήπειρος σβήνει. Αλλάξτε τη συνταγή –το μίγμα της πολιτικής– που εφαρμόζετε σ’ αυτό το Εθνικό Ζήτημα. Η προχειρότητα και υποχωρητικότητα που επιδεικνύει ο πολιτικός κόσμος της Ελλάδας, η υπακοή σε ευρωπαϊκές και νατοϊκές εντολές, είναι πρωτόγνωρα και καταστροφικά για τον τόπο μας.

Στην Πολιτική Επιστήμη υπάρχει ο όρος «Αποδοχή Μηνύματος»· το πλέον διαδεδομένο και επικίνδυνο μήνυμα σήμερα, είναι η εκμάθηση και ο εθισμός των πολιτών στην υποχώρηση, στην υποτέλεια, στην εξάρτηση.

Οι θέσεις που κατατίθενται από το πολιτικό κατεστημένο της χώρας για το Εθνικό Ζήτημα της Βορείου Ηπείρου, την αίσθηση που σου αφήνουν αυτές οι θέσεις που προβάλλονται και εκφράζονται με κάθε τρόπο και με κάθε ευκαιρία, είναι σαν να προετοιμάζουν τον λαό μας, τα ίδια τα παιδιά μας, να εθισθούν και να πάψουν να ασχολούνται με τα δικαιώματά τους. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ν’ αφήσουν, να αρνηθούν την Ιστορική Γη του Πύρρου και του Πατροκοσμά… Όμως, αν επιθυμούμε να έχουμε συνέχεια ως Έθνος, επιβάλλεται να σεβόμαστε τους ήρωες που θυσιαστήκανε στους αγώνες της Πατρίδας. Εάν θέλουμε να έχουμε συνέχεια ιστορική στο μέλλον, θα πρέπει να γνωρίζουμε και να εκτιμάμε σωστά τόσο το παλαιότερο όσο και το πρόσφατο παρελθόν της ιστορίας μας.

Αντιθέτως, για τους εξουσιαστές σήμερα, φαίνεται πως ούτε το παρελθόν μας πρέπει να θυμόμαστε ούτε να τιμάμε τους εθνικούς μας ήρωες· φαίνεται επίσης να επιδιώκουν το να μη λέγεται τίποτα, ούτε λέξη για τα θύματα της 45χρονης δικτατορίας των Χότζια – Αλία, να μην ακούγεται τίποτα γι’ αυτούς τους Έλληνες που δεν απώλεσαν την ελληνική τους ταυτότητα και με το κεφάλι ψηλά πήγαν στο εκτελεστικό απόσπασμα κραυγάζοντας «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ». Κι αυτό, διότι παραδειγματίζεται η νεολαία, οξύνεται ο πατριωτισμός και προβάλλονται εθνικά ιδεώδη, πράγματα αντίθετα προς τις επιδιώξεις των εξουσιαστών, που μοιάζουν να θέλουν λαούς χωρίς διεκδικήσεις ή μόνο με διεκδικήσεις που αφορούν αποκλειστικά οικονομικά ζητήματα, κι όχι με κοινωνικά και εθνικά οράματα και αιτήματα.

Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ στάση τῶν πολιτικῶν πού κυβερνοῦν τήν Πατρίδα, σέ σχέση μέ τό Βορειοηπειρωτικό, εἶναι ἀντεθνική καί πιθανόν νά ἀποκωδικοποιεῖται ὡς ἑξῆς: «Κακῶς πού ἐσεῖς οἱ Βορειοηπειρῶτες παραμείνατε Ἕλληνες, ἄντε νά πάτε στό καλό. Ἄν κατά τήν διακυ- βέρνηση τῆς Ἀλβανίας ἀπό τόν Χότζια γινόσασταν Ἀλβανοί θά εἴχαμε ἕνα πονοκέφαλο λιγότερο. Σήμερα ὅποιος Βορειοηπειρώτης δέν μπο- ρεῖ νά ἀντέξει τούς διωγμούς τοῦ ἀλβανικοῦ κατεστημένου, ἄς ἔρθει στήν Ἑλλάδα, εἶναι ἀδερφός μας, θά τοῦ δώσουμε τήν Ἑλληνική ὑπη- κοότητα, αὐτός θά ἡσυχάσει καί ὅλα τελειώνουν. Ὅποιος δέν θέλει νά ἀποχωριστεῖ τή γενέτειρά του ἄς κάτσει ἐκεῖ, ἄς πράξει ὅτι αὐτός νομίζει, ἀκόμα καί νά ἀλβανοποιηθεῖ, τόσο τό καλύτερο γιά ὅλους. Στό μέλλον θά εἶναι καί συνομιλητής μας!!!».

Χρειάζεται αγώνας με συντονισμένες προσπάθειες όλων, κατά των «δικών μας» ανθρώπων, οι οποίοι εξυπηρετούν καλύτερα από κάθε ξένο ανθελληνικά σχέδια. Αυτός ο αγώνας αποφεύγεται.

Αν αναρωτιέστε γιατί, η απάντηση είναι ηλίου φαεινότερη: Διότι τέτοιοι αγώνες έχουν κόστος προσωπικό, κοινωνικό, πολιτικό, και ενέχουν αντίστοιχους κινδύνους. Κι εμείς μάλλον φοβόμαστε και το κόστος και τους κινδύνους αυτούς. Αυτοί είμαστε, λοιπόν, μέρος της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας. Της κοινωνίας του ατομικισμού, του «παρτακισμού» και της καλοπέρασης! Είμαστε αυτοί που στη θέση της καρδιάς έχουμε βάλει το πορτοφόλι! Είμαστε αυτοί που καλύψαμε τη συνείδησή μας με δυο παρωπίδες για να κοιμόμαστε τα βράδια χωρίς ενοχές και ερινύες…

Καμιά φορά θα σηκωθούν οι Ήρωες του ’21, του ’12 και του ’14, οι Ήρωες του 1940 κι όλα τα θύματα της 45χρονης κομμουνιστικής λαίλαπας· θα μας πάρουν με τα λιθάρια. Κι αυτό αξίζουμε.

«Δεν είναι δυνατόν να νικήσετε τους εχθρούς που
βρίσκονται έξω από την πόλη, αν δεν τιμωρήσετε
πρώτα τους εχθρούς που βρίσκονται μέσα σ’ αυτήν».
Δημοσθένης

Βιογραφικό Κώστα Κυριακού

Γεννήθηκε στίς 04/05/1955 στό χωριό Δερβιτσιάνη (Νομός Ἀργυροκάστρου, Β. Ἤπειρος.)

Τό 1974, ἀκολουθώντας τήν ἀγωνιστική παράδοση τῶν προγόνων του, ἀγωνίστηκε καί ὡς Ἕλληνας συνελήφθηκε, καί καταδικάστηκε σέ 9 χρόνια φυλάκιση. Τά ὑπέφερε ὅλα στό σκληρότερο στρατόπεδο τῆς Ἀλβανίας τοῦ Χότζα, στό Σπάτς.

Στίς 20 Ἰουλίου 1990, διωκόμενος ἀπό τή Σιγκουρίμη, τά παράτησε ὅλα, (μάνα, γυναίκα καί παιδιά) καί μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του, δραπέτευσε στήν μητέρα Πατρίδα.

Τό 1992 ἐπέστρεψε στήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα καί ἐκλέχτηκε δημογέροντας στό χωριό του. Στίς 28/10/1992 κρατεῖται στό Ἀστυνομικό Τμῆμα Ἀργυροκάστρου, γιατί ὡς δημογέροντας δέν δέχτηκε νά κατεβάσει τίς ἑλληνικές σημαῖες πού εἶχαν ὑψωθεῖ μέ τήν ἐπέτειο τοῦ ἱστορικοῦ ΟΧΙ.

Τόν Ἰούνιο 1993, μαζί μέ τόν ἀδερφό του Θωμά, κρατεῖται καί ξυλοκοπεῖται στό Ἀστυνομικό Τμῆμα Ἀργυροκάστρου, γιά τήν διοργάνωση καί τή συμμετοχή στή διαμαρτυρία μετά τόν ἄδικο διωγμό τοῦ διορισμένου στήν Μητρόπολη Ἀργυροκάστρου, Ἀρχιμανδρίτη Χρ. Μαϊδώνη.

Ἀργότερα ἐντάχτηκε στήν «Ὁμόνοια» καί προσπάθησε, μαζί μέ ἄλλους, μέσα ἀπό αὐτή τήν Ἑλληνική μειονοτική ὀργάνωση «ΟΜΟΝΟΙΑ» νά διεκδικήσει τά μειονοτικά καί τά ἀνθρώπινα δικαιώματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀλβανίας.

Στίς 15 Αὐγούστου 1995 ὁδηγήθηκε στήν περιβόητη «Δίκη τῶν 5», ὅπου καί πάλι καταδικάστηκε σέ 8 χρόνια φυλάκιση, μέ ἐντελῶς ἀνερμάτιστες καί κατασκευασμένες κατηγορίες, ὅπως καί ὁ ἴδιος ὁ πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, τελικῶς τό 2005, παραδέχτηκε. (βλέπε ἐφημερίδα “Espresso” 22 Φεβρουαρίου 2005).

Σπουδές

1962 – 1970: Ὀκτάχρονο Δημοτικό Δερβιτσιάνης, (Βόρειο Ἤπειρο).

1970 – 1974: Τετράχρονο Γυμνάσιο Ἀργυροκάστρου, (Βόρειο Ἤπειρο).

1999 – 2005: Κάτοχος Πτυχίου Νομικῆς Σχολῆς, Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, καί μέχρι σήμερα μέλος τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν.

Συγγραφικό ἔργο

Ἔχει συγγράψει τά ἀκόλουθα βιβλία, τά ὁποῖα ἀναφέρονται στίς συνθῆκες ζωῆς στήν Ἀλβανία: 1) Ἐλεύθερος Φυλακισμένος» 1997,

2) «Στά Μονοπάτια τῆς Κόλασης» 2000,

3) «Οἱ Ξεχασμένοι Ἥρωες» 2000,

4) «Ἡ Δίκη τῶν 5» 2006 (Ἔχει συγγραφεῖ σέ συνεργασία μέ τούς ἄλλους 4, πού καταδικάστηκαν τό 1994 – 1995 στά Τίρανα),

5) «Ἡ Διάψευση» 2010,

6) «Στή Ζούγκλα τοῦ Ἐνβέρη» 2011,

7) «Ἐνβέρ Χότζια Ὁ σφαγέας στή γῆ τοῦ Πύρρου» 2014,